Η Μαρίνα καθώς επισκέφτεται το εξoχικό της μαζί με τους γονείς και την αδερφή της, γνωρίζει μια μυστικοπαθής κοπέλα, που καταφέρνει να της κερδίσει το ενδιαφέρον. Όσο οι καλοκαιρινές μέρες περνάνε, τόσο περισσότερο θέλει να ανακαλύπτει τα μυστικά τη...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Τις προηγούμενες μέρες τις περνούσα κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους του δωματίου μου, περιμένοντας ένα τηλέφωνο ή έστω ένα μήνυμα από τη Νάντια. Δυστυχώς η ίδια δεν απαντούσε στις κλείσεις, ούτε στα μηνύματα μου. Τίποτα. Απολύτως τίποτα, σαν να μην υπήρχα πλέον για εκείνη. Λες και ότι ζήσαμε μέχρι στιγμής ήταν ένα όνειρο, ένα πανέμορφο μα ταυτόχρονα χαοτικό όνειρο από το οποίο ξύπνησα και γύρισα στην απαίσια πραγματικότητα.
Συνέχεια βρισκόμουν ξαπλωμένη είτε στο κρεβάτι που δεν έστρωνα πλέον, είτε στο ξύλινο πάτωμα, απλά κοιτώντας το ταβάνι. Που και που έκλεινα τα μάτια μου, για να έρθει η εικόνα της μαυρομάλλας στο μυαλό μου ξανά. Μα τότε κατάφερνα όχι μόνο να τη βλέπω στις σκέψεις μου, αλλά και να ακούω τη φωνή της, να νιώθω το κάθε άγγιγμα της πάνω στο σώμα μου... Ύστερα άνοιγα τα μάτια μου και άρχιζα να κλαίω ασταμάτητα, κάνοντας ερωτήσεις στον εαυτό μου για το τι γίνεται και γιατί με αποφεύγει. Όσο κανένας μισώ το να με αποφεύγουν, νιώθω σαν να μην υπάρχω, σαν να είμαι ένα τίποτα. Άλλα δυστυχώς έτσι ένιωθα πλέον. Εκείνη με έκανε να το νιώσω, όλα εκείνη τα έκανε...
***
- Μαρίνα, σε παρακαλώ άνοιξε μου - άρχισε να λέει η αδερφή μου, η οποία στεκόταν έξω από την πόρτα του δωματίου μου.
- Άσε με και φύγε.
- Τουλάχιστον άφησε με να μπω μέσα...
- Θέλω να μείνω μόνη μου, τι δεν καταλαβαίνεις; - ρώτησα, έχοντας καλύψει το πρόσωπό μου με ένα μπλε μαξιλάρι.
- Πρέπει να μιλήσουμε. Δεν θέλω να τσακωνόμαστε, δεν θέλω να έχουμε μυστικά. Κάποτε τα λέγαμε όλα, θυμάσαι; Ξέρω ότι και εγώ έκανα λάθος που δεν σου είχα πει για τη Νάντια, αλλά ήταν μια περιπέτεια για μένα μόνο, τίποτα παραπάνω.
Συνεχίζοντας να την ακούω, αποφάσισα να της ανοίξω. Δεν ήξερα γιατί το έκανα τελικά, ίσως επειδή δεν μπορώ να κρατάω για πολύ καιρό κακία στους ανθρώπους.
