ပန္းပြင့္သတို့သမီး

ပန္းပြင့္သတို့သမီးအပုိင္း (၁၂)

ပန္းပြင့္သတို့သမီး
အပုိင္း (၁၂)

စာဂိရိသည္ ထိမိုယြမ္၏ စကားေႀကာင့္ စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည္။ ထိုစဥ္ ကေလးတစ္ေယာက္က စာဂိရိနွင့္ ထိမိုယြမ္ႀကား ၀င္တိုက္ကာ ေျပးထြက္သြားသည္။ ထိမိုယြမ္က ထိုကေလး၏ လက္ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္သျဖင့္ စာဂိရိ အံ့ႀသသြားသည္။
'ဟိတ္ေကာင္ေလး.. ရပ္စမ္း။'

'ဘာလဲဗ်။ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကိုလႊတ္ပါ။'

ေကာင္ေလးက ၁၀နွစ္သားခန္႕သာရွိေသးေသာ္လည္း မာဆတ္ဆတ္ျပန္ေျပာသည္။
'မင္း အလစ္သုတ္သြားတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ျပန္ေပးစမ္း။'

'ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။'

စာဂိရိ နားမလည္နိုင္ေအာင္ျဖစ္မိသည္။ ထိမိုယြမ္ ဘာေႀကာင့္ ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါး ၀တ္ထားေသာ ကေလးကို သူခု္ိးစြပ္စြဲသည္ကိုမသိေတာ့ေပ။

'စာဂိရိ မင္းပိုက္ဆံအိတ္ျပန္စစ္စမ္း။'

စာဂိရိ သူ႕အမိန္႕ျဖင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ျပန္စစ္ေသာ္ မေတြ႕ေတာ့ေပ။
'ဟင္... ပိုက္ဆံအိတ္ ဘယ္မွာက်ေပ်ာက္ခဲ့ျပီလဲ မသိေတာ့ဘူး အကိုေတာ္။'

'က်ေပ်ာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီကေလး ၀င္တိုက္သလိုနဲ႕ အလစ္သုတ္သြားတာ။ကဲ ေကာင္ေလး ေအးေအးေဆးေဆး ထုတ္ေပးမွာလား။ ရံုးေတာ္ပို႕ရမွာလား။'

ေကာင္ေလးက အတင္းရုန္းကာ ထြက္ေျပးမည္အျပဳ ထိမ္ိုယြမ္က ေကာင္ေလးရင္ဘတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအိတ္ကို နွိူက္ယူကာ
'ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ ဒီေလာက္ခိုးတတ္၊လိမ္တတ္ေနတာ မင္းကို ေထာင္ထဲပဲ ထည့္ထားမွ ျဖစ္မယ္။လာ...'

ထိုအခါမွ ေကာင္ေလးက ငိုယိုကာ
'ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေထာင္ထဲမပို႔ပါနဲ႕ ဟီး..ဟီး..ဟီး...။ ေမေမနဲ႕ ညီေလး ေသးေသးေလး စားစရာမရွိလို႕ လုပ္မိတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ စားစရာမရွာနိုင္ရင္ ေမေမနဲ႕ ညီေလး ေသလိမ့္မယ္။ '

စာဂိရိသည္ ကေလး၏ စကားေႀကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားျပီး
'အကိုေတာ္... သူေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ လုိက္ႀကည့္ရေအာင္။ သူေျပာတာ တကယ္ဆိုရင္ ကူညီ ေပးလို႔ရတာေပါ့။'

ထိမိုယြမ္ သည္မသြားခ်င္ေသာ္လည္း စာဂိရိ စိတ္အားထက္သန္ေနေသာေႀကာင့္ ကေလးကို လမ္းျပခို္င္းျပီး လိုက္လာခဲ့သည္။ ကေလးေခၚလာသည္က ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္ေနေသာ ဆင္ေျခဖုန္း ေနာက္ေဖးလမ္းႀကားရွိ အဖီဆြဲထားေသာ တဲစုတ္တစ္လံုးျဖစ္သသည္။

