Η Μαρίνα καθώς επισκέφτεται το εξoχικό της μαζί με τους γονείς και την αδερφή της, γνωρίζει μια μυστικοπαθής κοπέλα, που καταφέρνει να της κερδίσει το ενδιαφέρον. Όσο οι καλοκαιρινές μέρες περνάνε, τόσο περισσότερο θέλει να ανακαλύπτει τα μυστικά τη...
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Και τώρα τι;
Mε εμάς τι θα γίνει;
Αντέχεις;
- Αντέχω.
Εγώ όχι...
***
Άνοιξα τα μάτια μου, ψάχνοντας με το βλέμμα να βρω την αγαπημένη μου. Δεν ήταν δίπλα μου, στο κρεβάτι που ξαπλώσαμε και κοιμηθήκαμε μαζί το τελευταίο βράδυ. Δεν ήταν εκεί, δεν ήταν στο σπίτι. Με πανικό άρχισα να τη ψάχνω σε κάθε δωμάτιο για τη μορφή της, μα δεν βρισκόταν πουθενά. Πανικοβλημένη ντύθηκα γρήγορα με τα πιο πρόχειρα ρούχα και...
Αποφάσισα να βγω έξω. Έκανε ψύχρα, φυσούσε κρύος αέρας και ο ουρανός ήταν σχεδόν λευκός με απαλές αποχρώσεις ανοιχτού γκρι. Όπως τα μάτια της κάθε φόρα που αγρίευαι.
Είχε ομίχλη.
Άρχισε να με πονάει το κεφάλι μου, μα ήταν το τελευταίο πράγμα που με απασχολούσε εκείνη τη στιγμή. Που είναι η Νάντια; - ρώταγα συνεχώς τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν διάφορα μέρη στα οποία μπορούσε να πάει, μα δεν είχα την απόλυτη σιγουριά πως θα την έβρισκα εκεί. Με σχετικά γρήγορα βήμματα, πλησίαζα τη λίμνη, καθώς ήταν το πρώτο μέρος που μου ήρθε στο μυαλό.
Εκεί την πρωτοείδα.
Αλλά το μέρος ήταν άδειο, χωρίς καμία ψυχή να τριγυρνά. Απόλυτη σιωπή.
Γύρισα και άρχισα να κατευθυνομαι προς τις Παπαρούνες, κάποτε σύχναζε εκεί. Κάποτε εκεί την έβρισκα να κάνει βόλτες, καθώς χάζευα το όμορφο τοπίο με την αδερφή μου λέγοντας διάφορες ιστορίες από το παρελθόν. Μα δυστυχώς ούτε εκεί βρισκόταν η κοπέλα μου.
Την έψαχνα, την έψαχνα παντού.
Δεν ήταν πουθενά.
***
Ήταν νύχτα και ο ουρανός έγινε κατάμαυρος, το μόνο φως που υπήρχε ήταν εκείνο της Σελήνης καθώς και των άστρων, που ένιωθα σαν να με κοιτούσαν κάθε φορά που προχωρούσα μοναχά στους δρόμους. Με έπνιγε το γεγονός ότι δεν μπορούσα να βρω τη Νάντια και φοβόμουν τόσο πολύ πως μπορούσε να κακό στον εαυτό της.
Ήταν αυτοκαταστροφική αλλά και σαδίστρια ταυτόχρονα.
Πόσο περίπλοκος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος τελικά;
Γύρω στις 23:50 έφτασα σπίτι της ξανά. Όλα τα φώτα ήταν αναμένα, ακόμη και στο δωμάτιο της όπου υπήρχε το σπασμένο τζάμι και μπορούσα να δω αν βρισκόταν κάποιος μέσα. Πλησίασα, έχοντας μια ελπίδα πως θα την έβρισκα ξαπλωμένη στο κρεβάτι της να κοιτάει το ταβάνι όπως έκανε συνήθως, μα το μόνο πράγμα που είδα ήταν τα πεταμένα χάπια της σε όλη την επιφάνεια του χώρου. Στο πάτωμα, στο κρεβάτι της, στο γραφείο...
Ήξερα πως την ώρα που έλειπα, μπήκε μέσα και τα διέλυσε όλα.
Ψύχωση.
Σίγουρα έπαθε ψύχωση, μου είχε μιλήσει για αυτές και το πόσο εντόνες μπορεί να γίνουν. Χάνει την πραγματικότητα και χάνεται στον δικό της διαφορετικό κόσμο πιστεύοντας ότι όλα αυτά που βλέπει, που νιώθει και ακούει είναι αληθινά. Μα το μυαλό της είναι ένας γρίφος, που δεν πρόκειτε κανένας να λύσει, οπότε τα πιστεύει. Λένε πως αν δεθείς με τέτοιο άτομο, ποτέ δεν το ξεχνάς. Ποτέ δεν ξεχνάς την παράνοια του, την κυριολεκτική τρέλα του και το συναίσθημα που σου βγάζει.
Ποτέ.
***
- Νάντια?! - φώναξα ταραγμένη και έτρεξα κοντά στην μαύρη σκιά που θύμιζε το σώμα της αγαπημένης μου. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και γρήγορα καθώς πλησίαζα τη βελανιδιά κάτω από την οποία βρισκόταν σχεδόν ξαπλωμένη.
Το κουρασμένο χλωμό πρόσωπο της που δεν είχε καμία έκφραση με έκανε να δακρίσω και την πάρω αγκαλιά. Το βλέμμα μου στράφηκε στα λευκά και αδύνατα χέρια της, γεμάτα καινούργιες βαθιές πληγές όπου το αίμα είχε πάρει την πιο σκούρα απόχρωση. Γονάτισα δίπλα της και άρχισα να κλαίω με σπασμούς στον ώμο της, προσπαθόντας να πιστέψω πως δεν ακόμα είναι αργά.
Πως δεν σταμάτησε να χτυπά η καρδιά της.
Πως σε λίγο θα ανοίξει τα μάτια της.
Πως δεν αυτοκτόνισε.
- Σε αγαπάω... - ψιθύρισα και φίλησα τα παγωμένα χείλη της.
