Karanlık Dünya

Bölüm "12"

Bir hafta sonra..

"Hadi birtanem bundanda ye" dedi Ezgi ve kahvaltı masasındaki yumurtayı tabağıma koydu.

İfadesizce ona bakdım,

"İstemiyorum dedim." dedim ve tabağı benden uzaklaştırdım.

Gözlerini devirdi,

"Kuzum tam 1 haftadır böylesin. Neden? Üzülüyorum.." dedi üzgünce bana bakrak.

Gözlerimi devirip ayağa kalktım,

"Yok birşeyim." dedim ve odama çıkmaya hazırlanıyordumki Ezginin sesi buna engel oldu.

"Yağız yüzünden değilmi?" dedi.

Öylece kalakaldım. Gözlerimi kapatığım gibi gözyaşı gözümden firar eti.
Elimin tersiyle gözyaşımı sildim ve arkamı döndüm.

"Banane Yağızdan?! O umrumda bile değil." dedim gözlerimin dolmasına engel olamayarak.

"Beni salak zannediyorsan yanılıyorsun. 1 haftadır ne yemek ne su içtin! Niye? Çünki Yağız bey 1 haftadır sana gözükmüyor diye." dedi gözleri dolarak.

Derin bir nefes aldım ve kendimi sıkmaya başladım. Ağlamak istemiyordum.
Ama hiç birşey fayda etmiyordu yinede dökülüyordu o gözyaşları.

"B-ben.." dedim ağlayarak.
"Ben ağlamaktan bıktım Ezgi... Kırılan taraf olamaktan bıktım.." dedim hıçkırarak ve yere oturdum. O da yanıma oturdu ve kafamı göğüsüne yasladı. O da ağlıyordu.

"Onun buna hakkı yok. Beni kendine alıştırıp birden ortadan kaybolmaya.." dedim daha çok ağlayarak.

"Yalvarırım kendini toparla" dedi saçımı okşayarak.

Derin bir nefes alıp kendime gelmeye çalışdım.

"İyim ben." dedim ve tezgahdan yardım alarak ayağa kalktım.

"Bak sakinleştirici hapı var onu vereyim sana. Şimdi bir duş al ve onu iç rahat bir şekilde uyursun. Hı ne dersin?"

Başımı olumlu anlamda sallayıp odama çıktım.
Sıcak bir duş alıp banyodan çıktım. Üstümü giyinip Odamdaki aynada kendime bakmaya başladım.
Göz altlarım şişmiş bir haldeydi gözlerim deseniz kıpkırmızı.
Resmen şu bir haftanın içinde çökmüşdüm.

Kapıya tıklanması ile kapıya baktım.

"Gir" dedim sakin br şekilde

"Daha iyimisin Birtanem?" dedi Ezgi elinde bir tepsiyle odaya girerek. Tepsinin üstünde hap ve bir bardak su vardı. Tepsiyi yatağımın yanındaki sehpaya bıraktı.

"İyim" dedim başımı salayarak ve yatağa oturdum.

"Al iç bunu" dedi ve hapı bana verdi. İçtim ve bardağı sehpaya koydum ve
Yatağa yatım.

"Benim işe gitmem lazım birtanem. İzinde alamadım. Sorun olmaz değilmi?"

"Sen bak işine. Beni düşünmene gerek yok. Gerçekten"

"Bak telefonum hep yanımda olucak birşey olunca hemen ara olurmu?"

"Tamam"

"Hadi" dedi ve yanağıma öpüçük kondurdu.
"Görüşürüz" dedi ve odadan çıktı.

Bir süre tek boş tavanı izledim. Gözümden yaş aktığını bile fark etmemişdim. Kafamı sehpadan tarfa dönderdim ve annemin resmine bakdım.

"Anne.." dedim fısıldayarak.
"Seni çok özledim..." dedim ve ağlamaya başladım.

"Beni senden başka seven yokmuş demeki.. Babam desen kendi aleminde.."