ထိုတဲေရွ႕တြင္ မီးခုိးအူေနေသာ မီးဖုိတြင္ေရေႏြးကရားတစ္ခုကို တင္ထားသည္။ ေကာင္ေလးက တဲထဲ၀င္ကာ
'အေမ..အေမ... '

'သား.... မင္းစားစရာ သြားေတာင္းတာ ရခဲ့လား။ သားညီေလးကို အေမ ေရေႏြးေလးပဲ တိုက္ထား ရေသးတယ္။ အေမလည္း ဗိုက္ဆာလွျပီကြယ္။'

စာဂိရိသည္ တဲထဲလိုက္၀င္ခဲ့ေသာအခါ အမိ်ဳးသမီးက လန္႕သြားသည္။
'ေမာင္ရင္က ဘယ္သူလဲ။ သား မငး္ဘာလုပ္ခဲ့တာလဲ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ရွင္။ ကြ်န္မသား ဘာလုပ္ ခဲ့မိသလဲရွင္။'

'ညီေလး ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီကအစ္မႀကီးရဲ႕ အမိ်ဳးသားမရွိဘူးလား။'

အမိ်ဳးသမီးက မ်က္ရည္က်ကာ
'ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားက စစ္သားေလးပါ။ ကြ်န္မေန႔ေစ့လေစ့မွာ စစ္ခ်ီထြက္ရင္း လမ္းမွာဖ်ားနာလို႕ ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။ သူေသေတာ့ အိမ္ခန္းကေနဖယ္ေပးရတယ္။ ကြ်န္မလည္း သားေလးနဲ႕ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရင္း ကေလးေမြးျပီး မက်န္းမာလို႕ အိပ္ယာထဲလဲေတာ့ သားေလးက အစားအစာ ေတြေတာင္းျပီးေကြ်းခဲ့တာပါပဲရွင္။ '

ထိမိုယြမ္က အမိ်ဳးသမီးကို ေမးလိုက္သည္။
'ေသဆံုးသြားတဲ့ စစ္သားေတြရဲ႕မိသားစုေတြအတြက္ ေလ်ာ္ေႀကးမရဘူးလား။'

'အခုက တိုက္ပြဲက်တာမဟုတ္လို႕ မရပါဘူးရွင္။ ကြ်န္မ က်န္းမာရင္ အလုပ္လုပ္နိုင္ပါတယ္။ခုက သားေလးကပဲ ရွာေကြ်းလို႕ ငတ္မေသတာပါရွင္။'

အမ်ိဳးသမီးကေျပာရင္း မ်က္ရည္က်ေသာအခါ ကေလးကပါ မ်က္ရည္က်သည္။ စာဂိရိ၏ မ်က္၀န္း ထဲက မ်က္ရည္တို႕ အလိုလို စီးက်လာသျဖင့္ ထိမိုယြမ္က မိမိခါးမွ ေငြအိတ္ကို လွမ္းေပးျပီး

'ဒီ ပိုက္ဆံနဲ႕ ေဆးကုပါ။ ကေလးကိုလည္း အစားေကာင္းေကာင္းေကြ်းေပးလုိက္ပါဦး။ ဒီေငြနဲ႕ဆို ၃ လေလာက္ေကာင္းေကာင္းေနနိုင္ပါတယ္။ လာ .. စာဂိရိ သြားႀကရေအာင္။'

စာဂိရိသည္ သူ၏ ကူညီမွုေႀကာင့္ ၀မ္းသာသြားသည္။ ကေလးအေမသည္ ထိမိုယြမ္တို႕ကို ကန္ေတာ့ရင္းက်န္ရစ္ခဲ့သည္။

'ကဲ... စာဂိရိ စိတ္မပူနဲ႕ေတာ့ေနာ္။ သူတို႕ကို ေမာင္ေတာ္ ေနာက္ရက္လည္း လာႀကည့္ျပီး ကူညီ ေပးပါ့မယ္။ လာ ... တိုခီ၀ါတို႕ သားအမိေစာင့္ေနေတာ့မယ္။ ေနာက္က်ေနျပီ။'

