TSA 3

1.5K 21 0
                                    

"Mommy?" that was from him

After kong makarecover sa pagkabigla, yan ang una ko narinig. All eyes on me. Bigla namang tumakbo si Jarvis saken and nagpakalong. I sighed. This is it, siguro ito na yung tamang oras. I faced them.

"May anak ka na, princess?" Mama, expected teary-eyed na sya. Binaba ko naman si Jarvis.

"Yes Ma.."

"Hi! Are you my grannies?" tanong ng anak ko sa mga adults dito at nang walang nagsalita, napatingin sya sa direction ni DJ, he's face was curious, sobra siguro syang naguguluhan sa nangyayare

"And you, are you my Daddy?" sinabi nya yan habang tinuturo sya.

"Mom, is he my Dad? He really looks like me!!" sabi ng anak ko habang hinihila yung laylayan ng shirt ko na parang excited na excited sa sagot ko. Lumuhod naman ako para magka-level na kame. Lahat naghihintay sa sagot ko.

"Yes baby.. He is.. he is your daddy.." sabay yuko ko para hindi nila makita ang luhang tumulo sa mata ko. I wiped it quickly. I stood up and I saw my son carried by him. They really look so happy. And now, bumalik nanaman ang kinatatakutan ko, ang mawala ang anak ko saken. Hindi ko na kayang pigilan ang luha ko kaya nag-excuse muna akong magCR. Narinig ko si JD na tinawag ako but I didn't bother to look back. Sunod-sunod ang mga pumapatak na luha sa mata ko. I didn't know sa rooftop ako dinala ng mga paa ko. In this rooftop where it all began..

--

Daniel's POV

I was carrying my son when I saw her walked out of the room, I immediately gave my son to his grannies to follow her. Sya na buhay ko. She was nowhere to be found inside the building, ang sabi ni Manong Guard hindi pa sya lumalabas. And then came the place in my mind. The place where it all began..

I immediately run through the stairs, I opened the door. There. There she is sa favorite place namen sa rooftop. Umiiyak sya. Sobra-sobrang sakit ang nakikita ko sa mga mata nya. Nilapitan ko sya.

"Kath.."

Humarap sya saken, mugtong-mugto ang mata. It hurts me seeing her like this. I wish I knew na nakakasakit nko.

"Are you okay?" Yes Im an idiot for asking that, umiiyak na nga yung tao tatanong ko pa kung okay syaa? -_-

But I didn't expect what happened, she wiped her tears, she stood up and smiled bitterly.

"Im fine. Where's Jarvis?"

Hindi ako makapagsalita, ibang-iba na sya ngayon. Act like nothing happened? Who is she? Hindi na sya si Kath na minahal ko noon. Ibang-iba na sa sweet and caring girlfriend ko noon. Then I realized how stupid I am in the past. Kung pano ko sya iniwan ng ganun-ganun lang. I can't blame her. I made her like this. She was about to go when I grabbed her arm.

"Sandali lang.."

"Let go of me!" but I didn't

"Kath please.. Let's talk" nagpupumiglas sya but Im stronger

"Fine. What about?"

"About us?"

"What about us? Wala namang 'us' diba?" she said in a very sarcastic way

Now, she's acting like nothing happened. Like ngayon lang kame nagkakilala at bigla nalang kaming nagka-anak. Wala na talaga siyang pakielam.

"The past.. I just want to clea--" she cutted me

"Oh cmon. Past is past. Di ka pa ba nakakamove-on?"

"Kath.. It's not that easy, you know I still love you." And Im expecting a slap but she just smiled. Bitter again.

" Keep it for yourself. Mas kailangan mo yan." and there she left me dumbfounded. With my heart torn into pieces sa sinabi nya bago bumaba ng hagdanan:

"Hindi ako magpapakatanga ulit sayo. I' ve had enough. Besides, hindi na kita mahal.."

To Start Again Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon