Bazen insan yalnızlığında kaybolur, o ilhamı, kaybolduğu yalnızlıkta bulur. Ben yalnız değilim. Hayallerim var yanımda, birde o kirlenmeyen kar beyazı sayfalar. Onlar benim dostum, onlar benim ilhamım, onlar benim gece yatarken iyi gecelerim. Duvarlar... birde onlar var. onlarda herşeyi anlatır, hayatı... dökülmekte olan boyaları ne kadar yıprandığını ve ne kadar yaşlandığını anlatır insana. Camın kenarında duran papatyalar, nasılda solmuşlar baksana. Onlarda hayatı anlatır. Ama onların hayatı duvarınkinden daha da iyi, çünkü onlar her şeyi gördüler iyiyide, kötüyüde. Duvarlar ise hiç bir şeyden habersiz yaşadılar. Ne sevgiyi gördüler, ne de öfkeyi...
Onlar sadece yaşadılar.
Mesela yarım bardak su düşün. Yarısı dolu, yarısı boş... bu da senin hayata, nasıl baktığını gösterir. hayata nasıl bakarsan, öyle görürsün. Ne demiş Bob Marley "benim nereye baktığımı söyleye bilirsiniz ama ne gördüğümü asla..." hayatta böyledir işte, senin kararlarına, senin görüşlerine karşı durabilirler ama bilmezlerki o düşünce sana ne kazandırdı.
Bir kitap düşün. İşte o sensin, her sayfası seni anlatır, her bölümü seni yaşatır insana. Ama bu kitabında bir sonu var. Belki iyi, belki kötü. Ne yaparsın son işte, nasıl bittiği değil, neden bittiği önemli... her canlı gibi başlayan hayat, her canlı gibi bitmelidirde.
-1-
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Beyaz Kadar Temiz Ol
Ngẫu nhiênbazen sadece huzur istersin... bazen de bir dost. Hüznü, öfkeyi, mutluluğu, neşeyi birlikte yaşayabilecegin birisini istersin. kimi zaman yanında kimse olmaz, derdini sayfalara dökersin. mutluluğunu onunla yaşar, hayalini onunla kurarsın. öfkeni ona...