'တိုခီ၀ါတို႕ သားအမိ ဟုတ္လား အကိုေတာ္။'

'အင္း စာဂိရိ သူတို႕ကို ေတြ႕ခ်င္တယ္မဟုတ္လား။'

စာဂိရိ အရမ္းေပ်ာ္သြားျပီး သူ႕ကို ဖက္ကာ
'အကိုေတာ္က တကယ္ လူကို အံ့ႀသေအာင္ လုပ္တတ္တာပဲေနာ္။ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ '

'ေက်းဇူးတင္ရံုပဲလား။ ကိုယ့္ကို မခ်စ္ဘူးလား။'

'အကိုလို ခ်စ္တယ္။'

စာဂိရိ၏ စကားေႀကာင့္ ထိမိုယြမ္ ရင္ေမာသြားသည္။ သူကေလးက အခ်စ္အေႀကာင္းကို လံုး၀ကို အသိေသးတာပါလား။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲဟု ေတြးကာ ရင္ေမာမိသည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စာဂိရိ စိ္တ္ခ်မ္းသာေအာင္ မိမိတတ္နိုင္သမွ်လုပ္ေပးရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ မိမိက ခ်စ္ရသူ မဟုတ္လား။

စာဂိရိသည္ အေဆာင္ထဲတြင္ ထိုင္ေနစဥ္ အေဆာင္အျပင္မွ သို႔ဆရာနိုရုန္းေရာက္လာခဲ့သည္။ ဆရာနွင့္အတူ လွပျဖဴဆြတ္ေသာ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ကုန္းႏွီးဆင္ျပီးယူလာသျဖင့္ စာဂိရိအံ့ႀသ သြားသည္။
'မင္းသမီး အျပင္ခဏထြက္ခဲ့လို႕ရမလား။ ဒီေကာင္မေလးကို မင္းသမီးအေဆာင္ထဲထိ ယူျပဖိုိ႔ အဆင္မေျပလို႕ပါ။'

ဆရာ့အသံကိုႀကားေသာ္ စာဂိရိ ခ်က္ခ်င္းအေဆာင္ျပင္သို႔ ထြက္လာသည္။ စာဂိရိ ရင္ခုန္သြား သည္။ မိမိျမင္းစီးတတ္သြားေသာ္လည္း ကိုယ္ပိုင္ျမင္းမရွိေသးသျဖင့္ လိုခ်င္ေနရာမွ ယခုလို ျမင္း လွလွခန္႔ခန္႔ႀကီးကိုေတြ႕ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ စာဂိရိ ေျပးထြက္သြားသျဖင့္ တိုခီ၀ါ က အေနာက္မွ လိုက္လာျပီး
'သခင္မေလး.... မိန္းကေလးဆိုတာ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕သြားလာရတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ ေျပးလႊားေန ရတာလဲ။ အလို... ျမင္းျဖဴႀကီးက လွလိုက္တာ။'

တိုခီ၀ါပင္ ျမင္းျဖဴႀကီးကိုေတြ႔ေသာ္ ခ်ီးမြန္းစကားဆိုမိသည္။စာဂိရိကေတာ့ ျမင္းႀကီးေဘးတြင္ရပ္ျပီး
နုိရုန္း ကိုျပံဳးႀကည့္ကာ
'ဆရာ... ကိုင္ႀကည့္ခ်င္လို႕ ... ရလားဟင္။'

နိုရုန္းသည္ ကေလးပမာ ေပ်ာ္ေနေသာ စာဂိရိမင္းသမီးေလးကို ျပံဳးႀကည့္ကာ
'ရတာေပါ့။ သူက အရမ္းယဥ္တယ္။ မင္းသမီးအတြက္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားက ပို႕ခိုင္းလိုက္တာပါ။'

