Blind Love ♥

Blind Love ♥ Chapter 9.

Chapter 9.

Niall’s Pov.

Nog een beetje beduusd zat ik op de rand van m’n bed, June… ze… ze gaf me een kus terug, ik voelde mijn gezicht nog steeds gloeien en het leek wel of mijn maag ontplofte op dat moment, is dit dan… verliefd zijn…? na het ongeluk heb ik tot nu toe hier gezeten en weinig contact gehad met de buitenwereld, ik zuchtte en wreef over mijn wangen, ik voelde June’s kus nog branden, ik sloot mijn ogen en een paar tranen vielen naar beneden, tranen van geluk maar even later werden het tranen van teleurstelling, ik was teleurgesteld omdat ik diep van binnen wist dat June nooit van iemand als mij zou houden, ik bezorg haar alleen maar last, ik kan geen leuke dingen met haar gaan doen en misschien ben ik in die 3 jaar wel spuuglelijk geworden, ik wou zo graag dat ik mezelf en June kon zien, de rest doet er niet meer toe, natuurlijk mis ik de kleuren maar op dit moment kon ik alleen maar aan haar denken.

Mijn tranen droogden langzaam op en voorzichtig voelde ik aan de dekens, zin om een shirt aan te trekken had ik ook niet meer, uitgeput en met steeds weer lopende tranen viel ik inslaap…

June’s Pov.

Ik werd wakker van een irritant getril, met mijn hand taste ik op het kastje naast me, ik zuchtte toen ik eindelijk mijn telefoon vast had, geïrriteerd drukte ik het ding uit en draaide me nog een keer om, het was gister half 4 geworden voor ik sliep, ik was op… langzaam opende ik mijn ogen weer en wierp een blik op de klok aan de wand “half 8…” mompelde ik hardop, ik zuchtte en trok de dekens over me heen, nog een half uurtje dan…

Opeens schrok ik wakker, wat.. ? hoe..? vlug sloeg ik de dekens van me af en keek op de klok, wat ?! half 10 ?! ik rende naar mijn kledingkast en trok er snel een shirtje, een jeans broek en mijn witte all stars uit. Zo vlug mogelijk trok ik alles aan en borstelde snel mijn haar, nu nog de make-up en ik was klaar, tijd om te eten gaf ik mezelf niet, ik keek nog snel op klok die nu kwart voor 10 aangaf, ‘best snel gedaan’ mompelde ik, als ik nu goed doorliep zou ik 10 uur bij Niall zijn, ik versnelde mijn pas en uiteindelijk kwam ik bij het verzorgingstehuis aan, door de harde wind buiten hingen mijn krullen half over mijn gezicht, snel keek ik naar mijn weerspiegeling in het water van de kleine fontein binnen, ik probeerde mijn haar nog wat te fatsoeneren en liep toen door naar Niall’s kamer. Met een grote zwaai opende ik de deur en liep snel naar binnen “Niall sorry dat ik zo laat ben, ik was weer in slaap gevallen en toen werd ik wakker en het was opeens half 10 en toen had ik ook nog eens een harde tegenwind en… en…” ik keek op en zag Niall lachend in de stoel zitten, belangrijker nog ik zag een blond meisje met lang stijl haar me verbaasd aankijken “ehm… hoi” mompelde ik zacht, ik had er helemaal niet op gerekend dat Niall bezoek zou hebben, het meisje kwam op me aflopen en stak vriendelijk haar hand uit “hey, ik ben Samantha, zeg maar Sam” ik knikte “ik ben June, Niall’s begeleider” Samantha glimlachte “dat weet ik, Niall heeft me alles al verteld” ik glimlachte terug en keek naar Niall die nog steeds lachend in zijn stoel zat “Sam… ik denk dat je maar moet gaan, je telefoon gaat nu al voor de derde keer af” Sam keek verbaasd achterom en schudde lachend haar hoofd, ze boog iets voorover “hij mag dan blind zijn, maar zijn gehoor is super” “dat hoorde ik !” riep hij lachend uit zijn stoel, Samantha begon te lachen en liep op hem af “nou dan ga ik maar, leuk dat ik je weer zag Niall” ze pakte zijn hand vast en drukte een kus tegen zijn wang, met een fake lachje keek ik toe. Pas toen Samantha verdwenen was keek ik haar boos na