The Shadowhunter Games

Hoofdstuk 10: Ready to rumble?

Benjamin, Tristan en Joseph zaten met z'n drieën in de grote woonkamer. Joseph had plaats genomen op de bruine fauteuil en de andere twee jongen lagen ieder languit op een bank.
De televisie stond aan, en het beeld was aan het aftellen tot de start van de presentatie.
Nog 2 minuten.
"Wat worden de Games eigenlijk opgeblazen he." Begon Ben, terwijl hij naar het scherm staarde. "Ze hadden net zo goed alle tributen meteen in de Arena kunnen gooien. Deze omlijsting maakt het alleen maar zenuwslopender."
"Daarom doen ze het, Ben." Sprak Tristan. "Ze willen ons en hun laten lijden."
Nog 1 minuut.
Kalm sloot Ben zijn ogen, en dacht hij voor de zoveelste keer sinds hij afscheid had genomen van Paige, aan Paige.
Hij dacht aan haar fantastische, groene ogen. De ogen die iedereen doorboorde. Haar lange, donkerblonde lokken. Ben snapte dat als ze overstuur was en uitging huilen bij Tristan, hij altijd met zijn vingers door haar haren ging. De loting was nog maar enkele dagen geleden geweest, maar Ben snakte nu al naar Paige. Hij was er zeker van dat Paige de Games zou over leven. Er was geen betere shadowhunter als haar. Ben probeerde aan de mooie tijden met haar te denken. Dus dacht hij aan een keer dat ze samen op missie gingen, enkel Paige en hij.

---

"Paigie..." Fluisterde Ben naast haar. Ben kreeg een woedende blik van haar, en een kleine glimlach verscheen op zijn lippen.
Oh, wat hield hij ervan om haar te plagen. Voor het eerst had hij samen met haar een missie. Normaal gesproken ging ze alleen samen weg met Aiden, of gingen ze minimaal in een groep van drie.
Maar Tristan was voor zaken in Idris, en Aiden lag nog in de ziekenboeg na de missie van twee dagen geleden. De Raum-demon waar ze achterna zaten had net voordat Paige haar Seraph blade door het monster gestoken hem verwond aan zijn linkerarm. Ben had meteen een Iratze op hem gemarkeerd, maar eentje was niet genoeg. Aiden zijn Iratze moest meerdere keren opnieuw geplaatst worden voordat hij eindelijk begon te helen.
Ben vond het niet erg dat Aiden voor een keer niet meeging. Eerder dacht hij dat Aiden en Paige een stelletje waren. Die twee gingen altijd samen op missie, trainde altijd samen, studeerde samen, aten samen. Maar Ben had op een dag goed naar de twee gekeken. De liefdevolle blik die uit hun beide ogen kwamen was geen liefde. Het was het gevoel voor elkaar zijn. Elkaar versterken. Het was de blik van vriendschap.
"Je mist nog wat runes." Ben pakte Paige haar pols vast en haalde zijn stele uit zijn riem. Paige zuchtte zacht, maar liet Ben haar markeren.
Flexibility, Trust en Stamina. Ben ging accuraat maar snel aan het werk, en markeerde de runes op haar arm. Een keer deinsde Paige een beetje terug van de brandende pijn. Kort keek hij neer naar haar, waarna hij het snel afmaakte.
"Zo, ze zitten." Sprak Ben toen hij klaar was. Paige ging met haar andere hand over de arm die Ben gemarkeerd had, waarna ze een Seraph blade uit haar riem trok.
"Gabriel." Sprak ze levendig, en het glimmende, glazen mes kwam uit de koker.
Ben haalde de twee kleine zwaarden uit zijn riem en knikte naar Paige.
"Ready to rumble?" Grapte hij.
En voordat Paige geluidloos verder liep, wist hij zeker dat hij een glimlach op haar roze lippen zag.

