Another Ciderella Story

|Chapter 2|

Ανοιγω τα ματια μου... Ποναω παντου... Επεξεργαζομαι τον χωρο γυρω μου.. Βρισκομαι ακομα στο πατωμα και γυρω μου υπαρχουν σπασμενα γυαλια.. Κοιταζω το ρολοι και η ωρα ειναι 5:32 τα ξημερωματα...

Σηκωνομαι και περπαταω αδυναμα μεχρι το μπανιο του δωματιου μου... Πεταω τα ρουχα μου κατω και κοιταζω το σωμα μου στον καθρεφτη.. Χθες δεν με χτυπησε πολυ. Με εχει χτυπησει και χειροτερα.
Ομως ειμαι γεματη πληγες απο τα γυαλια... Κατα τα αλλα εχω μονο μελανιες στα πλευρα, στη μεση και στα χερια μου.. Εε και κατι σημαδια στο προσωπο..
Δεν θελω να παω σχολειο.. Ομως θελω να εχω περιθωριο για απουσιες σε περιπτωση που συμβει και τιποτα χειροτερο απο αυτο.

Χωρις να το πολυσκεφτω ανοιγω το ντουλαπακι του μπανιου και βγαζω μια μικρη λεπιδα.. Ξεκιναω να χαραζω τα χερια μου...

Ολα πανε τοσο σκατα.

Σε ολους ειμουν και ειμαι ενα βαρος.

Στους γονεις μου. Γι αυτο και εφυγαν.

Στη θεια μου και στον μαλακα. Που με ανεχονται τοσα χρονια και με εχουν μονο για να εκτονωνουν τα νεβρα τους.

Στους φιλους μου. Που δεν μου εχουν δειξει πως νοιαζονται πραγματικα.

Θελω τοσο πολυ να πεθανω για μια μερα. Για να δω ποιοι θα νιαστουν.
Καλα ισως οχι για μια μερα...

Θελω να ζησω τοσο πολυ μια ηρεμη ζωη.

Θελω να απαλαγω απο ολα αυτα ομως δεν ειμαι ικανη ουτε να δωσω ενα τελος.

Το εχω σκεφτει, πολλες φορες και το εχω προσπαθησει κι ολας αλλα φοβαμαι γαμωτο...

Κοιταζω τα χερια μου... Γεματα αιματα...

Τωρα θα μου πειτε γιατι το κανω αυτο.
Δεν θελω να πριζω τους αλλους με τα προβληματα μου.. Πλεον το κλαμα δεν μου φτανει. Ετσι ειναι κι αυτο μια λυση.

Σκουπιζω τα δακρυα μου και μπαινω στη ντουζιερα. Αφηνω το καυτο νερο να πεσει πανω μου και εκτως απο τα αιματα να παρει μαζι του και τον πονο μου..
Λουζομαι γρηγορα
Σαπουνιζομαι και νιωθω τις φρεσκες ανοιχτες πληγες στα χερια μου να τσουζουν.

Βγαινω απο την ντουζιερα και τυλιγομαι με το μπουρνουζι μου.. Στεγνωνω τα μαλλια με το πιστολακι και φοραω εσωρουχα.

Ξαναπηγαινω στο μπανιο και πλενω τα δοντια μου.
Κοιτιεμαι στον καθρεπτη.. Δεν θελω να παστωθω ξανα. Ομως δεν μπορω να παω σχολειο ετσι. Θα δουν ολοι τα σημαδια και μετα ποιος μας σωζει...
Βαζω λιγο make up στο προσωπο μου για να τα καλυψω, λιγη μασκαρα καθως και μια γαζα στον καρπο μου μην τυχων σηκωθει η μπλουζα.