The Shadowhunter Games

Hoofdstuk 18: Good Old Allies

P O V * B e n j a m i n Y o u n g b l o o d

Vincius Gelantius opende de deur voor de twee shadowhunters al voordat de twee aangeklopt hadden.
"Liefste schatten, ik heb vanavond een bijeenkomst, dus het moet snel."
Ben haalde zijn schouders op en antwoordde lachend: "Mooi! Wij hebben je ook snel nodig." En hij stapte naar binnen.
Tristan stapte langzaam ook naar binnen, en Vincius sloot zachtjes de deur.
Het gigantische huis van Vincius was fantastisch ingericht. Overal waren beeldjes, schilderijen en zitplekken.
"Ik kan niet weer een portal voor je openen, hoe gezellig ik het laatst ook met Tristan had. In de Games moet Paige het zelf redden."
Vincius nam plaats op de zwarte, leren bank en keek de twee mannen aan, die bleven staan. Tristan deed zijn armen over elkaar en zuchtte. "Heb je de Games wel gekeken?"
Vincius schudde zijn hoofd. "Leedvermaak voor de Clave, ik hoef het niet te zien."
"Paige heeft een stele." Zei Ben direct, en de warlock ging rechtop zitten.
Stele's waren zeldzaam in de Games. Want iemand die een Stele had, kon zoveel gemakkelijker overleven als de rest van de tributen.
"Maar de iratze die ze wilde zetten werkte niet. En ze heeft een nare wond."
Angstig keek Vincius weg. "Een stele... en alleen zij?"
Iets klopte niet aan de warlock. Als Ben iets goed kon, dan was het wel door liegende wezens heen kijken. En als Vincius iets achterhield, dan moest hij het weten.
Maar het was Tristan die in actie schoot. De blonde shadowhunter haalde een blade uit zijn wapenriem en zette de warlock vast. "Wat vertel je niet, Vincius?!?"
Ben mocht dan wel zoveel als geliefde voor Paige voelen, maar voor Tristan was Paige een zus. Zijn kleinere zusje. Hij hield zoveel van haar - en niets zou hem tegenhouden om Paige weer veilig in het instituut te krijgen.
"Oke Nephilim! Ik zal het vertellen." Tristan liet de warlock los en Vincius stond op. "Maar dan schenk ik eerst wat te drinken in. Wat willen jullie? Whiskey? Vodka? Cola?"

***

Doodse stilte was in de kamer gevallen. Ben draaide het glas tussen zijn handpalmen en keek naar zijn voeten. Tristan was achterover gezakt, en keek de warlock vol ongeloof aan. Ben stopte de stilte.
"Nog een keer, zodat ik het echt kan snappen. Jij hebt de stele in haar rugzak geplaatst?"
"Correct."
"Maar, de energie is op."
"Correct."
"En dat gaat ook niet meer terugkomen?"
"Precies."
"Dus Paige denkt nu dat ze een stele heeft, die werkt, terwijl die helemaal niets meer doet!?!"
"Het was allemaal goed bedoeld. Ik wist niet dat ze een groot deel van de energie op de Kingsmill-jongen zou gebruiken."
Vincius dronk snel zijn drankje op, en zette het glas met een harde smak op tafel.
"En wat denk je van die wond van haar?" vroeg Tristan stilletjes, nog steeds onderuit gezakt.
De warlock schudde zijn hoofd. "Kiera Hayward is ondanks haar mislukte poging Paige te doden, toch nog een beetje slim geweest."
Ben draaide zijn hoofd naar Vincius, en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Vertel
"Tromaplantjes-vergif. Als Paige niet snel een tegengif krijgt, is ze binnen 24 uur dood."

P O V * P a i g e W h i t e s m i t h

De schemering kwam op, met daarbij een koude bries.
Paige Whitesmith trok haar capuchon strak over haar hoofd, en ademde diep in. Een koude rilling liep over haar rug.
Ze was rillerig. Onder de gear was ze aan het zweten. En ze kon haar eigen hart horen kloppen.
Dit was niet goed.
Paige was de hele middag in de boom gebleven. Ze wilde haar arm rust geven, gezien de Iratzes niet werkten. Maar ze was alles als beter geworden.
Voordat ze haarzelf weer warm aangekleed had en haarzelf klaar maakte voor de nacht, had ze de wond nogmaals geïnspecteerd.
Er was nog geen korstvorming, of enig teken van herstel. De wond zag er zelfs slechter uit, als beter. Nogmaals had ze Iratzes rondom de wond gemarkeerd, maar die vervaagden weer.
Voorzichtig had ze de wond gespoeld met het gezuiverde water uit haar fles, en had ze haar arm opnieuw verbonden.
Kiera moest haar dolk hebben vergiftigd, het kon niet anders. Waarom zou ze anders koortsig worden?
Maar ondanks de koorts en de pijnlijke arm moest ze verder. Ze kon niet de rest van de nacht in een boom blijven.
Ze moest een tegengif krijgen.
En als ergens tegengif nog verkrijgbaar was, dan was het bij de Cornucopia.
Nog een inademing. Ditmaal voor zelfvertrouwen.
En na de inademing klom Paige uit de boom, op weg naar een verboden plek.