Blind Love ♥

Blind Love ♥ Chapter 14.

Chapter 14. ♥

June’s Pov.

Ik was weer terug, terug in Nederland, de nacht dat ik vertrok ben ik nog snel naar het verzorgingstehuis toegegaan, ik keek toe hoe Niall met betraande ogen lag te slapen, dat beeld zal ik nooit vergeten, zachtjes liep ik op hem af en duwde een kus op zijn wangen, de brief legde ik op de tafel neer, ik had er met grote letters “voor als Niall weer kan zien!” op de envelop geschreven zodat geen ander hem zou openen. Ik was gebroken omdat ik Niall had achtergelaten maar ook omdat toen ik net aankwam te horen kreeg dat mijn vader deze avond niet zou halen, ik nam snel een taxi naar het ziekenhuis en trof daar Julie huilend aan “mam ?” sinds ik haar aan de telefoon weer mam noemde deed ik het nu ook maar, ze keek op en kwam vrijwel meteen op me aflopen, ze sloeg haar armen om me heen en ik begon te snikken, te snikken om alles, om mijn vader, om Niall om het geld wat opeens verdwenen was en ik nog moest uitleggen, ik liep op mijn vader af en pakte voorzichtig zijn hand vast “pap ?” fluisterde ik zacht, zijn ademhaling klonk onregelmatig en het liefste zou ik het uitschreeuwen maar ik moest me inhouden, niet hier… niet waar hij bij is, ik liet me snikkend op de bank zakken die achterin het kleine kamertje stond, Julie kwam naast me zitten en sloeg haar arm over mijn schouder, ik begon zachtjes te snikken en vertelde toen alles, over Engeland, over hoe het was maar ook over Niall en het geld “ik betaal het je terug mam, tot de laatste cent” ik keek omhoog en zag hoe Julie met tranen in haar ogen toekeek “maar lieverd toch, ik had dat geld niet voor niets op jou rekening gezet, ik had het erop gezet zodat je jezelf in noodgevallen kon redden maar dit vind ik een mooie gedachte, dat je je geld uitgegeven hebt om een vriend te helpen” ik keek haar verbaasd aan “dankje Julie” ik sloeg mijn armen om haar heen en opeens hoorde ik een lange piep, verschrik stond ik op en liep naar het bad “pap ? pap luister naar me ! pap !” ik zette mijn handen bij zijn schouders en schudde hem heen en weer, Julie was ondertussen de gang opgerend en kwam met 2 zusters en een dokter terug, ik werd aan de kant geduwd en de dokters begonnen met reanimeren, Julie trok me dicht tegen haar aan en samen keken we toe hoe de dokters het uiteindelijk opgaven “het spijt ons” de dokters keken ons medelijdend aan en gaven ons de tijd om afscheid te nemen, Julie gaf me een knikje en liet me alleen bij het bed, ik pakte mijn vaders hand vast en keek toe hoe hij stil en met gesloten ogen op bed lag “pap ? het spijt me zo dat ik er niet was toen je nog bij kennis was, voor de coma… pap ook al ben je nu heel ergens anders, je moet weten dat ik van je hou en ik weet dat Julie en ik goed voor elkaar zullen zorgen, het ga je goed pap, ik hou van je” ik slikte mijn tranen weg en duwde een kus op zijn voorhoofd, ik liep naar de gang waar Julie met een uitgeput en betraand gezicht zat te wachten “jij mag” zei ik kort en ik nam haar plaats in op de stoel…