Amore all' Italia [COMPLETE]

Κεφάλαιο 40

Ξημερώματα στο αεροδρόμιο της Φλωρεντίας, ήταν όλοι εκεί, αλλά ήταν δύσκολο να τον αποχωριστώ, δεν ήθελα είχα κακό προαίσθημα αλλά δεν ήθελα να του το πω για να τον τρομάξω, ένιωθα πως απειλούμασταν με κάποιο τρόπο. 
Είχαμε μείνει εκεί αγκαλιά στην μέση της μεγάλης αίθουσας, δεν ήθελα να τον αφήσω, ο φόβος με είχε συνεπάρει. 

«Τζανλούκα, θέλω να προσέχεις πολύ, όπου και αν είσαι, ότι και αν κάνεις μην με ξεχάσεις» είπα καθώς ήμουν στην αγκαλιά του και τον κρατούσα σφιχτά.

«Δεν πρόκειται ζωή μου, μην φοβάσαι θα προσπαθήσω να είμαι συνέχεια κοντά σου» είπε και μου χάιδευε τα μαλλιά.

«Φοβάμαι Τζαν, φοβάμαι πολύ, πρώτη φορά θα είμαστε τόσο μακριά» είπα και δάκρυα άρχισαν να εμφανίζονται.

«Σςς μην κλαις, θυμήσου αυτό, εσύ ήσουν που με περίμενες 2 χρόνια, είσαι δυνατή και σε εμπιστεύομαι, είμαστε αχώριστοι, εντάξει αγάπη μου;» είπε και μου τοποθέτησε το πρόσωπο μου απέναντι από το δικό του και μου σκούπισε τα δάκρυα. 

«Σε εμπιστεύομαι όσο τίποτα άλλο σε αυτό τον κόσμο, είσαι ο μοναδικός έρωτας στην ζωή μου» είπα και χωρίς να αντισταθώ άρχισα να τον φιλάω, ένα αποχαιρετιστήριο φιλί, από πίσω μας ακούγονταν μουρμουρητά που έπρεπε να φύγουν, απομακρυνθήκαμε και δώσαμε μια τελευταία ματιά, τα χέρια μας αποχωρίστηκαν. 

Τον έβλεπα να φεύγει, όλα θα ήταν διαφορετικά μέχρι να τον ξαναδώ, ο μόνος λόγος που πια φοβόμουν ήταν για το τι θα έκανε ο Αντρέας, δεν θα ησυχάσει μέχρι να μας πονέσει τόσο άσχημα. Έκανα νόημα στην Μαριάννα να προσέχει τι θα κάνει αν δει τίποτα ύποπτο κοντά του, μου έγνεψε καταφατικά, δεν ανησυχούσα άμα γινόταν τίποτα θα το μάθαινε ή από τον Πιέρο ή από την Μαριάννα.

Το βράδυ εκείνο δεν μπορούσα να κλείσω μάτι, είχα μείνει μόνη με τον Φρανς στην εστία και με έναν Αντρέα χωρίς να ξέρουμε τι θα κάνει, πως θα μας απειλήσει αυτή την φορά.
Είχα βάλει μουσική μήπως κάπως ηρεμήσω αλλά δεν μπορούσα άμα δεν είχα νέα του, αν και ήξερα πως θα αργήσουν να φτάσουν, περιοδεία σε όλη σχεδόν την Αμερική, τόσοι μήνες θα τον περίμενα ότι και αν γίνει. Ο χτύπος της πόρτας διέκοψε τις σκέψεις μου, ήταν ο Φρανς, μάλλον ούτε και αυτός δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ,μπήκε στο δωμάτιο μου και κάθισε μαζί μου στο κρεβάτι.