My life as a Goddess [NL]

53.

53. Hades 

Mijn oren registreerden eerst haar gelach, voor ik haar zag. Helena liep een aantal meter voor me, met Kerberos achter haar aan. De grote hond had er niet beter op gevonden dan opnieuw in zijn kleinere gedaante te veranderen. Het was best een grappig zicht. Vooral omdat Kerberos zo goed met haar overeen kwam. Ze was de eerste eigenlijk, behalve ik.

Ik bleef vanop een afstandje staan kijken. Ik wilde ze niet echt storen tijdens hun momentje. Dat bleef duren tot Helena me opmerkte. Ze had een brede glimlach om haar lippen. Zodra ze me opmerkte zwaaide ze naar me. Ik kon dan ook niet anders dan naar de twee toe gaan. Ik bukte me, zodat ik Kerberos kon oppakken. 

"Ik zie dat je het naar je zin hebt." Ik kon een kleine grinnik niet tegenhouden. "Ik moet hier het beste van maken." Ze haalde haar schouders op terwijl ze het zei. "Het was mijn beslissing, dus dan kan ik er maar beter voor de volle honderd procent achter staan." Ze wreef kort over Kerberos zijn kop, terwijl de woorden me lieten fronsen. "Je kan je nog altijd bedenken, Helena." Haar ogen schoten direct terug naar mijn gezicht.

"Ik zou jou net hetzelfde kunnen zeggen." De sfeer was opeens helemaal weg. Haar glimlach was verdwenen. Zelfs Kerberos stopte met wriemelen in mijn armen. "Het leven is hier niet simpel. Ik wil alleen maar dat je dat goed beseft."

Ze sloeg haar armen om zich heen en leunde van haar ene op haar andere been. Ze leek na te denken over een goed antwoord. Ik wachtte geduldig af.

Het was pas op dit moment dat ik echt besefte dat ze me in haar macht had. Dat ik het beste wilde voor haar. Dat was mijn prioriteit nu. Voor het eerst voelde ik iets. Leek ik emoties te hebben. Dacht ik aan wat andere, wat zij dacht. Wat het beste was voor haar.

Als ze zich nu zou bedenken zou ik haar gewoon laten gaan. Omdat zij veel beter verdiende dan dit. Dan mij.

Ik geloofde duidelijk meer in het orakel dan ik ooit gedacht had.

"Hades?" Helena haalde me uit mijn gedachten. Ik had een paar seconden nodig voor ik besefte waar ik was. "Ik ... Misschien heb je gelijk. Laten we hier gewoon het beste van maken."

Ik duwde Kerberos in haar armen en draaide me om, voor ik weg liep. Zonder een uitleg te geven.

Helena

Mijn vingers streelden Kerberos zijn vacht. Het gaf me een rustgevend gevoel. Iets dat ik wel nodig had na mijn gesprek met Hades. Heel even dacht ik dat alles goed zou komen. Dat we terug normaal konden doen tegen elkaar, na alles wat er gebeurd was. En dan liep hij zomaar weg. Zonder een verdere uitleg.

Had ik iets verkeerd gezegd tegen hem? Zag hij het anders dan mij?

Er klonk een fluitsignaal. Kerberos stond meteen recht, schudde zich nog eens uit en rende van me weg. Het enige dat ik kon was in zijn richting kijken.

Misschien had ik dit allemaal verkeerd ingeschat. Had ik er eerst met Hades over moeten praten. Waarom leek hij er zoveel problemen mee te hebben? Waarom konden we niet gewoon normaal doen tegen elkaar?

Net toen ik dacht dat we vooruitgang maakte, zetten we weer een aantal stappen achteruit.

Hades

"Sinds wanneer nodig je hier iemand uit?" Eros zat voor me. Een kleine, spottende grijns op zijn gezicht. "Heb je liever dat Zeus me vermoord als ik een stap zet in Olympus?" kaatste ik terug.

Eros hield zijn handen voor zich. "Iemand is humeurig, blijkbaar." Ik reageerde er niet meteen op. Eros was hier met een reden en ik wilde zo snel mogelijk antwoord, voor Helena besefte wat hier aan de hand was.

"Ik ... Ik wil weten wat je in mijn toekomst ziet. Of die ondertussen veranderd is." Het laatste orakel dat ik gezien had was hetgeen waarbij ik te weten kwam dat Helena bestond. Sindsdien was er veel veranderd.

"Nee." was zijn korte antwoord. "Het enige dat ik zie is zwart. Je hebt zelf nog niets beslist. Je leeft in twijfel over je eigen toekomst. Zolang je zelf geen beslissing neemt zie ik niets."

Ik klopte met mijn hand op de tafel en vloekte. Dit was juist de reden waarom ik hem naar hier had laten komen. Omdat ik een beslissing wilde nemen.

"Aphrodite zou net hetzelfde zeggen, als je nu aan die optie aan het denken bent." Ik rolde met mijn ogen, voor ik kort met mijn hand over mijn gezicht ging.

"Neem een beslissing, Hades. Het orakel heeft je een kans gegeven op een toekomst. Op een heel ander leven. Niemand kan je helpen bij het maken van die beslissing." Hij stond recht, waarmee hij wilde zeggen dat het einde van het gesprek was gekomen.

"Hades ... geef toe aan je emoties. Iedereen ziet wat je beslissing is. Alleen wil je die zelf nog niet aanvaarden. Om welke reden dan ook ... " Na die woorden draaide hij zich om en verliet de kamer.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow

Gewijzigd: 28/07/2019