My life as a Goddess [NL]

60.

60. Hades 

Mijn handen had ik beide tot vuisten gebald. Zeus was mijn eerste doelwit geweest. Zodra hij merkte dat ik in Olympus was, was hij me komen opzoeken. Hij was net de laatste persoon die ik wilde  zien. Om het er nog eens in te wrijven dat hij van niets wist. Zeus had zijn handen voor zich. De polsen omringd door een lichtstraal. Zijn ogen stonden verveeld, alsof hij wachten tot de show, zoals hij het noemde, voorbij was.

"Hades ... Ik weet niet wat je van plan bent maar ..." Mijn hoofd draaide meteen in Hera's richting. "Nee, dat weten jullie inderdaad niet." bromde ik. Mijn ademhaling versnelde. "Ik wil alleen maar weten wie Helena aangevallen heeft. Iedereen die tussen mij en die persoon komt wordt uitschakelt." Ik draaide mijn hoofd terug naar Zeus toe. "Niemand hoeft dus gewond te raken. Jullie moeten gewoon vertellen wie de dader is."

"Daar zijn we mee bezig, Hades. Het is niet zo simpel om heel Olympus te doorzoeken." Ik lachte gemaakt om haar woorden. "Jullie willen gewoon geen moeite doen." Ik schudde mijn hoofd en keek terug in haar richting. Ik merkte de vele andere goden niet op die rond ons kwamen staan. "Waarom zouden jullie ook? Zeus wil haar liever gebruiken voor zijn eigen doelen. Ik zou niet verbaasd zijn moest hij er iets mee te maken hebben." Hera zette een stap naar voor, maar ik hield mijn hand voor me, als teken dat ze beter niet dichterbij kwam. Of ze zou hetzelfde moeten ondergaan als Zeus.

"En jij ... Je ziet Helena als een zoveelste bedreiging. Hoewel je het eigenlijk al normaal zou moeten vinden dat je man je constant bedriegt." Iedereen was plots stil. Ik besefte dat die woorden hard aankwamen, maar ze moest ook beseffen dat zij zich nu niet het slachtoffer moest voelen in deze hele situatie. Als ze boos moest zijn op iemand, dan was het wel Zeus. Helena kon er ook niet aan doen dat Zeus een familielid was en hij vreemd gegaan was. 

Ze bekeek me met open mond, voor ze langzaam een stap achteruit zette. "Aangezien jullie hier toch zo talrijk aanwezig zijn ..." riep ik, zodat alle goden die in de buurt stonden te luisteren me konden horen, "Ik wil weten wie er verantwoordelijk is voor die aanval. Als de dader nu niet naar voor komt, dan ben ik genoodzaakt om elk huis af te gaan tot ik weet wie het gedaan heeft." Er was een korte stilte. "En dan zal ik het niet zo vriendelijk vragen."

Eén van de goden stapte naar voor. Ik herkende Apollo meteen. "Dit is geen goed idee, Hades. Laat ons afwachten tot Helena wakker is en we met haar kunnen praten." Ik maakte een gebaar met mijn arm, zodat hij door de lucht vloog en tegen een muur belandde. Mijn ademhaling ging opnieuw sneller. "Ze wordt nooit meer wakker!" schreeuwde ik. "Ze ligt daar al een maand zonder enig teken van leven!" Ik schudde mijn hoofd en zei wat zachter, "Ze wordt niet meer wakker." Die laatste zin was vooral voor mij bedoeld. Nu pas besefte ik echt waar ik bang voor was, dat ik haar nooit meer zou kunnen spreken. Nooit meer sorry zou kunnen zeggen.

Een aantal andere goden stapten naar voor. Niet om te praten. Eén voor één kwamen ze op me af. De ene lichtbol na de andere. Niet dat het veel nut had. Ik liet elke god door de lucht vliegen. Zo ver mogelijk van mij weg. Tot alle aandacht een andere kant op ging. Iedereen keek naar iets achter me. Zelfs Zeus, die voor me stond, leek verbaasd. "Wat ...?" Ik maakte mijn zin zelfs niet af en draaide me om. 

Daar stond ze ... Op een paar meter van mij. Aphrodite en Hermes ondersteunden haar. Het portaal sloot zich net achter hen. "Helena?" Haar naam kwam bijna als een fluistering uit mijn mond. Haar ogen gingen heel even naar het tafereel achter me. Naar Zeus die vastgebonden was. Apollo en een aantal andere goden die nog aan het recht krabbelen waren van het gevecht. Ik voelde meteen de drang om mezelf uit te leggen. 

"Ik dacht dat je niet meer wakker zou worden. Dit ... Het was echt niet de bedoeling." Voor de eerste keer in mijn leven had ik mijn excuses aangeboden. En dan nog met een heel publiek bij. Ik voelde hoe alle kracht uit mijn lichaam ging. De trillingen van de lichtstraal waren niet meer hoorbaar. Onbewust had ik die laten verdwijnen.

Aphrodite en Hermes lieten haar langzaam los, terwijl ze naar me toe stapte. Hoe meer stappen ze zette, hoe zelfverzekerder ze werd. Ze waggelde nog wel wat, door de maand die ze in bed had doorgebracht. Haar lichaam moest er terug aan wennen dat ze kon stappen. 

Ik zette ook een aantal stappen naar voor, niet goed wetend wat ik nu moest doen. De paar tranen die over haar wangen liepen deden me het ergste vermoeden. Door goed te doen had ik het nu waarschijnlijk allemaal verpest. 

Ze liet zich bijna in mijn armen vallen. Ik pakte haar stevig vast, om ervoor te zorgen dat ze niet zou vallen. Ze trilde en snikte zelfs nog. "Ik dacht het ook." mompelde ze. "Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien." Daarmee refereerde ze naar hetgeen ik net gezegd had. "Het spijt me dat ik je niet kon beschermen." Ze glimlachte bijna spontaan, door de tranen heen, toen ik dat zei. "Je zal nog genoeg tijd hebben om dat te doen." Voor ik haar kon vragen wat ze daarmee bedoelde, trok ze mijn hoofd naar zich toe en drukte ze haar lippen op die van mij. 

A/N: EINDELIJK is daar de kus haha! :p We hebben er zo lang op moeten wachten tot het eindelijk voor hen beide het gepaste moment was! 

Vote/Comment/Follow

Gewijzigd: 28/07/2019