Η Μαρίνα καθώς επισκέφτεται το εξoχικό της μαζί με τους γονείς και την αδερφή της, γνωρίζει μια μυστικοπαθής κοπέλα, που καταφέρνει να της κερδίσει το ενδιαφέρον. Όσο οι καλοκαιρινές μέρες περνάνε, τόσο περισσότερο θέλει να ανακαλύπτει τα μυστικά τη...
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
Ο δρόμος φαινόταν σαν να μην είχε τέλος, κυριαρχούσε μια ατελείωτη σιωπή στο αυτοκίνητο, που απαλά την διέκοπτε ο ήχος της μουσικής. Ο πατέρας μου είχε βάλει μια παλιά κασέτα, με κομμάτια από την εποχή που ήταν ακόμη ,, νέος και όμορφος '' - όπως έλεγε. Η μητέρα μου κοιμόταν στο μπροστινό κάθισμα, καθώς και η αδερφή μου η οποία δεν είχε καμία όρεξη να μιλήσει μαζί μου, από την ώρα που μπήκαμε στο αμάξι. Εγώ ήθελα πολύ να μιλήσω σε κάποιον, να του πω τον πόνο μου, μα δεν βρέθηκε κανένα άτομο που να έχει τη θέληση να το κάνει. Είχα μονίμος γυρισμένο το κεφάλι μου προς το μέρος του ανοιχτού παραθύρου, αφήνοντας τα δάκρυα να κυλάνε στα κόκκινα μάγουλα μου. Στέγνωναν τόσο γρήγορα που κανείς δεν με πήρε χαμπάρι ότι έκλεγα...
***
- Μαρίνα, θα βγεις ή θα κοιμηθείς μέσα; - άκουσα την φωνή της Εύας και άνοιξα τα μάτια μου προσπαθόντας να καταλάβω τι έγινε και που βρίσκομαι. Φτάσαμε Αθήνα, με πήρε ο ύπνος και ζαλιμόνουν. Βγήκα χωρίς να πω κουβέντα και έκλεισα την πόρτα του αυτοκινήτου.
Οι γονείς είχαν είδη μεταφέρει τις βαλίτσες στον 1ο όροφο της πολυκατοικίας που νοικιάζαμε. Ήταν αρκετές oι βαλίτσες, οπότε αποφάσισα να τους βοηθίσω. Αφήσαμε τα πράγματα στο σαλόνι και πήγαμε στα δωμάτια μας, έτοιμοι να κοιμηθούμε. Φυσικά μόλις όλοι κοιμήθηκαν, με έπιασε μια υπερένταση και για μια στιγμή ξέχασα τι σημαίνει η λέξη ,, νύστα ''. Αποφάσισα να στείλω μήνυμα στη Νάντια, ελπίζοντας ότι θα μου απαντήσει.
Από Μαρίνα: Μου λείπεις... Σε σκέφτομαι συνέχεια και... πάρε με τηλέφωνο οπότε μπορέσεις...
Περίμενα 20 λεπτά, ελπίζοντας πως θα μου απαντήσει αλλά άσκοπα. Άφησα το σώμα μου χαλαρό επάνω στην επιφάνεια του κρεβατιού, κοιτόντας κάθε ένα λεπτό την οθόνη του κινητού μου. Δεν θα μου στείλει, τζάμπα περιμένω - έλεγα συνέχεια στις σκέψεις μου. Τουλάχιστον να είχα κάτι μαζί μου, να μου τη θυμίζει... - το βρήκα. Σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι και με σιγανά μα γρήγορα βήματα πήγα στο σαλόνι, με σκοπό να μετακινήσω την βαλίτσα μου στο δωμάτιο. Ύστερα άνοιξα το φερμουάρ και άρχισα να ψάχνω το ημέρολογιο που ξέχασα να δώσω πίσω στη Νάντια. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έφτανα στο σημείο να διαβάζω ξένα ημερολόγια, μα εκείνη τη νύχτα μου έλειπε τόσο όσο κανένας άλλος και ήταν ο μόνος τρόπος για να τη νιώσω κοντά μου.
