ASENA

1. YUVA

Güzel ve güçlü bir başlangıç olmasını istediğim için sıkı çalıştım ve bu akşam tam 22.00 da size uzun bir metinle geldim.  Yorucuydu, ama yazarken gerçekten çok keyif aldığımı hissettim. 

Hala bu hikayeyi paylaşmak konusunda kararsızım, hala bölüm hakkında şüphelerim var. Anlaşılamamaktan korkuyorum, bir yandan deli gibi bu hikayeyi paylaşmak istiyorum. 

Umarım size yoğun bir heyecan hissettirebilirim.

Hikayemizin esas şarkısı Pink- Try. Neden seçtiğimi anlamak isterseniz şarkının çevirisini okumanızı mutlaka tavsiye ederim. Asena, bir televizyon dizisi olsaydı giriş soundtrack'i bu yada bunun muadili bir şarkı olsun isterdim. 

İyi okumalar Asenalarım..

1. YUVA

Baktığım her yerde onu görüyorum. Kâbuslarımdan çığlık çığlığa uyandığım gecelerde yatağımın ucunda oturuyor. Yağmurlu günlerde pencereden dışarıyı izliyor. Koridorda, kütüphanede, bahçede onunla karşılaşıyorum. Odamda dolaşıyor. Kitaplarımı karıştırıyor. Tırnaklarını kemirerek ifadesiz gözlerle etrafına bakınıyor. Bir şeyi ya da birini arıyor. Aradığının ben olmadığına eminim. Aklından geçen fikirleri anlatıyor sürekli. O fikirden bir başkasına sıçrıyor. Her şey hakkında konuşuyor, aynı zamanda hiçbir şey hakkında konuşmuyor. Dudaklarının kıpırdanışını izliyorum. Kelimeleri zihnimde bir kasırga gibi esiyor. Bana hep aynı ifadeyle bakıyor. Onu nerede ve ne zaman görsem, karşılaştığımız son gün gibi kırgın ve ürkek. Bu ifadeye gün geçtikçe farklı anlamlar veriyorum. Bir gün öfke, diğer gün nefret görüyorum gözlerinde; sancılanan zihnini okuyor, ölümüne dair belirtiler arıyorum. Bir görünüp bir kayboluyor.

O, ebediyen gitti fakat ebediyen yanımda olacak.

**

ADIM Defne. Her gün yeni topraklar kazanarak büyüyen Asena Kadınlar Birliği'nde dilbilim uzmanıyım. Bir yıl önce Asena'nın emriyle kadınlara özgü yapay bir dil üretme görevini üstlendim. Hedefim, erkek cinsiyetini topraklarımızdan temizlediğimizde konuşabileceğimiz sadece kadınlara özgü bir dil kurmak.

Günlüklerim için araştırmalarıma başladığım günün yıldönümü seçmek benim için manidar. Neden yazıyorum? Yazmak artık benim için nefes almak gibi. Yazmazsam, çıldırırım.

Savaş tüm şiddetiyle devam ediyor. Her gün yeni bir ölüm haberiyle uyanıyoruz. Geceleri ilaç içerek uyuyabiliyorum, çoğu zaman ilaçlar da işe yaramıyor. Sabah avuçlarımda tırnak izleriyle uyanıyorum, tahminen gece yumruklarımı sıkıyorum. Her tetikteyim. Konuşmak istemiyorum, doğru düzgün yemek yiyemiyorum. Neredeyse tüm günümü yapay dil araştırmalarıyla geçiriyorum, tutunacak başka dalım yok.

Bu projenin asıl amacının diğer bütün dilleri katletmek olduğunu biliyorum, nasıl bir kültürel tahribata yol açacağımı da.

En ufak bir itiraz hayatıma mal olur. Çünkü 2030 yılındayız. Artık kimse güvende değil.

**

Simsiyah perdelerin arasından, camları kırılmış bir pencerenin ardından kasvetli gökyüzüne bakıyordum. Yağmurun yağacağı belliydi. Öğle vaktiydi ama kara bulutlar akşam olduğunu düşündürecek kadar yoğundu. Dışarıda insanın içine işleyen bir soğuk, önüne geleni uçuracak şiddetli bir rüzgar vardı. Rüzgar, camdaki kırıklardan ince bir ıslıkla içeri sızıyor; duvarlarımdaki irili ufaklı yarıklar da uğultularıyla bu yas müziğine eşlik ediyorlardı. Odam savaşın tüm şiddetini, sergilemekteydi.