Kırık İnsanlar Gezegeni

3.Bölüm Gökyüzü-Kelebek

•Bölüm şarkısı Sancak-Gitme Kal Diyemedim

Keyifli okumalar...

Bu ayrılık bir çok şeyi aldı götürdü benden.
Dostlarım sordular "O gitti." diyemedim.
Bakarken ardından "Gitme kal." diyemedim.

Sancak-Gitme Kal Diyemedim

~Yeryüzünün yeşermesi için gökyüzünün ağlaması gerekiyor.~    

Mavi'nin paylaştığı gönderinin tarihi 24 Eylül 2017'ydi. Yani aradan onca zaman geçmesine rağmen anca buluşmuşlardı. Ne kadar haksız olsam da bensiz bir buluşma yaptıklarını görünce ister istemez üzülmüştüm. İçimdeki sıkıntı giderek büyüyordu. Üç yıl önceki Lara bir yerlerde konuşuyordu. Kulak verdiğim zaman daha iyi duymaya başladım. "Keşke." diyordu. "Keşke hiç gitmeseydim." Ama şimdiki Lara her şeyin farkındaydı. Pişman olmanın hiçbir yapılanı, kalp kırıklıklarını geri alamayacağını biliyordu. Fakat yaptığım hataları ufak da olsa telafi etmek için işe koyulmak istiyordum.

Mavi'nin hesabından çıkıp tekrar gruba girdim. Sayfayı aşağı kaydırdıkça tanımadığım insanların paylaşımlarını görüyordum. Bazıları etkinlik tarzı şeyler yaparken bazıları yaşadıklarını anlatıyor ya da saçma sapan randomlu gönderi atıyordu. Sayfayı tekrar yenilediğimde Mavi'nin daha şimdi paylaştığı gönderi gözlerimin önüne serildi.

Mavi Sarsılmaz>(KING)
Bugün tam üç yıl oluyor. Gerçekten gülmeyi unutalı, en mutlu olduğum anlarda bile bir yanımın buruk kaldığı koskoca üç yıl. Çoğunuz bilmiyor kimden bahsettiğimi. Ama 'oldlar' hatırlıyor değil mi?

Şaşkınlıktan gözlerim kocaman açılırken gönderiyi tekrar tekrar okudum. Anlamamda hiçbir yanlışın olmadığını fark edince yorumlara tıkladım. Gönderi yeni atılmasına rağmen iki yüz kırk beğeni elli dört yorum gelmişti. O kadar yorumun içerisinde bir tanesi paylaşan kişi sebebiyle hemen kendini belli etmişti.

Barın Avcı
Yokluğunda duvarlarıma anlattım onu. Onlar bile üç yıl içinde beyazdan siyaha döndü. Güneş utanıp dünyama doğmaz oldu.

Okuduğum yorumdan sonra içim pişmanlık ve vicdan azabıyla kavrulurken benim elimden hiçbir şey gelmiyordu. Diğer yorumlara baktığımda hepsinin aynı olduğunu fark ettim. Herkes onsuz üç yıl yazmıştı. Bunlardan dolayı düşüncelerim yavaş yavaş değişirken şüphelenmeye başlamıştım. Ama benim için yazmamış olma ihtimallerini göz ardı ederek cevap vermeye karar verdim. Basit bir şey yazmak istemiyordum ama gereksiz kelime de kullanmayı sevmezdim. En sonunda içimden geçen cevabı yazıp gönderdim.

Lara Birsen
Güneş şimdi doğsa aydınlatır mı yine dünyanı? Beraber boyasak olmaz mı duvarlarını?

Gönderdikten sonra rahatlamak için birkaç saniyeliğine gözlerimi kapattım. Şu anki yaşadığım duygu o kadar karmaşık ve yoğundu ki kalbim sıkışmaya başlamıştı. Üzüntü, vicdan azabı, hayal kırıklığı... Ama hepsinden daha ağır basan özlemdi. Kelimelere asla dökemeyeceğim özlemim...