'တကယ္....။ ဒီျမင္းက စာဂိရိရဲ႕ ျမင္းေပါ့ေနာ္။'
စာဂိရိ သေဘာက်စြာရယ္ေမာကာ ေမးလိုက္သည္။ တိုခီ၀ါသည္ စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ တားသည္။

'ျမင္းႀကီးက ျမင့္လည္းျမင့္ ႀကီးလည္းႀကီးနဲ႕။သခင္မေလး နိုင္ေအာင္ထိန္းနိုင္ပါ့မလား။ သခင္မ ေလးစီးမွာဆိုရင္ ျမင္းကႀကီးလြန္းမေနဘူးလား။ အိမ္ေရွ႕မင္းသားကို ျမင္းအေကာင္ေသးတာ နဲ႕လဲခိုင္းရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ သခင္မေလး။'

စာဂိရီသည္ ရယ္ေမာကာ တိုခီ၀ါကို ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
'ဟင့္အင္း။ စာဂိရိ ဒီေကာင္မေလးကို ခ်စ္မိသြားျပီ။သူ႕ကုိပဲ ယူမယ္။'

နိုရုန္းသည္ အျပစ္ကင္းလွေသာ အာနန္မင္းသမီး၏ အျပံဳးကိုႀကည့္ကာ ဘာေႀကာင့္ အိမ္ေရွ႕ မင္းသားက စစ္ခင္းျပီးယူခဲ့ရသည္ကို နားလည္သြားသည္။ ဒီလို ရိုးသားစြာျပံဳးတတ္ေသာသူ နန္ေက်ာင္နန္းတြင္းမွာ မရွိတာကိုး။ မင္းသားေလး ျမတ္နိုးမည္ဆိုလည္း ျမတ္နိုးရေလာက္ေအာင္ ကို အျပစ္ကင္းတာကိုး။ မိိမိေတာင္ သူမေလးအျပံဳးကို ျမင္လွ်င္စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည္။

'စာဂိရိ ေကာင္းေကာင္းစီးနုိင္ပါျပီ။ ဒီျမင္းမေလးက အရမ္းယဥ္တယ္ဆိုေတာ့ စာဂိရီ ထိန္းနိုင္ပါ တယ္။ မစိုးရိမ္ပါနဲ႕ တိုခီ၀ါ။ '

ထိမိုယြမ္ ၀င္လာရင္းလွမ္းေျပာလိုက္သည္။
စာဂိရိသည္ အကိုေတာ္၏ လက္ကိုေျပးတြဲကာ ဆက္တိုက္ေမးလိုက္သည္။

'အကိုေတာ္ စာဂိရီအတြက္ လက္ေဆာင္ေပးတာလားဟင္။ ဒါ စာဂိရိ အပိုင္ျမင္းေပါ့ေနာ္။'

ထိမိုယြမ္က ရယ္ေမာကာ
'ဟုတ္ပါတယ္ခင္မ်ာ။ ဒါ စာဂိရိရဲ႕ ကေလးေလးပါ။ သူ႕ကို စာဂိရိပဲ ထိန္းေက်ာင္းေလ့က်င့္ေပးရ မွာေနာ္။ ေန႕တိုင္း သူ႕ကိုထုတ္စီးေပးရမယ္။ မဟုတ္ရင္ အေညာင္းမိျပီး ေနမေကာင္းျဖစ္တတ္ တယ္။ စာဂိရိ လုပ္နိုင္မလား။'

'ဟုတ္ကဲ့။ လုပ္နုိင္ပါတယ္။'

ထိမိုယြမ္သည္ ယူေဆာင္လာေသာ အထုပ္ကို တိုခီ၀ါဆီ လွမ္းေပးကာ
'ဒါက စာဂိရိရဲ ႔ ျမင္းစီးအ၀တ္အစား။ အရင္ဟာနဲ႕မတူဘူး။ ခုက ေယာက်္ားေလးအ၀တ္အစား။'

