Saat gece yarısını gösterirken, apartmana koşarak giriş yaptım. Ailem beni kesinlikle öldürecekti, iki saat önce çoktan evde olmam gerekirken, sınırı fazlasıyla aşmıştım.
Asansör kapanmadan hemen önce kendimi içeri atmayı başardım.
İçeri de biri daha vardı ama kafasını kaldırıp bana bakma zahmetine bile girmemişti.
Baştan aşağı çocuğu süzdüm.
Tam bir afetti.
Asansörün arkasına doğru geçmiştim ve bunu takip eden sessizlikte tek duyabildiğim, çocuğun kulaklıklarından gelen alçak sesli müziğin güm güm sesiydi.
Ritme pek uygun olmadan platin sarısı saçlarının kapladığı başını hafiften aşağı yukarı hareket ettiriyordu.
Çocuğu daha önceden burada görmüştüm; ince uzun boyluydu, esnek kolları ve bacaklarıyla, bir ergenin bünyesinde karmaşık bir şekilde bir araya gelmiş hatlar ve açıların bir eskizi gibiydi:
Kim Nam Joon.
Asansör bir anda sert bir şekilde durunca, gözlerimiz buluştu. Bu duruma rağmen gülünç bir şekilde onunda beni tanıyıp tanımadığını merak ettim.
