-My Brothers Friends-Why Don't We fanfiction-

-12-

-Jack's POV-

Na een lange tijd kwam er een dokter naar Logan en de jongens, ik zat verder van hun. "Sarah is terug wakker en u kunt haar vinden in kamer 714"zei hij. "Is Saar oké?!" ik sprong recht en liep naar haar kamer. "Sarah?! OMG! Je bent oké! Het spijt me zo!" ik gaf haar een knuffel en voelde de tranen langs me wangen naar beneden vallen. "Saar?"Logan kwam binnen. Ik en Sarah trokken weg van de knuffel. "Oh gelukkig ben je niet gewond!" zei hij. "Niet gewond?! Ik ben met me hoofd tegen de bodem van het zwembad geknald, ik heb pijn hoor!" vertelde ze. "En je moet niet huilen... Zo erg is het niet" ze veegde me tranen weg. "Mag je al naar huis?"vroeg Zach. "Geen idee. Toen ik wakker werd was ik zo moe dat ik terug in slaap viel en daarna werd ik hier wakker" ze lachte een beetje.

We waren de hele tijd in Sarah's kamer tot er een dokter kwam.
"Sarah, ik heb goed en slecht nieuws"zei hij. "Wat is het goede?"vroegen ik Saar en Logan tegelijk. "Je mag morgen in de namiddag al naar huis" "Vind u dat goed nieuws?!"zei Sarah. "Het slechte nieuws is dat we tijdens de onderzoeken iets anders hebben ontdekt" "En wat is dat?"vroeg Saar. Ze hield me hand stevig vast, ze was bang maar zeker niet de enige. "Je hersenen hebben zuurstoftekort..."vertelde hij. "Maar hoe komt dat? Dat heeft nog nooit een dokter gezegd tegen haar!"zei Logan. "Dat komt omdat het gebeurde tussen de tijd van de stoot en dat je wakker werd. Maar dat wil dus ook zeggen dat eer een kans is dat er iets is dat je niet meer kan doen. Heb je tot nu nog niets gemerkt?" "Nee nog niet echt. Maar wat kan er dan zijn? Wat zou ik dan niet kunnen?" Sarah begon zachtjes in me hand te knijpen. "Er kan veel zijn dat je niet meer zou kunnen. En wat je niet kan zouden we graag onderzoeken tot dat je morgen weg mag. Ik beloof het je, het doet geen pijn en kan niet heel lang duren"zei de dokter en hij ging weg.

-Sarah's POV-

Ik kreeg tranen in me ogen. "En wat nu?!?"vroeg ik in paniek. "Rustig, het kan niet zo erg zijn als het lijkt"zei Corbyn. Jack verliet de kamer. Wat is er met hem? Waarom gaat hij weg?
"Ik zal even kijken"zei Jonah die waarschijnlijk de verbaasdheid op me gezicht kon zien.

-Jonah's POV-

Ik ging de kamer uit en zag Jack op de grond tegen de muur. "Wat is er?" ik zette me naast hem. "Toen we aan het wachten waren zag ik Daniel, hij leek bezorgd en bang, net als ik. Maar toen pas zag ik in dat hij van Saar houd en hij eerder dan ik. Ik heb Sarah van Daniel afgenomen, ik ben de slechtste vriend!" vertelde Jack. "Oké, dat was misschien niet het beste dat je ooit hebt gedaan maar dan nog het is Sarah die kiest en als ze jou dan liever heeft dan kan je je gevoelens niet verbergen. Begrijp je me een beetje?" "Ja, maar dan nog, sinds hij weet dat ik en Saar samen zijn kunnen we niet meer normaal doen. Alsof hij me ontwijkt. Hij is een van me beste vrienden" "Jonah? Kan ik Jack even alleen spreken?" vroeg Daniel. Ik ging terug naar de andere en liet hun alleen.
"Wat is er nu met Jack?"vroeg Corbyn. "Gewoon, een beetje in shock van al dit gedoe" ik loog maar alles voor Jack.

-Jack's POV-

"Heb je ons horen praten?"vroeg ik. "Ja en blijf bij Saar. Ze is gelukkig met jou, oké het doet me wel een beetje pijn jullie samen zien maar ik ben gelukkig als me beste vriend gelukkig is"zei hij. "Echt?" "Ja. Ik vind heus wel iemand waar ik van hou net zoals jij van Saar" "Dat is enorm! Maar thanks, ik hoop gewoon dat je niet boos bent en we gewoon terug vrienden kunnen zijn"zei ik. We stonden recht en gingen terug naar de anderen.
"Ik begrijp dat je in shock bent van dit alles, maar asjeblieft loop niet zomaar weg"zei Saar. Ik keek verbaasd, ik begreep het niet echt. Ik keek richting Jonah en hij knipoogde naar me. Een leugentje om bestwil.

-Sarah's POV-

Na een tijdje gingen de jongens weg, behalve Jack. "Dank je"zei ik zacht. "Waarom?"vroeg hij. "Dat je blijft. Je kon gewoon met de jongens mee als je wou"zei ik. Hij gaf me een knuffel, toen we los lieten gaf ik hem nog een kus.
Ik kreeg best wel trek en wreef met me hand over me buik. "Heb je honger? We kunnen naar de cafetaria gaan en wat eten halen"zei Jack. "Graag" ik deed het deken van me af en ging rechtzitten. Ik wou uit het bed stappen maar het lukte niet. "Wat is er?"vroeg Jack. "Ik weet het niet. Ik kan me benen niet bewegen"zei ik met angst in me stem. "Hoe bedoel je je kan je benen niet bewegen?!?" "Ja, ik kan me benen niet bewegen. Ik kan niet uit bed" de tranen kwamen weer in me ogen. Jack rende de kamer uit en ik hoorde hem roepen voor een dokter. Al gauw stond er de dokter er. We vertelde dat ik me benen niet meer kon bewegen. We kregen de hele uitleg van wat het effect is als je hersenen geen zuurstof krijgen. Bij mij hou ik er aan over dat me benen verlamd zijn en dat ik waarschijnlijk nooit meer zou kunnen lopen.

__________________________
A/N: sorry ik heb de laatste paar dagen niet veel inspiratie enz. dus het is allemaal heel slecht... Sarah is dus nu verlamd aan haar benen. Wat gaat er nu gebeuren???