Nienawidzę tego, jak na mnie patrzysz,
Wzrokiem pełnym miłości i troski,
Jakbym była jedyną osobą, która może przynieść ci szczęście.
Nie jestem.
Nienawidzę tego, w jaki sposób mnie dotykasz.
Tak delikatnie i czule,
Jakbyś bał się, że zniszczysz mnie, choćby muskając mój policzek opuszkami palców.
Nie zniszczysz.
Nienawidzę tego, jak o mnie mówisz,
Z uwielbieniem i ciepłem,
Jakbym była najlepszą osobą, która przewinęła się przez twoje życie.
Nigdy nią nie byłam.
Nienawidzę tego, jak mnie kochasz.
Tak mocno, tak zawzięcie i żarliwie,
Jakbyś chciał oddać mi całe swoje serce, wypełnione wszystkimi dobrymi uczuciami świata.
Jakbyś był gotowy powierzyć mi wszystkie tajemnice i wszystkie słowa, jakie w sobie znajdziesz.
Jakbyś chciał, żebym kochała cię tak samo.
Ale ja nie umiem.
Dlatego nienawidzę, kiedy to robisz...
Bo ja nie jestem gotowa, żeby dać ci te same spojrzenia, dotyki, słowa i miłość.
Przepraszam.
* * * * *
a.n. Miłość... eh
/G.
CZYTASZ
w klatce własnych myśli
Poetry"Zacząłem myśleć, że (...) wiersze są jak ludzie. Niektórych rozumiesz od razu, a innych nie zrozumiesz nigdy." - Benjamin Alire Sáenz, Inne zasady lata © forvirret, 2017
