The Shadowhunter Games

Hoofdstuk 17 - Iratze

P O V * P a i g e W h i t e s m i t h

Er waren nog 11 shadowhunters over. In de gehele eerste 24 uur waren er al 13 shadowhunters gesneuveld.
Met haar handen maakte Paige een kommetje, en gooide wat water uit een klein riviertje op haar gezicht. Het water was verfrissend en koel.
De Arena gaf een lenteachtig gevoel. Een zacht briesje, de zon die door de bomen kwam en een temperatuur waar je niet aan kon sterven.
Paige haalde de fles uit haar rugzak, vulde de fles tot de dop en gooide er een zuiveringstablet in. Ze moest er zuinig mee doen, want als ze op raakte moest ze het water gaan koken.
En koken betekende vuur. Vuur betekende rook en licht. En dat betekende signalering en jagende shadowhunters.
Nadat ze haar flesje had opgeborgen, klom Paige in de dichtstbijzijnde boom. Na het incident gisteravond met Longford en Kingsmill was ze niemand meer tegen gekomen.
Ze had ook nog niet geslapen.
Paige had de hele nacht rond gelopen, opzoek naar Aiden. Meerdere malen was ze met de stele over haar parabatai-rune gegaan, maar ze kon Aiden niet goed voelen. Het enige wat haar wel geruststelde was dat ze wel wat kon voelen. Aiden leefde dus nog wel.
In de boom rekte Paige haarzelf helemaal uit met een geluidloze gaap. Vervolgens haalde ze het touw uit haar rugzak, knoopte haarzelf van aan de tak en sloot haar ogen. Heel even gaf ze haarzelf de tijd om rust te nemen.

***

Nadat Paige misschien een uurtje of twee geslapen had - ze probeerde de zon tussen de bomen te lezen - klom ze uit de boom en terwijl ze liep stopte ze een stukje gedroogd fruit in haar mond en begon op het stukje te zuigen.
Voordat ze was vertrokken had ze met de stele de uithoudingsvermogen-rune geactiveerd. Het beetje slapen had haar al goed gedaan, en met de rune kon ze haar zelf zoveel beter concentreren. Zo moest ze nog wel een nacht uit kunnen houden.
In de uren dat ze geslapen had, waren er geen kanonschoten afgevoerd. Er waren nog zeker 10 shadowhunters bezig met de jacht.
Het liefst zou Paige niet meedoen met de jacht. Gewoon schuilen in bomen, niet opvallen en alleen vechten als het moest. Maar ze wist dat de Clave het daar niet mee akkoord zou gaan.
De Clave wilde vechten zien. De Clave wilde geweld zien. Dus als je niet ging vechten, dan zorgde de Clave er wel voor dat je op de een of andere manier bij andere shadowhunters terecht zou komen.
Dus wie op Paige haar pad zou komen zou dood gaan. Ieder zou moeten overlijden. Ze moest dat voor haar parabatai doen, om hem te redden. Ondanks dat hij haar heeft laten stikken met drie mannen.
Als zij het bij de Cornucopia in hun kop gekregen hadden om haar aan te vallen, was de kans klein dat ze het overleefd had. Natuurlijk had ze er alles aan gedaan om te overleven. Maar drie tegen één is in alle denkbare situaties oneerlijk.
"-ergens moeten zijn."
Zo snel als ze kon schoot Paige achter een boom en haalde het kleine zwaard uit haar wapenriem. Ze moest op haar ademhaling letten en luisteren naar de stemmen.
"Sowieso niet bij de Cornucopia. Ashdown's hebben die in bezit." Een vrouwelijke stem.
"En om het meer?" Nog een vrouw.
"Niemand is zo gek om nu bij het meer te zijn. Super opvallend."
De tweeling. Natuurlijk waren die samen. Olivia en Kiera Hayward waren net als parabatai in een soort aan elkaar verbonden. Van hetzelfde bloed, dezelfde genen. Tweelingen waren uniek in de Nephilim. Geruchten gaan dat tweelingen vrijwel dezelfde bond hadden als Parabatai. Ze konden elkaar voelen, samen sterker als alleen. Alleen waren die geruchten nooit bewezen.
"Ze is in elk geval niet bij Aiden. Gek genoeg."
Paige haar hart stopte even. Als ze ook maar iets over Aiden wist, dan moest ze het weten. Langzaam zette Paige haar hand op haar wapenriem, opzoek naar een wapen voor haar linkerhand.
"Sst." Zei één van de twee. "Ik hoorde iets."
En niemand zei meer wat. Ze was gesnapt. Ze hadden haar gehoord.
Snel haalde ze een dolk uit haar wapenriem en stapte weg van de boom, waarna ze oog in oog stond met Kiera Hayward.
De tweeling hadden een andere haarstijl. Olivia had lang, blond haar en Kiera kort blond haar.
Paige twijfelde. Moest ze aanvallen, en Olivia hier naar toe lokken? Of...?
Haar gedachten duurde te lang. Kiera gooide met een oorlogskreet een dolk haar kant op.
De dolk raspte langs Paige haar linkerarm, maar door de adrenaline voelde ze niet en gooide ze haar dolk met haar verwondde arm naar Kiera. Ze mikte voor het hart - en was raak.
Meteen klonk er een kanonschot en Kiera viel neer met dood in haar ogen.
Paige moest snel handelen. Ze schoot naar Kiera toe, leegde de rugzak van het dode meisje in haar eigen rugzak en pakte alle wapens op. "Jij begon." Fluisterde Paige terwijl ze het meisje leeg aan het roven was. "Je mikte te snel en niet precies."
"Hail and Farewell." Zei Paige, waarna ze snel in de boom klom en van hoog bovenin zag hoe Olivia haar dode tweelingzusje aantrof.

