The Shadowhunter Games

Hoofdstuk 7: Where thou diest, will I die

Voorzichtig klopte Paige aan de deur van het bestuur. Het was half 4 's ochtends, en ze was benieuwd of er iemand open zou doen. Bij het eerste klopje ging de deur al open.
Elly Carstairs stond voor Paige in de deurpost. Van de schrik zetten Paige een stap achteruit.
"Elly?" Zei ze verbaasd, en Elly gaf Paige een grote glimlach.
"Lang niet gezien, Paige. Hoe gaat het met je? Kom binnen."
Elly stapte achteruit en liet haar binnen. "Ga zitten." Zei ze met nog steeds het lachje op haar lippen. Paige nam plaats op de grote bank, en Elly nam plaats naast haar.
Elly Carstairs was opgegroeid in het Chicago Instituut. Toen Elly 15 jaar oud was, kwam Paige bij het Instituut binnen. Nu was de lange blonde shadowhunter 27 jaar oud, getrouwd, en lid van de Council. En blijkbaar in het bestuur van de Games.
"Elly, ik weet het abrupt is dat ik op dit tijdstip binnen kom stormen, maar ik moet je om een gunst vragen." Zei Paige snel. Wat voelde zij zich blij dat ze Elly nu tegen kwam. Ze had het niet beter kunnen treffen.
"Natuurlijk Paige. Het is al verschrikkelijk genoeg dat Aiden en jij in de Games terecht zijn gekomen. Jullie twee zijn al zo lang vrienden, jullie vriendschap is zo sterk en dan worden jullie zo uit elkaar getrokken. Ik wil niet weten hoe jij je voelt. Dus ik doe graag iets voor je, natuurlijk."
Paige ademde diep in en uit, en liet een klein glimlachje op haar lippen vallen.
"Aiden en ik willen vandaag nog de Parabatai-ceremonie uitvoeren."

Aiden keek Paige stomverbaasd aan. Wat had zij hem zojuist gevraagd? Parabatai?
"Sorry dat ik zo kom binnen vallen, maar ik had een droom en ineens kwam het bij me binnen." Begon Paige snel te brabbelen.
"Als wij nu nog Parabatai worden hebben we samen zoveel meer kracht als alle andere tributen. Samen kunnen we echte bondgenoten zijn, helen we sneller en vechten we beter."
Aiden keek hoe Paige aan het praten was. Haar handen gingen alle kanten op. Dat deed ze altijd als ze enthousiast over iets was. Normaal gesproken gingen haar haren dat ook alle kanten op, maar nu met haar korte kapsel gebeurde dat natuurlijk niet.
"En Aiden," ging Paige verder. Ze liep zijn kant op en pakte zijn handen vast. Ze keek naar hem op en glimlachte.
"Je bent mijn beste vriend al zo lang als ik me kan herinneren. Ik ga nooit meer zo iemand als jou vinden, jij bent mijn wederhelft. Samen zijn wij zo sterk. Dus voordat ik de dood tegemoet zie, wil ik mijzelf aan jou verbinden."
Opgetogen knikte Aiden, en wist hij dat enkel zijn glimlach al genoeg was voor haar. Ze gooide haar armen om hem heen en hij tilde haar op. Een lange knuffel volgde. Aiden hield haar zo stevig vast, hij ging haar nu niet kwijt raken. Paige, zijn Parabatai.
Plots liet Paige hem los en stopte een plukje haar achter haar oor. "Ik ga nu naar het bestuur eisen dat ik iemand van de Council kan spreken. Het liefst Elly. Tot zo!" En Paige stormde weg.
Toen de deur achter haar rug sloot, liet Aiden zichzelf op de sofa vallen en sloot hij zijn ogen. Paige kreeg een Parabatai voor een paar dagen, die intens gelukkig voor haar zouden worden. Die emoties zouden haar maken. Maar als hij voor hem zou sterven, is het de vraag of ze shadowhunter met vuur in haar ogen zou blijven, of dat haar emoties haar zouden kraken.

