Η Μαρίνα καθώς επισκέφτεται το εξoχικό της μαζί με τους γονείς και την αδερφή της, γνωρίζει μια μυστικοπαθής κοπέλα, που καταφέρνει να της κερδίσει το ενδιαφέρον. Όσο οι καλοκαιρινές μέρες περνάνε, τόσο περισσότερο θέλει να ανακαλύπτει τα μυστικά τη...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Ξύπνησα με πονοκέφαλο, νιώθοντας πως άνα πάσα στιγμή το κρανείο μου θα εκγραγεί σαν ένα από το ηφαίστεια της Ιαπωνίας και το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις άνοιξα τα μάτια μου, ήταν να πάω στη κουζίνα και να αρχίζω να ψάχνω για κάποιο παυσίπονο. Μόλις τελείωσα να ψάχνω στα κάτω ντουλαπάκια, αναγκάστηκα να πάρω μια καρέκλα για να φτάσω και στα πάνω έπιπλα. Δεν είναι και ότι καλύτερο να είσαι 1.63 cm, αλλά τουλάχιστον εμείς οι κοντοί δεν χρειάζεται να σκύβουμε και να καμπουριάζουμε μιλώντας με τους φίλους μας. Δυστυχώς όμως, ούτε στα πάνω ντουλάπια δεν κατάφερα να βρω κάτι που θα σταματούσε τον πόνο, οπότε έφτασε η στιγμή που φώναξα την αδερφή μου.
- Εύα! Έρχεσαι λίγο;
- Τι έγινε πάλι; - με κοίταξε με το κλασικό της υφάκι, καθώς στεκόταν δίπλα στην πόρτα με το λευκό σορτσάκι και την κίτρινη μπλούζα της.
- Ξέρεις που έχουμε βάλει όλα αυτά τα φαρμακευτικά;
- Κοίταξες πάνω;
- Ναι δεν έχει τίποτα.
- Για δες μια στο μπάνιο - είπε και βγαίνοντας από την κουζίνα, κατευθύνθηκα προς το μπάνιο. Μπήκα μέσα και άνοιξα το τσαντάκι που υπήρχε επάνω στο πληντύριο, ακριβώς κάτω από το παραθυράκι. Μόλις βρήκα τα χάπια που ήθελα, πείρα ένα και το κατάπια χωρίς νερό. Πάντα έτσι έκανα και ας μου έλεγαν όλοι ότι θα πνιγώ και μετά θα με μαζεύουν. Κρίμα που έπρεπε να περιμένω άλλη μισή ώρα όμως, μέχρι να αρχίσει να φεύγει ο πονοκέφαλος. Οπότε σκέφτηκα να βγω λίγο έξω, έχοντας την αδερφή μου να με ακολουθάει για να μου πει τα νέα με το αγόρι της.
Όταν βγήκαμε από το σπίτι, είδα τη Νάντια με το σκύλο της να με κοιτάει από μακριά. Ακόμα και από 50 μέτρα απόσταση, έβλεπα το υπέροχο χαμόγελο της και τη λάμψη στα μάτια της.
- Πωω ρε, πάλι αυτή! - γκρίνιαξε η Εύα, καθώς εγώ πετούσα στα ροζ σύννεφα στον δικό μου μαγεμένο κόσμο, όπου κανείς δεν μπόρεσε να μπει - Μαρίνα; Εεε! Ξύπνα ρε! - άρχισε να κουνάει το χέρι της μπροστά από το πρόσωπο μου για να επανέλθω στη γη.