***

Paige durfde pas naar haar verwonde arm te kijken toen Olivia weg was. Ze trok voorzichtig haar jas uit en kreunde toen de stof over de wond ging. Voorzichtig keek ze, en ademde diep in.
Het was een erg diepe wond. De dolk was dan alleen maar langs haar geschraapt, maar was er we diep door heen gegaan.
Paige haalde de stele uit haar binnenzak en markeerde haarzelf met een iratze, vlakbij de wond.
De iratze verdween meteen.
Nog een keer markeerde ze haar arm.
En weer verdween de iratze.
Na vijf herhalingen gaf ze het op. Ze borg de stele op en scheurde een lang stuk stof van haar shirt af. Ze verbond de wond strak met de stof, en trok haar jas terug aan.
Nog nooit was het haar gebeurd dat een iratze niet werkte. En zeker niet bij een snijwond. Als de iratzes niet werkten moest de Silent Brothers ingeschakeld worden. Paige had dat ook nog nooit meegemaakt.
Nu moest ze het op de mundane manier oplossen, en hopen dat het voldoende was.

P O V * B e n j a m i n Y o u n g b l o o d

Een schop van rechts tegen de borstkas. Een stoot met de linkerhand. En een onthoofding met een zwaard.
"Wat heeft die pop jou misdaan?"
Ben draaide zich snel om naar Tristan. Sinds Paige begonnen is in de Games, lijken Tristan en hij het zoveel beter overweg te kunnen.
"Ik lap 'm straks wel weer op."
Tristan lachte en gooide hem een handdoek toe. Ben depte zijn ontblootte bovenlichaam droog en trok zijn shirt weer aan.
"De iratze werkt niet."
"Ik heb geen iratze nodig."
"Bij Paige."
Alle processen in zijn lichaam leken te stoppen, en Ben schudde zijn hoofd.
"Het was maar een sneetje."
"Ja, dat dacht ik ook."
"Hoezo werkt de iratze dan niet?"
Tristan trok zijn schouders op. "Maar één manier om achter te komen."
Voordat ben het wist, liep Tristan al vooruit. En hij wist precies waar naar toe.
Die verdomde warlock Vincius