Binnen het uur had Elly alles geregeld. Een kamer waar niemand hun konden storen, en het zou gebeurd zijn voordat iedereen wakker werd.
Paige en Aiden kwamen samen binnen, en Elly glimlachte naar de twee. Ze liep meteen naar Aiden en gaf hem een goede knuffel.
"Elly, ontzettend bedankt." Fluisterde hij tegen haar. "Je staat bij ons in het krijt."
Elly knikte, en antwoordde: "Zorg er maar voor dat jullie dit geheim houden en dat één van jullie levend uit de Arena komen. Dan is jullie schuld gelost."
Beide tieners knikte, en stapte in de cirkels die Elly op de grond gezet had. Twee ringen stonden voor de individuelen, en de derde in het midden diende als een gezamenlijke ring. De ring die de unie van de twee symboliseerde.
Paige en Aiden wisten alles over de ceremonie. Het werd hun in de lessen van Joseph geleerd.
Elly stond als getuige bij de ceremonie, en de twee begonnen.
Paige legde de rug van haar hand waar de Voyance rune op gemarkeerd was tegen die van Aiden aan. Op dat moment kwamen de vlammen uit de cirkels.
Paige keek Aiden in zijn ogen aan, en beide begonnen de eed op te zeggen:

"Entreat me not to leave thee,
Or return from following after thee-
For whither thou goest, I will go,
And where thou lodgest, I will lodge.
Thy people shall be my people, and thy God my God.
Where thou diest, will I die, and there will I be buried.
The Angel do so to me, and more also,
If aught but death part thee and me."

Paige wist precies waar ze haar rune wilde, en Aiden had dezelfde idee. Beide deden hun shirt uit, en Aiden kreeg een stele van Elly aan gereikt. Paige wees naar haar linkerborst, en Aiden knikte. Hij markeerde haar als eerste met de Parabatai rune. De pijn voelde ze niet. Ze keek hoe Aiden zijn lange vingers de rune zette. Paige kon wel huilen van geluk.
Wanneer Aiden klaar is met het zetten, gaf hij Paige de rune en zei: "Dezelfde plek."
Paige knikte snel met een glimlach, en ging met de stele over zijn linker, gespierde borst. Haar beste vriend was nu echt een deel van haar.

Na de ceremonie zeiden ze beide gedag tegen Elly, en liepen samen over de gang terug naar hun kamers.
"Ik kan nu echt niet meer slapen." Zei Paige nadenkend. Ze pakte Aiden's pols vast en keek op zijn horloge. Half 7. Om 7 uur zou iedereen gewekt worden.
"Ah, je hoeft ook niet meer te slapen. Maar een douche?"
"Ja, ah, heerlijk! Een douche!" Giechelde Paige. Ze zwaaide Aiden weg toen hij zijn kamer in liep, en liep richting haar eigen kamer.
Ze opende de deur, liep binnen en sloot de deur zachtjes achter haar. Ze glimlachte kort naar haar zelf bij de gedachten wat er zonet allemaal gebeurd was. Ze had een Parabatai en was momenteel de gelukkigste vrouw op aarde.
"Waarom ben jij zo vrolijk?"
Paige deinsde terug naar de deur en keek naar het figuur wat op haar bed lag.
Stephan Ashdown.
"Wat doe jij hier?"
Zuchtend stond de jongen op. "Je bent niet bij mij langs gekomen vannacht. Dus toen ik vanochtend wakker werd na een fantastische droom over seks en doden, moest ik meteen aan jou denken."
Langzaam liep Stephan Paige haar kant op.
"Dan begrijp je wel dat ik erg teleurgesteld was om niemand op deze kamer te vinden."
Hij was weer zo dichtbij als gisteren bij haar, en Paige keek recht naar hem op.
"Ik kon niet slapen, net als Aiden. Dus toen ben ik gelukkig uiteindelijk bij hem op de kamer in slaap gevallen. De Games geven mij gewoon zoveel spanning, weet niet goed hoe ik dat moet verwerken."
Wat een leugen. Mensen die Paige kende, wisten precies wanneer zij loog. Gelukkig kende Stephan Ashdown haar niet.
"He, wat jammer nou." Zei de jongen. "Gelukkig is het een nieuwe dag vandaag, en ik geloof dat wij elkaar veel gaan zien."
"He, wat jammer nou." Antwoordde Paige sarcastisch. "Zou je nu alsjeblieft mijn kamer willen verlaten?"
Stephan gaf Paige een speelse glimlach en knikte. "Jammer dat er maar één overlevende uit de Games komt. Anders hadden wij meer als vrienden kunnen zijn."
Paige opende de deur achter haar en haalde haar schouders op. "Ja, heel jammer dat ik dit ga overleven en jij niet. Ik zie je straks wel weer."
Stephan keek Paige na terwijl hij de kamer uit liep, en ze smeet de deur zo hard als ze kon dicht waarna ze 'm meteen op slot draaide. Ze liet haarzelf tegen de deur aan naar beneden zakken en schudde haar hoofd.
Stephan zou het haar de aankomende dagen nog heel moeilijk maken, verwachte ze.