Zomernachten en Roze Wolken

Hoofdstuk 9

Ik hoor geklop op de badkamerdeur. "Hanna?" Het is Emily. Emily is wel de laatste persoon waar ik momenteel mee wil praten, dus ik reageer niet. "Gaat het?" Ik zwijg. "Hanna? Wil je me alsjeblieft binnenlaten?" Ik blijf zitten waar ik zit. Mooi niet! Ik hoor voetstappen. Zou Emily het opgegeven hebben? Even later hoor ik weer voetstappen de trap op komen. Die van mijn moeder. "Hanna, lieverd, Emily is naar huis gegaan. Wil je nu de deur opendoen?" Ik weet gewoon dat het niet waar is. Het kan niet waar zijn. Emily zou nooit zomaar weggaan als ik me rot voelde. Toch?
Ik draai de deur van het slot, en mijn moeder komt binnen. "Meisje toch." Ze slaat haar arm om me heen. "Wil je me nou eindelijk vertellen wat er aan de hand is?" Ik twijfel. Zal ik het haar gewoon vertellen? Ze knikt me bemoedigend toe. Oké, denk ik, en ik vertel haar alles. Hoe goed de vriendschap tussen Emily en mij was, hoe het langzamerhand iets meer werd, mijn gevoelens toen het uitging met Jonah en wat ze me vanmiddag verteld heeft. Mijn moeder zegt niks. Ze schudt haar hoofd. "Lieverd, ik wist het allang." Huh? Ik kijk haar verbaasd aan. "Maar... Hoe dan?" Ze lacht. "Hoe dan? Schat, het was overduidelijk! Je straalt als je het over haar hebt, je wordt rood als ik over jongens begin..." Oh. Er komt een nieuwe gedachte in me op. "Maar... Weet Emily het ook?" "Nee, natuurlijk niet!" Antwoordt mijn moeder verontwaardigd. Dat heeft ze dan in elk geval niet van mij gehoord! Ik geef haar een dikke knuffel. "Dankjewel mam, ik hou van je." "Ik ook van jou lieverd, wat je ook doet." Antwoordt ze.