Blind Love ♥

Blind Love ♥ Chapter 5.

Chapter 5. ♥

June’s pov.

Snel griste ik een appel van de fruitschaal en nam een grote hap, ik liep naar de badkamer en deed nog snel mijn laatste make-up, ik liep weer terug naar de kamer en trok mijn schoenen aan, ik controleerde of alles uit was en deed toen de deur achter me op slot, onderweg at ik mijn appel verder op en dacht na over gisteren. Toen ik gisteravond thuis kwam was ik zo opgelucht dat Niall aardig was… en zijn ogen… zijn mooie blauwe ogen kon ik niet uit mijn hoofd krijgen, ik zuchtte en schudde mijn hoofd, ik ken hem net een dag en bovendien, ik mag sowieso niet verliefd op hem worden, dan wordt ik meteen ontslagen… al denkend liep ik door en kwam al snel weer bij het verzorgingstehuis aan, ik zette een vriendelijke glimlach op en liep naar binnen, met mijn toegangspas opende ik de deur naar blok C en niet veel later klopte ik bij kamer 34 aan “Niall ?” ik hoorde geen reactie dus opende ik met mijn pas de deur, ik liep naar binnen en zag Niall nog op zijn bed liggen, ik wierp een korte blik op de klok die boven de deur hing, half 10... “slaapkop” mompelde ik zacht, ik liep naar het kleine keukentje en zag dat het ontbijt al gebracht was, ik keek naar het hoopje spul wat ze hier eten noemen, ‘hoe kun je dit door je keel krijgen ? het ziet eruit alsof het elk moment weg kan lopen…’ ik mompelde wat in mezelf en gooide toen zonder pardon het ontbijt weg, als die arme jongen alleen dit maar te eten krijgt… ik glimlachte om het idee wat ik kreeg en liep Niall’s kamer uit, op weg naar de grote gaarkeuken van het tehuis, gelukkig was er niemand te zien, ik pakte wat bloem, een paar klontjes boter en wat stroop, melk en de andere ingrediënten had Niall zelf op zijn kamer, met grote passen liep ik terug en glimlachte toen ik Niall nog steeds heerlijk zag slapen, ik knielde op de keukenvloer neer en zocht in de kastjes naar een soort koekenpan, na een paar minuten had ik eindelijk alles gevonden wat ik zocht en voorzichtig zette ik het fornuis aan, ik liet de boter smelten en liet toen voorzichtig de mix van eieren, bloem en melk in de boter zakken, al snel vulde het kleine appartement zich met een heerlijke geur en ik hoorde wat gestommel uit de kamer komen “June ? ben jij dat ?” glimlachte toen ik de slaperige ochtendstem van Niall hoorde “ik ben hier!” riep ik vanuit de keuken, ik hoorde wat gelach en even later stond Niall naast me “ruikt goed” zei hij met een grote glimlach op zijn gezicht, ik grinnikte wat en draaide toen het gas uit “het eten is klaar” Niall knikte en liep voorzichtig naar de kamertafel, ik volgde hem met een bord kleine pannenkoekjes en een glas sinaasappelsap, hoopvol zette ik het bord voor hem neer en wees hem het bestek, nu maar hopen dat hij het lekker vind…