My life as a Goddess [NL]

27.

27. Helena

"Je houding moet beter Helena!" Die ene zin had ik het voorbije uur al vaak gehoord. Zo vaak al dat ik hem beu was. Het mocht dan wel voor mijn eigen goed zijn, veel positieve en opbouwende feedback kreeg ik niet. Ares zijn stem galmde opnieuw door de zaal. Mijn vuisten maakten ondertussen contact met de zak voor me. Ik voelde zijn ogen, samen met die van Apollo, op mijn rug. Ze hielden elke beweging die ik maakte nauwlettend in de gaten. 

De oefeningen van Ares maakten me sterker. Zo kon ik me beter verdedigen, moest dat ooit het geval zijn. Alleen leek ik ze nooit correct uit te voeren. 

Apollo keek altijd toe. Waarom wist ik niet precies. Ik had er hem nog niet naar gevraagd en dat was ik ook niet echt van plan. Ergens kon ik wel raden waarom. Hij wilde bij me in de buurt zijn. Me in de gaten houden. Volgens mij vermoedde hij dat ik Hades ging opzoeken in de onderwereld, hoewel Apollo daarvan nog niets luidop gezegd had.

Ik vond het vooral heel irriterend. Soms wilde ik ook wel eens alleen zijn. Of bij andere goden. En dan liep hij altijd achter me aan. Als een bodyguard. Of een schoothondje ... 

Zijn gevoelens waren duidelijk meer dan enkel vriendschappelijk. Hoe sterk die waren, wist ik niet. Maar ik had wel een vermoeden. En dat zou alles nog moeilijker maken. 

Het was ondertussen al namiddag. Het zweet liep over mijn gezicht. De voorbije dagen hadden ze de trainingen opgevoerd. Ik voelde hoe mijn spieren sterker werden. Alleen putte het me wel uit. Mijn avonden met Hades gingen nog steeds door, maar meestal deden we niets anders dan gewoon praten of van elkaars gezelschap genieten.

"Je bent echt doodop." grinnikte Hades. Voor de zoveelste keer deze avond had ik een geeuw proberen te onderdrukken. Alleen had het niet geholpen. Ik voelde de volgende zelfs al opkomen.

Mijn ogen vielen bijna dicht. Mijn hoofd had ik tegen Hades zijn schouder gelegd en ik had moeite om niet in slaap te vallen. Gelukkig zorgde Hades ervoor dat ik wakker bleef, door het gesprek gaande te houden.

"Ares zijn trainingen zijn echt vermoeiend." Ik moest mijn uitleg even stoppen door een zoveelste geeuw. "Ik bent het niet gewoon om zoveel te trainen. En ze geven me alle twee niet veel keuze. Tegenspartelen helpt niet. Dan geven ze me alleen maar meer oefeningen."

Ik lachte moeizaam en sloot toch even mijn ogen. "Later zal je blij zijn met die trainingen." Ik voelde hoe Hades zijn hand over mijn onderrug wreef en ik langzaam wegzakte.

Toen had ik de hele nacht bij Hades doorgebracht. Later kwam ik pas te weten dat Hermes me 's morgens vroeg terug naar Olympus had gebracht. Gelukkig had niemand dat toen gemerkt.

"Denk aan je voeten, Helena!" Het was één van de laatste adviezen die Ares me gaf,voor ik even pauze kreeg. Ik vluchtte meteen door de gangen naar buiten. Ik had nood aan frisse lucht én zonlicht. En snel ook!

Pas na een half uur vond ik de kracht om terug naar binnen te gaan. Tot mijn verbazing was alles opgeruimd en stonden de twee goden op me te wachten. Ze hielden beide hun handen achter hun rug. Ik kreeg er onmiddellijk een nerveus gevoel van. 

"Ik denk dat je klaar bent voor een nieuw oefengevecht." Ares zette een aantal stappen naar achter. Zo gaf hij mij de ruimte om naar het midden van de zaal te gaan. Apollo stond op me te wachten. Zodra ik tegenover hem stond, gooide hij een dolk naar me toe. Net dezelfde als degene tijdens mijn eerste oefengevecht.

"Wat ...?" Ik stond even bedeesd rond te kijken. Wat wouden ze dat ik deed? Hetzelfde als de vorige keer? Aanvallen? Me verdedigen? De dolk was ondertussen met een plof op de grond gevallen. 

Ik kreeg de kans niet om mijn vraag af te maken, want Apollo zette een stap naar voor en zijn dolk kwam mijn richting uit. Ik bukte me snel om de mijne op te rapen en zette dan een stap achteruit, in een poging mezelf te beschermen. Zijn dolk botste tegen die van mij. 

Apollo was natuurlijk veel sneller dan ik. Af en toe greep zijn hand mijn arm vast, om me naar zich toe te trekken. Mijn dolk probeerde ik dan in zijn richting te slaan.

Natuurlijk was ik hier niet klaar voor! Dat kon iedereen zien als ze naar mijn trainingen kwamen! Het was me dan ook een vraag waarom Ares en Apollo dit dan toch een goed idee vonden.

Net op het moment dat ik me omdraaide, om hem een slag te geven met de dolk, werd ik tegen de grond gewerkt. Mijn hoofd kwam met een slag op de grond terecht.

"Helena?" Ik herkende Apollo's stem, terwijl mijn hoofd bonsde. Het duurde niet lang voor ik helemaal wegzakte.

Hades

Mijn ogen hadden al zeker tien keer naar de klok gekeken. Ondertussen was het al bijna middernacht. Van Helena was er nog geen spoor te bekennen. 

Ik had verschillende mensen, geesten en zelfs Keberos op pad gestuurd om haar te zoeken. Ik had gehoopt dat ze verdwaald was ergens in de onderwereld. Dat dat de reden was waarom ze niet gekomen was. Hoe langer ik stond te wachten, hoe meer ik begon te beseffen dat er misschien een andere reden was. 

Wilde ze niet meer naar de onderwereld komen? Was dat het? Dan had ze me dat ook gewoon kunnen vertellen. Ik zou haar nooit tot iets verplichten.

Ik had de indruk dat het iets met Olympus zou zijn. Helena zou niet zomaar al die tijd stiekem naar hier komen om dan opeens weg te blijven.

Was er iets gebeurd? Wisten ze van haar reisjes naar de onderwereld? Hadden ze haar betrapt? Of was ze net in gevaar?

Voor ik er nog over na kon denken had ik het portaal geopend en zette ik een voet in Olympus. Het verbod van Zeus was ik al lang vergeten. Mijn enige zorg was Helena. Ik moest weten wat er aan de hand was. En de enige manier was naar Olympus gaan.

A/N: Vote/Comment/Follow

Gewijzigd: 19/07/2019