Μου χρωστάς ένα καλοκαίρι ✔️

6. Υπνοτική, νυχτερινή συζήτηση

01 Ιουλίου 2007, ώρα 03:49 π.μ

Άλλη μια φορά είδα εφιάλτη, ο οποίος για μια στιγμή θα μπορούσε να είχε γίνει πραγματικότητα. Άμα δεν χτυπούσε τότε το κινητό του εικοσάχρονου, αυτήν την στιγμή ίσως και να μην βρισκόμουν εδώ. Αυτήν την στιγμή θα ένιωθα σαν ένα τίποτα, σαν ένα σκουπίδι πεταμένο σε μια γωνία που δεν μπόρεσε να αποφύγει το χειρότερο. Μα ξέφυγα. Τα κατάφερα και βρισκόμαι ξανά στο δωμάτιο μου μαζί με την Εύα που και ας είχαμε τσακωθεί, την αγαπάω γιατί είναι η αδερφή μου. Οι εφιάλτες όμως δεν με αφήνουν στην ησυχία μου και με ταλαιπωρούν. Αποφάσισα για άλλη μια φορά να βγω κρυφά από το σπίτι, αλλά πρώτα έπρεπε να κοιτάξω έξω από το παράθυρο για να δω αν υπάρχει κάνας κίνδυνος. Τράβηξα απαλά τις κουρτίνες και το μόνο που είδα ήταν η μαυρομάλλα που καθόταν σε ένα παγκάκι, κρατώντας ένα βιβλίο ή τετράδιο στα χέρια της. Άν ήταν κάποιο άλλο άτομο ίσως και να με τρόμαζε αυτή η εικόνα, αλλά για την συγκεκριμένη μου φαινόταν απόλυτα φυσιολογικό. Άλλαξα τα ρούχα μου γρήγορα για να μη με ξαναπετύχει με το φανελάκι και βγήκα έξω πριν αποφασίσει να φύγει. Όσο την πλησίαζα, τόσο πιο αγχωμένη ένιωθα...

- Τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ; - ψιθύρισε και έκλεισε το τετράδιο της, βάζοντας το μέσα σε ένα δερμάτινο σάκο.

- Δεν μπορώ να κοιμηθώ - είπα εξήσου σιγανά και κάθισα δίπλα της - Εσύ τι κάνεις εδώ; Διάβαζες μεσ' το σκοτάδι;

- Σημείωνα κάτι δικά μου - χαμογέλασε, ρίχνωντας μου ένα από τα γλυκά βλέμματα της. Καθώς ήρθα ακριβώς δίπλα της και τα χέρια μας αγγίχτηκαν, μου ήρθε μια υπέροχη, μυστηριώδες και λουλουδένια μυρωδιά ενός ακριβού αρώματος. Ένας συνδυασμός δαμάσκηνου, άνθους πορτοκαλιού, λευκόμελου, κανέλας και βανίλιας. Ήταν το κάτι άλλο, ένα άρωμα πάθους που με έκανε να θέλω να έρθω ακόμη πιο κοντά της για να το απολαύσω.

- Οπότε σήμερα ξενυχτάμε;

- Συμφωνώ - απάντησε και κοίταξε ευθεία - Πες μου κάτι για σένα.

- Με λένε Μαρίνα, αυτό το ξέρεις είδη και... - το μυαλό μου βρήκε να κολλήσει την πιο ακατάλληλη στιγμή - βασικά πες μου εσύ κάτι για τον εαυτό σου. Πιστεύω πως για μένα ξέρεις κάποια πράγματα είδη.

- Εντάξει. Δεν είμαι από τα άτομα που συνηθίζεις να κάνεις παρέα. Λατρεύω τη φύση και πραγματικά μισώ να πηγαίνω σε club και οπουδήποτε που έχει πολύ κόσμο. Είμαι μοναχοπαίδι, αγαπάω τα ζώα περισσότερο από τους ανθρώπους και μου αρέσει να γράφω ποίηση. Νομίζω πως σου είπα είδη αρκετά; - ακούστηκε ένα μικρό γελάκι.