Η Μαρίνα καθώς επισκέφτεται το εξoχικό της μαζί με τους γονείς και την αδερφή της, γνωρίζει μια μυστικοπαθής κοπέλα, που καταφέρνει να της κερδίσει το ενδιαφέρον. Όσο οι καλοκαιρινές μέρες περνάνε, τόσο περισσότερο θέλει να ανακαλύπτει τα μυστικά τη...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
14 Αυγούστου 2007, ώρα 09:25 π.μ
Δεν με ένοιαζε που ήταν ψυχικά άρρωστη.
Δεν με ένοιαζε που πέρασε τόσους μήνες στο ψυχιατρείο.
Την ερωτεύτηκα.
***
Εκείνη κοιμόταν δίπλα μου και εγώ παρατηρούσα το πόσο γλυκιά και όμορφη είναι. Η επιδερμίδα της ήταν χωρίς ατέλειες, λες και ήταν από πορσελάνη. Το σώμα της αδύνατο, χωρίς υπερβολές, όμως γεμάτο πληγές που πλέον αχνοφαινόντουσαν. Μα ακόμη και με αυτές, ήταν υπέροχο.
- Καλημέρα - ψιθύρισα χαμογελαστά, ακουμπώντας το κεφάλι μου στον ώμο της.
- Καλήμερα - απάντησε, τονίζοντας περισσότερο το τελευταίο γράμμα και με κοίταξε κατάματα - Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως ήρθες εδώ για μένα.
- Πάντα θα είμαι εδώ για σένα.
- Μμμ... μην το λες - χασκογέλασε ειρωνικά - Θα γυρίσεις Αθήνα ξανά, έχεις σχολείο εκεί θα γνωρίσεις καμία...
- Και να γνωρίσω ,, καμία '' εγώ εσένα θα σκέφτομαι - ξεκίνησα από το πρωί τα γλυκόλογα, χωρίς να είναι λόγια πεταμένα στον αέρα.
Τα εννοούσα.
Ότι έλεγα, πάντα το εννοούσα.
***
Βρισκόμασταν στην κουζίνα. Εγώ, η Νάντια, η κυρία Ισμήνη και η αδερφή μου. Το προηγούμενο βράδυ, μόλις γύρισε η γιαγιά της Νάντιας και είδε την Εύα να κοιμάται στο κρεβάτι της, ήταν έτοιμη να πάθει εγκεφαλικό. Έβρισε μόλις την είδε, αλλά με το που άρχισαν τη συζήτηση την συμπάθησε αμέσως. Κατάλαβε πως στο άλλο δωμάτιο κοιμόμουν εγώ και μάλιστα όχι μόνη.
Μα δεν έλεγε τίποτα, ήξερε πως δεν θα τα παρατούσα έτσι εύκολα.
- Έμπλεξες - μου είπε και εγώ απλά χαμογέλασα, γιατί ήξερα σε ποια μονοπάτια βαδίζω. Αλλά δεν πείραζε καθόλου, αρκεί να ήμουν με εκείνη.