---

"Goedenavond dames en heren!"
Ben schrok uit zijn gedachten, en staarde meteen naar de televisie.
"Nu niet in slaap vallen, Youngblood." Zei Tristan, en Ben knipte met zijn vinger. "Natuurlijk niet."
Ben ging goed rechtop zitten en maakte zijn schouders los. "Ik wil het beeld van onze helden voor geen goud missen."

---

Samen met alle overige tributen zat Paige in een kamer te wachten. Alle tributen zaten op volgorde van de loting op stoeltjes, te wachten tot ze het podium op mochten. Alle shadowhunters droegen Gear, ieder op zijn eigen manier. Zo droeg de tweeling Olivia en Kiera Hayward hetzelfde strakke jurkje, met een wapenriem op hun heupen.
Paige keek kort naar haar eigen lichaam. Ze had voor een fijne, goed zittende lange broek en een T-shirt met bijpassend jack. Het zat allemaal goed, maar maakte het ook indruk?
"Stephan Ashdown!"
De grote man stond op en gaf Bob Ashdown en Gilbert Solcedo een high five. Terwijl hij Gilbert een high five gaf, keek hij naar Paige en gaf haar een knipoog.
"Tot straks." Zei hij grijnzend, waarna hij de kamer verliet.
Paige ademde diep in en weer snel uit. Ze moest er voor zorgen dat Stephan niet onder haar huid zou kruipen. Tot zo ver was hij er erg goed mee bezig.
Voorzichtig keek Paige naar rechts, haar ogen zoekend naar Aiden. Hij zou na Stephan het podium op moeten.
Aiden leek vrij rustig. Hij staarde voor zich uit, zijn handen op schoot met zijn vingers in elkaar gevlochten. In de wachtkamer stonden een tweetal televisies waar de interviews opgevolgd konden worden, maar haar parabatai leek er niet in geïnteresseerd.
Aiden kon altijd zijn zenuwen onderdrukken. Als Paige samen met hem op missie ging hadden ze altijd al de perfecte samenwerking. Aiden was de koele kikker, bedacht de strategieën en zorgde voor de ontspannen sfeer. Paige voerde zijn plan uit. Ze was de strijdlustige, zelfverzekerde demonenjager. In de gevechten gaf Aiden haar de nodige rugdekking en zo kwamen ze uit elk gevecht ongeschonden.
In het aankomend gevecht zou het anders zijn. Het zou de vraag zijn of één van de twee heelhuids uit de Arena zou komen.
Paige ademde diep en roteerde haar hoofd naar het linker televisiescherm en keek hoe Stephan Ashdown het podium op liep en Patrick Rosewain de hand schudde. Ieder tribuut kreeg ongeveer 10 minuten op podium. Paige moest dus nog zeker 230 minuten aan interviews uitzitten, voordat zij het podium mocht betreden. Ze nam haarzelf voor om goed naar de interviews te luisteren en haar tegenstanders goed te leren kennen. Wie weet lieten ze nog iets over zichzelf los wat in de Arena goed van toepassing kon zijn.
Stephan had zijn vragen goed voorbereidt. Hij sprak met Patrick over de vele missies hij in zijn uppie had uitgevoerd. In het Instituut van Toronto waren ze dan ook meer dan blij met hem. Stephan sprak niet over zijn neef, Bob Ashdown, maar wel over Gilbert Solcedo. Paige had hem in de ochtend gesproken, en snapte nu waarom die twee een pact gesloten hadden. Gilbert en Stephan woonde samen in hetzelfde Instituut.
"Aiden Dearborn!" galmde er door de kamer. Paige haar hoofd schoot meteen naar rechts, naar Aiden. Nu keek Aiden wel haar kant op, en hij gaf haar een kleine glimlach, waarna hij opstond er naar de uitgang van de kamer liep.
Paige slikte haar zenuwen weg. Waren het haar zenuwen? Nee, deze drukkende zenuwen op haar borst waren niet van haar. De parabatai-rune drukte in haar borst, en Paige voelde de spanning van Aiden door haar lichaam stromen.

