farmacia

cuatro

Dochodzę do domu i nie myślę o niczym innym, jak o sciśniętych narządach i napiętych miesniach. To jedyne co siedzi mi w głowie, zanim słyszę słowa:

- Z kim byłeś i gdzie byłeś?

Dopiero wtedy przypominam sobie o murku, o Jonatanie, o śmiechu i o braku napięcia i ściśnięcia.
B r a k u n a p i ę c i a i
ś c i ś n i ę c i a.

I w głowie mam jeszcze większy kosmos, niż wcześniej.

- Z kolegą, na spacerze.

Ona tylko kiwa głowa, a później jest już tylko podejrzanie cicho. Patrzy się na mnie, jakbym co najmniej zjadł jej świeżo upieczone ciasto, przygotowane specjalnie na ważne przyjęcie.

Odchodzę więc szybko, nie chcąc myśleć o tym, co zrobiłem źle, czując, jak moje mięśnie napinają się na nowo.

Wchodzę do pokoju i szybko wyjmuję jedną tabletkę z opakowania. Nie miałem dostać herbaty? Jeszcze więcej wrzenia, zaraz wybuchnę. Zanim włożę ją do ust, delikatnie obejmuję pudełko i myślę o tym, kto mi je dał. Robi mi się lepiej, chłodniej i spokojniej, wszystko prawie znika, a złe uczucia zastępuje podekscytowanie i cisza we wszechświecie.

Więc decyduję sie nie wkładać tabletki do ust. Jeszcze nie.

Jedynie kładę się na łóżku i wszystko wiruje w okół, tak przyjemnie i spokojnie, jakby chciało mi powiedzieć, że wszystko już będzie dobrze. Że nie będę już więcej słuchał płaczu mamy i krzyku taty. Że nie będę trzymał w głowie całego kosmosu, bojąc się o swój stan i znikające siły.

Nie będę krzyczał i rzucał się na wszystkie strony świata, nie potrafiąc utrzymać emocji w środku. Bo mój kosmos jest już cały przepełniony.

I zasypiam z myślą o nieprzepełnionym kosmosie i Jonatanie z pustym wzrokiem.

_____________

Otwieram oczy, kiedy słyszę znajomą muzykę, wypływającą z mojego telefonu. No tak, zasnąłem wczoraj tak wcześnie, że nie zdążyłem wyłączyć budzika. Z racji weekendu, postanawiam poleżeć w łóżku chwilę dużej i pozwolić sobie na ponowne zamknięcie oczu.

Kiedy to robię, a do mojego nosa dopływa zapach ciasta cytrynowego, wszystko w środku zaczyna się trząść. Reaguję gwałtownie, nieoczekiwanie, bo to przecież t e n zapach. Zapach urodzin mamy, o których kompletnie zapomniałem.

Zaczynam łączyć fakty. Wczorajszy wzrok mamy, dwunasty wrzesnia, ciasto cytrynowe. Cholera.

Cholera cholera cholera.

Zrywam się z łóżka, rozglądam na boki i prawie wyrywam sobie włosy, dochodząc do wniosku, że nie mam
ż a d n e g o prezentu.

Otwieram pierwszą szufladę- nic nadającego się na prezent. Druga- znowu nic. Nic, oprócz opakowania tabletek na uspokojenie. Znowu biorę je w dłonie i dopiero teraz zauważam napisany odręcznie numer telefonu.

I znowu wszystko ucieka, odpływa i zostaje tylko spokój. Tak, jakby jedna myśl czyściła cały mój kosmos.

Szybko wpisuję numer do telefonu i myślę nad wiadomością. W końcu decyduję się na najgłupsze z możliwych:

do: Jonatan

jakis pomysl na prezent dla mamy?

gabriel

wyslij

anuluj

Zanim zdążę nacisnąć anuluj , klikam wyslij, a później chcę umrzeć z zażenowania.

Zaraz potem dostaję odpowiedź i aż uśmiecham się wewnątrz i zewnątrz.

od: Jonatan

Zależy od twojej relacji z nią, ale kwiaty zazwyczaj są dobre

PS dzięki za numer

Uśmiecham się i nagle chcę się dowiedzieć o nim wszystkiego. Od ulubionych kwiatów, po najgorsze koszmary. W s z y s t k i e g o.

do: Jonatan

chcesz moze sie spotkac i pomoc mi wybrac te nieszczesne kwiaty?

Denerwuję się, moje ręce się pocą, a twarz czerwieni. Przecież nie musi się zgodzić, może wziąć mnie za ofiarę losu, bo nie potrafię sam kupić kwiatów.

od: Jonatan

Jasne. Kiedy, gdzie?

Znowu robi mi się ciepło, ale tym razem pozytywnie i spokojnie. Mam wrażenie, że nawet jego słowa są czysto perfekcyjne i zachwycam się nimi, dopóki nie zdaję sobie sprawy, że ja przecież nie znoszę perfekcji.

do: Jonatan

o 9? na murku?

od: Jonatan

Jasne.

Oddycham szybko i uśmiecham się.

Dla niego może i jasne, ale dla mnie nic wcześniej nie było aż tak ciemnego i głębokiego.

***

Rozdział raczej zapychacz, żeby dalej mogło się coś dziać, ale zawsze coś, prawda? Przepraszam, że tyle mnie nie było, ale świat wymaga ode mnie zbyt wiele.