တိုခီ၀ါသည္ ထိမိုယြမ္ ထံမွ ယူျပီး သိမ္းဆည္းရန္ထြက္သြားသည္။ နိရုန္းလည္း ျမင္းကိုဆြဲကာ အေဆာင္ေနာက္ရွိ ျမင္းေစာင္းသို႕သြားပို႕ေပးသျဖင့္ ထိမိုယြမ္္ နွင့္ စာဂိရိ အေဆာင္ထဲ ၀င္လာ ခဲ့ႀကသည္။
'ေယာက်္ားေလး ၀တ္စံုေတြ ဟုတ္လား အကိုေတာ္။ စာဂိရိ ၀တ္လို႕ရပါ့မလားဟင္။'

'ရတာေပါ့။ ဘာေႀကာင့္ မရမွာလဲ။ ဘာလဲ။ စာဂိရိက မိန္းကေလးလို ၀တ္ျပီး ျမင္းစီးခ်င္လို႕လား။'

'မဟုတ္ပါဘူး။ ေယာက်္ားေလး၀တ္စံုနဲ႕ဆိုရင္ စာဂိရိရဲ႕ ဆံပင္က အရမ္းကိုရွည္လြန္းတယ္။ ဆံထံုးထံုးလို႕ အဆင္မေျပဘူး။ '

'ဟုတ္လား။ ဒါဆို တ၀က္ျဖတ္လိုက္ေပါ့။ '

သူ႕စကားေႀကာင့္ စာဂိရိ လန္႔သြားသည္။ မိမိေမြးကတည္းက ဆံပင္တခါမွ မညွပ္ဖူးေသးေပ။ မိန္းကေလးဆိုလွ်င္ ဆံပင္တရပ္ လူတရပ္ထားရသည့္ေခတ္တြင္ ဆံပင္ကိုျဖတ္ပစ္ဖို႕ဆိုသည့္ စကားသည္ စာဂိရိအတြက္ ထူးဆန္းလြန္းေနသည္။
'ဒါဆို အခမ္းအနားေတြတက္ရင္ ဆံပင္ကို လွလွပပ မထံုးဖြဲ႕နုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။'

'ျဖတ္ထားတ့ဲ ဆံပင္နဲ႕ေရာထံုးလိုက္ေပါ့။ ဘာခက္တာမွတ္လို႕။ '

စာဂိရိ သုူ႕ကို ေမာ့ႀကည့္ကာ
'စာဂိရိ ဆံပင္ျဖတ္ရင္ အကိုေတာ္ စိတ္မဆိုးဘူးလားဟင္။'

'ကိုယ္က ဘာေႀကာင့္စိတ္ဆိုးရမွာလဲ။ ကိုယ္က စာဂိရိ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ အဓိကပဲေလ။ စာဂိရိ ဘာပဲ လုပ္လုပ္ စာဂိရိေပ်ာ္ရင္ ကိုယ္ေပ်ာ္တယ္။'

'အကိုေတာ္ရဲ႕ မိဖုရားေလာင္းအျဖစ္ ပြဲတက္ရင္ ဆံထံုးလွလွ မထံုးနိုင္ရင္ အကိုေတာ္ကို လူကဲ့ရဲ႕ ခံရလိမ့္မယ္။ စာဂိရိ ေယာက်္ားေလး အ၀တ္အစားကို ၀တ္ခ်င္ေပမယ့္ ေမြးကတည္းက ေနလာတဲ့ စာဂိရိရဲ႕ အသြင္အျပင္ကို ရုတ္တရက္ မေျပာင္းခ်င္ေသးဘူး။'

