Hoofdstuk 12

147 8 5
                                    

Emily en ik. Ik en Emily. Hamily.
Ik staar in haar prachtige diepblauwe ogen. "Wauw." Zegt ze. "Weet je, ik had dit eigenlijk al verwacht." "E-echt?" Stamel ik. Ze lacht. "Ja joh, gekkie. Het was overduidelijk!" Ik knipper verbaasd met mijn ogen. "Maar... Waarom zei je dan niks?" "Ik wist het niet zeker." Antwoordt ze. "En ik wist ook niet of je er al klaar voor was om het te vertellen."
"En dat gedoe met je broertje dan?" Ik moet het vragen. "Ik wist allang dat mijn broertje homo is." Lacht ze. "Ik had gehoopt dat jij je meer op je gemak zou voelen als je wist dat ik homo's in mijn familie heb. Maar dat pakte verkeerd uit." Ik grijns. "Zeg dat wel."
Ze buigt zich naar me toe en zoent me. Mijn hele lijf tintelt, en het voelt alsof ik de hele wereld aankan. Ze duwt me voorzichtig achterover, en zoent me nog eens. Ik trek haar dicht tegen me aan. Ik strijk door haar mooie blonde haren. Emily kust mijn nek. Ik maak haar BH los. Mijn ademhaling versnelt. Ik zoen haar alsof mijn leven er vanaf hangt.
Dan horen we de klink van mijn kamerdeur naar beneden gaan. Ik schrik. De deur gaat open, en ik zie mijn moeder in de deuropening staan. Shit.

Zomernachten en Roze WolkenWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu