My life as a Goddess [NL]

13.

13. Helena

Apollo pakte mijn arm stevig vast en duwde me zo voor zich uit, naar mijn plaats aan de tafel. "Zeus en ik hebben iedereen moeten uitleggen wat er aan de hand was, voor ze begonnen te roddelen over jou en Hades." siste hij in mijn oor. "Straks denken ze nog dat jullie iets met elkaar hebben." Het had geen zin om hem weg te duwen. Hij had me te stevig vast én ik wilde ook geen scène schoppen. Daarom liet ik het begaan. Hoewel ook dit wel de aandacht trok. "Ik ben geen klein kind, Apollo!" fluisterde ik. "Ik spreek met wie ik wil. Je bent mijn vader niet!" 

Hij lachte kort en gemaakt. We waren net aangekomen bij mijn plaats aan de tafel. Daar liet hij me los. "Nee, ik ben je vader niet!" mompelde hij. "Alleen is er een grote kans dat mijn naam straks afgeroepen wordt tijdens je ceremonie!" siste hij. Ik keek hem met open mond aan. Wat?! Was hij nu echt serieus? Dacht hij echt dat wij bij elkaar pasten? 

Oke, ik had er ook wel al over nagedacht, maar ik kon me niet voorstellen dat het echt was. Apollo was een belangrijke en machtige god. Aan zo iemand zouden ze mij nooit koppelen. En het zou Artemis ook alleen maar bozer maken. Hij moest toch ook inzien dat het voor de nodige problemen zou zorgen. Het was beter dat we die situatie zouden vermijden. "Je maakt een grapje." zei ik, meer om mezelf gerust te stellen. 

"We hebben alle twee een voorliefde voor de zon. Aangezien dat ook mijn gave is, zou het mij niet verbazen als dat ook bij jou het geval is. Zeus heeft dezelfde mening." Had hij hier echt al met Zeus over gepraat? Allemaal achter mijn rug?! Ik wist niet goed wat te zeggen. "Daarom wil ik je van Hades weghouden. Hij gaat alleen maar een slechte invloed op je hebben. Ik wil je juist beschermen." Dat laatste was heel lief voor hem, maar ik kon voor mezelf zorgen. Hades had nog helemaal niets gedaan om zijn slechte naam te verdienen.

"Dat is heel lief van je." wist ik uit te brengen. "Toch kan ik goed voor mezelf zorgen." voegde ik er nog aan toe. Apollo kreeg geen tijd meer om iets te zeggen, aangezien de eerste stolpen op tafel werden gezet. "Ik zie je straks." Apollo's hand raakte kort die van mij aan, maar ik draaide me al om naar mijn plaats, om te gaan zitten. 

----

"Dan is nu het moment van de waarheid." Zeus stond als eerste recht. De klok, die in de zaal stond, was een paar minuten geleden luid beginnen tikken. Het moment was eindelijk aangebroken. Veel had ik niet genoten van het feest. Het enige dat ik kon doen was zenuwachtig zijn. 

Zeus nam me bij de hand en bracht me naar een podium, aan de achterkant van de feestzaal. Alle ogen waren opnieuw op mij gericht. Ik voelde de blikken bijna door mijn jurk. Zeus gaf me een bemoedigende glimlach, terwijl ook een hoop andere goden bij het podium kwamen staan, waaronder Apollo. Hij knikte kort naar me toen mijn ogen op hem landde. Alsof hij me zo een laatste aanmoediging wou geven. 

Hadden Apollo en Zeus gelijk? Hoorde ik bij Apollo en zijn deel van de familie? 

"Helena." sprak Zeus. "Binnen enkele minuten weten we welke godin je bent. Wat of wie je ook precies bent, de hele familie aanvaard je als ons nieuwste lid." Er klonk een kort applaus. Iedereen leek té nieuwsgierig om nog meer tijd te rekken. 

Hebe kwam als eerste naar voor. Ze bleef naast Zeus staan met een klein glaasje. 

"Helena. Besef je welke verantwoordelijkheden je krijgt?"

"Ben je van plan om je verantwoordelijkheden op een goede manier te vervullen?"

"Beloof je de wetten van Olympus te respecteren?"