ထိမိုယြမ္သည္ စာဂိရိ၏ နဖူးေလးကိုနမ္းကာ စာဂိရိ ရင္ထဲထိေရာက္ေစေသာ စကားကိုေျပာခဲ့ သည္။
'စာဂိရိက ဒီလိုဆႏၷရွိတယ္ဆိုလည္း စာဂိရိရဲ႕ သေဘာပါ။ ကိုယ္ဘာမွ မတားလိုပါဘူး။ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့မွတ္ထားပါ။ ကိုယ္ ခ်စ္လို႕လက္ထပ္ခ်င္တာ အာနန္ျပည္ရဲ႕နာမည္ႀကီး ေရႊမင္းသမီး ျဖစ္လို႕လည္း မဟုတ္ဘူး။ စာဂိရိကို စာဂိရိ အျဖစ္နဲ႕ပဲ ခ်စ္ခဲ့တာ။ ဒါေႀကာင့္ စာဂိရိ စိတ္တိုင္းက် လုပ္နုိင္တယ္။ ဆံပင္မညွပ္ ခ်င္လည္း ရတယ္။ ညွပ္လည္း ရတယ္။ စာဂိရိေပ်ာ္ရင္ ကိုယ္ေပ်ာ္ တယ္။ ဒါပဲ။'

စာဂိရိ သူ႔စကားေႀကာင့္ သူ႕ရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္ကာ တင္းတင္းဖက္ထားရင္း

'တကယ္လား။ ၀မ္းသာလိုက္တာ အကိုေတာ္။ စာဂိရိေလ အကိုေတာ့္ လက္ေဆာင္ကို အရမ္းကို သေဘာက်တာပဲ။'

ထိမိုယြမ္သည္ စာဂိရိ၏ စကားေႀကာင့္ လန္႔ပင္လန္႕သြားသည္။ စာဂိရိ မိမိကုို တရင္းတႏီွးဖက္ ကာ စကားေျပာသည္က ယခု ပထမဆံုးျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူေလး၏ ရင္းနွီးမႈကိုရသည္မွာ ပထမဆံုး ျဖစ္သျဖင့္ ၀မ္းသာမိသည္။

'လန္႔သြားတာပဲ စာဂိရိရယ္။ အဲ့ေလာက္ေတာင္ေပ်ာ္မယ္မွန္းသိရင္ ကိုယ္ ေစာေစာကတည္းက ဒီလက္ေဆာင္ကို ေပးပါတယ္။ ဆံပင္ျဖတ္တာက စာဂိရိသေဘာပဲေနာ္။ စာဂိရိ သေဘာက်သလို ဆံုးျဖတ္နိုင္တယ္။ '

ထိုအခ်ိန္တြင္ နုိရုန္းျပန္ေရာက္လာျပီး
'မင္းသား ညီလာခံတက္ဖို႕ အခ်ိန္နီးေနပါျပီ။ သြားႀကပါစို႕။'

'စာဂိရိ ... ကိုယ္ သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ ျမင္းကို စာဂိရိႀကိဳက္တဲ့ နာမည္ေပးလိုက္ေနာ္။'

သူျပန္သြားေတာ့ စာဂိရိ ေယာက်္ားေလး အ၀တ္အစားကို စမ္း၀တ္ႀကည့္ျပီး မွန္ေရွ႕တြင္ ဆံပင္ ကိုျဖန္႕ျပီး ရပ္ကာ စဥ္းစားေနမိသည္။ တသက္လံုးထား ခဲ့ေသာ ဆံပင္ကိုညွပ္ရမွာ နွေမ်ာသလို ေတာ့ရွိသည္။ သူ႕စကားေႀကာင့္ ဆံပင္ညွပ္ျပီး ေယာက်္ား ေလး ပီပီသသ ၀တ္စားဆင္ယင္ႀကည့္ ခ်င္လာသည္။
'ဒီလို ၀တ္ထားတာ လြတ္လပ္ျပီး ေနလို႕ေတာ့ေကာင္းတယ္။ဒါေပမယ့္ ႀကည့္လို႕ေကာင္းပါ့မလား။ သူမ်ားမ်က္လံုးထဲမွာ ရီစရာျဖစ္ေနမလား။'

စာဂိရိ မွန္ေရွ႕ခ်ီတံုခ်တံုျဖင့္ေတြးကာ သက္ျပင္းခ်မိစဥ္ တိုခီ၀ါ ၀င္လာသျဖင့္လွမ္းေမးလိုက္သည္။

'တိုခီ၀ါ စာဂိရိ ၀တ္ထားတာ ဘယ္လုိေနလဲ။ လိုက္ရဲ႕လားဟင္။'

