Η Μαρίνα καθώς επισκέφτεται το εξoχικό της μαζί με τους γονείς και την αδερφή της, γνωρίζει μια μυστικοπαθής κοπέλα, που καταφέρνει να της κερδίσει το ενδιαφέρον. Όσο οι καλοκαιρινές μέρες περνάνε, τόσο περισσότερο θέλει να ανακαλύπτει τα μυστικά τη...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
21 Ιουνίου 2007, 15:46
Στεκόμουν μπροστά από τον καθρέπτη, χτενίζοντας τα καστανά μαλλιά μου που έφταναν μέχρι τους ώμους. Ήταν γεμάτα κόμπους, κάτι που θύμιζε τη ζωή μου. Ποτέ δεν μπορούσαν να πάνε όλα καλά χωρίς να υπάρχει κάποιο εμπόδιο ενδιάμεσα, πάντα θα γινόταν κάτι στην πορεία που θα χάλαγε το αρχικό πλάνο. Όμως δύσκολα βρίσκουμε κάποιον άνθρωπο που μπορούμε να τον παρομοιάσουμε με τη χτένα μαλλιών. Κάποιον που να μας λύνει τους ,, κόμπους '' μας. Ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Ακόμα και ας πιστεύουμε το αντίθετο...
- Μαρίνα, μήπως είδες το κόκκινο κραγιόν μου πουθενά; - φώναξε τσιριχτά η Εύα από το μπάνιο.
- Όχι, πάρε το δικό μου άμα θες!
Ξαφνικά η πόρτα του δωματιού άνοιξε και μπήκε μέσα η αδερφή μου, αρχιζόντας να ψάχνει το τσαντάκι με τα καλλυντικά μου που βρισκόταν επάνω στο ξύλινο κομοδίνο. Μόλις το βρήκε, με σκούντιξε στην άκρη για να χωρέσει το είδωλο της στον καθρέφτη. Άρχισα να γελάω με τον τρόπο που έβαζε το κραγιόν στα χείλη της, καθώς γούρλωνε υπερβολικά πολύ τα μάτια της και έκανε μια γελία γκριμάτσα. Κάθισα στο κρεβάτι μου, που βρισκόταν απέναντι από το δικό της, αφήνοντας το σώμα μου τελείως χαλαρό. Ύστερα ξάπλωσα, πέρνοντας και ένα από τα μαξιλάρια στην αγκαλιά μου. Κρίμα που δεν είχα κάποιον άνθρωπο μου στη θέση του μαξιλαριού - έλεγα στις σκέψεις, περιμένοντας την αδερφή μου να φύγει από το δωμάτιο.
- Θα βγείς με τα παιδιά σήμερα; - με ρώτησε ξαφνικά.
- Μάλλον - αναστέναξα - ίσως πάμε καμιά βόλτα στα χωράφια το βράδυ. Εσύ τι θα κάνεις;
- Θα βγω με την Χριστίνα - εννούσε την κολλητή της. Κάποτε ήταν αχώριστες, πήγαιναν παντού μαζί όταν ερχόμασταν στο εξωχικό. Κάθε καλοκαίρι οι γονείς μας και οι δικοί της, μας έφερναν διάφορα παιχνίδια μιας και δεν φέρναμε ποτέ κάποια μαζί μας. Συνήθως πέρναμε ένα αγαπημένο λούτρινο, αλλά δεν μας έφτανε.