---

Aiden gaf Patrick Rosewain een stevige handdruk, waarna hij plaats nam op de leren fauteuil. Hij kon alleen maar hopen dat Patrick zichzelf aan zijn woord zou houden. Ze zouden niet spreken over zijn familie. Ze zouden niet spreken over het Instituut. Paige mocht heel kort in het gesprek langs komen, maar niet te lang. Aiden wilde vooral over zijn wilskracht spreken. Geen gevoelens in het spel van de Clave.
"Idris is geen onbekende plek voor jou, Aiden, maar binnen de muren van de Clave moet Idris alsnog anders zijn, of niet?"
Aiden zette een kleine glimlach op zijn lippen.
"Alles is anders hier. Als ik uit de ramen kijk zie ik Alicante, maar het voelt niet als Alicante. Gelukkig worden wij hier in onze laatste dagen tot de Games goed behandeld, en is er eigenlijk ook geen tijd om er bij stil te staan."
"Duidelijke woorden van een krachtige strijder. Wil je ons alvast een tip van de sluier geven over jou sterke punten?"
Lachend schudde Aiden zijn hoofd. Aiden ging niet zijn sterke krachten verklappen aan de overige tributen. Zo zou hij zeker een gat voor zichzelf graven.
"Alle 24 tributen zijn Nephilim, allemaal getrainde strijders. Iedereen kan met een zwaard, blade, etc omgaan." Sprak Aiden. "Zo ook ik. Mijn basis als shadowhunter is goed, dus laten we hopen dat ik de rest kan verrassen."
Aan Patrick's blik kon Aiden meteen aanvoelen wat zijn volgende vraag ging worden. Aiden probeerde de brok die opkwam meteen door te slikken, en zijn ademhaling rustig te houden.
"Onder de tributen zit ook jouw parabatai Paige Whitesmith. Ik kan me niet bedenken hoe je er mee om kunt gaan dat je misschien je zielsverwant zou moeten doden om te overleven. Ik weet niet eens of dat mogelijk is. Heb je daar al over nagedacht?"
Oh, Paige. Zijn parabatai. Natuurlijk had Aiden daar al over na gedacht. Als hij iets zou doen in deze Games, was het Paige redden.
Toen Aiden en Paige 13 jaar oud waren, mochten ze met Tristan mee op hun eerste missie. Tristan was toen ook pas 15, maar het was een minimale missie. Een Drevak demon zwierf door het park, en in principe kon Tristan de demon alleen aan. Maar voor de oefening mochten de twee jonge shadowhunters mee. Helaas viel het beest Tristan ongelukkig aan, maar aan de andere kant ontbeerde daar Paige haar krachten. Met één slag van haar Seraph blade die ze naar de engel Raphael noemde, stuurde ze het monster terug naar de wereld waar het hoorde. Vliegensvlug rende ze naar Aiden, die zich ondertussen over Tristan gebogen had. Hij had een diepe snee boven zijn wenkbrauw, maar niks ernstigs. Het jonge meisje liet haar zelf in het gras op haar knieën zakken en haalde haar stele uit haar riem. En terwijl ze een Iratze op Tristan zijn arm markeerde, zei ze de woorden die altijd in Aiden zijn hoofd bleven herhalen.
"Ik zal altijd voor jullie vechten, ik zal altijd van jullie houden, ik zal altijd voor jullie opstaan. Dus alsjeblieft, als jullie in de problemen zijn: vergeet niet dat ik voor jullie klaar sta."
Aiden wist dat Paige er alles aan zou doen om Aiden te redden. De woorden van die dag herhaalde zich nog een keer door haar hoofd. Want Paige Whitesmith was het meisje dat redde.
"Ja, ik hem er over nagedacht." Sprak Aiden zo sterk als hij kon. "En ik ga er alles aan doen om haar veilig thuis te krijgen."