တိုခီ၀ါ သည္ စာဂိရိ၏ ပံုစံေလးကို ႀကည့္ကာ
'သခင္မေလးက ေယာက်္ားေလးပံုစံနဲ႕ ေနခ်င္တာလား။'

'အင္း။'
စာဂိရိ အားတက္သေရာေျဖလိုက္သည္။ တိုခီ၀ါက ခ်က္ခ်င္းကန္႔ကြက္ကာ သတိေပးသည္။
'သခင္မေလး.... ဒါ သခင္မေလးရဲ႕ အနာဂတ္ကိုပါ အဆးံုအျဖတ္ေပးသြားလိမ့္မယ္။ စိတ္ထဲရွိတဲ့ အတိုင္းခဏေလး အတြင္း မဆံုးျဖတ္လိုက္ပါနဲ႕။ေယာက်္ားေလးဘ၀ကို ရျပီးရင္ မိန္းကေလးဘ၀ ျပန္ေနဖို႕မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ဒါက သခင္မေလး မိဖုရားေခါင္ျဖစ္မယ့္ အခြင့္အေရးကိုပါ ဆံုးရွူံးသြား နိုင္ပါတယ္။'

'ဒါေပမယ့္ စာဂိရိ ေယာက်္ားေလးလို ၀တ္ျပီး ရွင္သန္သြားခ်င္တယ္။'

'စာဂိရိရဲ႕ အကိုေတာ္အိမ္ေရွ႕မင္းသားသာ သိရင္ဘာေျပာလိမ့္မလဲ။ လူေတြရဲ႕ပါးစပ္ကလိုက္ပိတ္ ထားလို႕မရဘူး။ ၀ိုင္းျပီး ကဲ့ရဲ႕ႀကလိမ့္မယ္။'

'အကိုေတာ္ ေျပာသလို ပြဲလမ္းသဘင္ရွိရင္ မိန္းကေလးလို ၀တ္စားျပီးသြားပါ့မယ္။ ဒါဆို သူတို႕ အကိုေတာ္ကို မကဲ့ရဲ႕နိုင္ေတာ့ပါဘူး။'

'အဲ့ဒီေလာက္သာ လြယ္ေနရင္ အိမ္ေရွ႔စံက သခင္မေလးကို အရင္ကတည္းက ေယာက်္ားေလး လိုေပး၀တ္မွာေပါ့။ သခင္မေလး ဆံပင္ေတာ့မညွပ္ပါနဲ႕ကြယ္။ နန္းေတာ္ထဲ ကဲ့ရဲ႕စရာ ျဖစ္လိမ့္ မယ္။'

'တိုခီ၀ါရယ္.. အကိုေတာ္က စိတ္မဆိုးပါဘူးလို႕ေျပာေနျပီပဲ။ သူမ်ားကဲ့ရဲ႕လည္း ကရုစိုက္စရာ မလိုပါဘူး။ '

တိုခီ၀ါသည္ စာဂိရိကို ဖက္ကာ
'သခင္မေလး စိတ္ဆိုးရင္လည္း ခံရမွာပဲ။ တိုခီ၀ါကေတာ့ စိတ္ထဲရွိတာေျပာရမယ့္ တာ၀န္ရွိတယ္။
သခင္မေလးကို ဆံပင္ညွပ္ခိုင္းတာ မင္းသားေလးရဲ႕ ပရိယာယ္ျဖစ္နုိင္တယ္။ သူက သခင္မေလး ကိုေယာက်္ာေလးပံုသြင္းျပီး လူေျပာမ်ားလာရင္ ေနာက္မိဖုရားေလာင္းတင္ေျမွက္ခ်ိန္ သခင္မေလး ကန္႕ကြက္လို႕၊ စိတ္ဆိုးလို႕မရေအာင္ လုပ္ေနတယ္လို႕ ကြ်န္မထင္တယ္။ ေယာက္်ားေတြရဲ႕ စကားက အကုန္မယံုရဘူး။'

~ ဆက္ရန္