YERALTI KASABASI

Gerçek anne ve babam

Bir sürü küçük insan bana bakarken nasıl bir tepki vereceğimi şaşırmıştım. Sonra arkalardan 2 insan geldi kalabalığı itekleyerek. Biraz ön tarafta durup bana baktılar. Sonra kadın olanın gözünden yaş geldi. Ve bir süre sonra bana hızlıca yaklaşarak sarıldılar. Biraz korkmuş biraz gerilmiştim. Ben de yavaşça onlara sarıldım. Sonra bir adım geri çekildiler. Bir tanesi iki elimden tutup kafamdan aşağı beni süzdü.

-Ne kadar da büyümüşsün. Çok değişmişsin ama hala çok harika ve mükemmel gözüküyorsun.

Biraz şaşırmıştım ve sesim titreyerek :

- A Acaba siz kimsiniz ?

-Kızım biz senin anne babanız.

-A A A ne ? 

Kafasını evet der gibi salladı.

-Annecim ,dedim. Ve boynuna kollarımı doladım. 

- Gel sana daha göstereceğimiz çok şey var, dedi.

Kolumdan çekip beni evimize götürdü. Hayatımda gördüğüm en güzel ve en şirin evlerden biriydi. Çok renkli ve çok harikaydı yani. Daha sonra içeri girdik. Oyunlar oynadık, yattık. Zamanın nasıl geçtiğini anlamadım. Bir anda yavaş yavaş büyümeye başladım. Koşarak çıkışa koştum ama tam çıkışta büyüdüğüm için orada büyük bir yarık oluştu. Yine herkes bana dik dik bakıyordu. Binlerce kere özür diledim. Ve tamirine yardım ettim. Dylan da büyüdü ve ormanda yürüyüp küçük dal topladık tamir için. Bana aşağısının nasıl olduğunu anlattı. Bir günümü orada geçirdim ve saat çok geç olmuştu. Eve sessizce girmeyi denedim. Ama kapı gıcırdadığı için yengem kalkmıştı ve önümde ellerini beline koymuş hesap sorarcasına bakıyordu.

-Yenge özür dilerim arkadaşlarımla çok vakit geçirdim.

- Demek yalana da başladın .

-Ne yalanı yalan değil.

- Tüm arkadaşlarını aradım zaten 3 tane arkadaşın olduğu içn zor olmadı.

- Tamam yenge sana her şeyi anlatacağım. Hadi gel oturalım.