The Shadowhunter Games

Hoofdstuk 19: Verdronken gedachten

Petra von Mainz, Mark Bellefleur, Daniël Longford, Robert Kingsmill en Kiera Hayward.
De namen van de doden galmden door Paige haar hoofd. Ze dacht aan haar uitspraken tijdens de interviews.

'Maar ondanks dat, welke shadowhunter er ook uit komt: Diegene is getekend voor het leven. Diegene heeft zijn eigen soort moeten doden. Verspilling van zijn eigen bloed, van het bloed van de heilige Raziel!'

Paige had haar eigen soort vermoord. Ze probeerde haarzelf te troosten met de gedachten dat het gebeurde onder zelfverdediging, maar het maakte het niet beter. Paige was nu al getekend voor het leven.
Na een paar uur slaap had ze de wacht met Stephan gewisseld. Er waren vannacht geen kanonschoten afgegaan. Nog 10 shadowhunter tributen waren aanwezig in het spel.

"Je mag nog wel even slapen, ik kan het nog volhouden." Paige had haar hoofd geschud, en dat was genoeg voor Stephan om zichzelf terug te trekken. Het slapen had haar zeker wel goed gedaan. Terwijl ze op het beschutte plekje, waar je ook alle zicht op het veld en het meer had, in de Cornucopia zat, inspecteerde ze de verwonding van haar arm.
Een dikke korst had zich gevormd. Het liefst zou ze nu huppelen en springen van geluk, maar opvallen was geen optie. Daarmee zou ze haarzelf en Stephan in de val brengen.
Kort liet Paige het haarzelf toe om aan thuis te denken. Ze dacht aan 'haar' drie mannen, Joseph, Tristan en Benjamin. De mannen zouden vast en zeker om en om voor de televisie in de gaten houden. Er zou altijd iemand moeten zijn die de Games volgde, alles maar voor het geval dat er haar of Aiden iets zou overkomen.
Ze slikte bij de gedachte aan haar Parabatai. Haar stomme, stomme Parabatai. Ze wist in ieder geval zeker dat hij niet dood was – ze had het wel gevoeld én haar Parabatai-rune zou weg gaan. Paige was alleen maar benieuwd waar hij zou uithangen, en wat zijn plan was. Was hij überhaupt wel van plan om haar weer op te zoeken? Of had hij toch maar zijn eigen plan getrokken en zou hij haar laten stikken? Het waren allemaal gedachten die haar hoofd vulde. Gedachten waar ze eigenlijk niet aan moest denken.
Voorzichtig draaide ze haar hoofd terug naar de Cornucopia, waar Stephan lag te slapen. Ze zou hem nu kunnen vermoorden natuurlijk. Het idee galmde door haar hoofd, maar snel wuifde ze het weer weg. Als ze nu Stephan zou vermoorden, moest ze misschien de andere twee nog doden. En momenteel had ze meer kans met Stephan om die twee anderen te elimineren, als in haar uppie.
Later moest ze dan op de een of andere manier met Stephan afrekenen, maar dat kwam dan wel. Paige kon alleen maar hopen dat ze dan Aiden weer aan haar kant had.

Uren leken voorbij gestreken. En er was helemaal niets op het middenveld van de Games gebeurd. Paige had haar messen geslepen, een paar appels gegeten en voor haar uit gestaard. Ze keek omhoog naar de zon, en probeerde te gokken hoe laat het zou zijn.

Uit het niets leek er met brute kracht een druk op Paige haar borst te staan. Een kleine schreeuw verliet haar keel en zonder er bij na te denken, reikte ze met haar rechterhand naar haar linkerborst.

Stephan schrok wakker van haar kreet, en haastte zich naar Paige toe. "Paige, Paige..." Zei de jongen met een zachte stem toen hij bij haar aankwam. Ondertussen was Paige van de pijn helemaal in een gedoken. Ze keek op naar Stephan, en fluisterde: "Mijn... Mijn parabatai-rune..." Langzaam haalde ze haar eigen hand weg, maar keek niet naar beneden. "Is de rune er nog?"
Zonder twijfel trok Stephan Paige haar gescheurde shirt over haar hoofd heen. Ze voelde nul komma nul schaamte dat hij haar enkel en alleen in een zeer niet sexy sport BH zag.

Het enige wat haar op dit moment kon schelen, was dat de parabatai-rune nog op haar borst zat.

Met haar shirt in zijn handen, knikte Stephan duidelijk. Pas toen hij knikte, durfde Paige naar haar borst te kijken. De rune was er nog – Aiden leefde nog.
"Er is iets goeds mis." Zei Paige, terwijl ze langzaam op stond. De druk was moordend – alsof de zwaartekracht haar dubbel zo sterk naar beneden probeerde te duwen. "De rune doet mij zo immens zeer."

Stephan ademde diep in, en gaf Paige haar shirt weer terug. "Dan gaan we nu het bos in." Ze trok haar shirt weer aan en stond op. Op dit moment moest ze leren met de pijn om te gaan. "En opzoek naar Aiden." Zei Paige er achteraan. Stephan knikte zachtjes. "En doden we iedereen die we tegen komen."

***

Stephan en Paige hadden zichzelf goed bepakt. Haar wapenriem zat vol met dolken en twee kleine zwaarden. Haar rugzak had ze gevuld met het overlevingspakket, en ze had in haar binnenzak van haar jas de stele zitten. Ze had Stephan niet durven te vertellen over de stele, ondanks dat hij het niet meer deed.

Ze voelde al even Stephan's ogen op haar. "Wat is er?" vroeg ze, terwijl ze naast de jongen door het bos liep. Beide shadowhunters hadden een zwaard in hand, voor het geval dat er iets spannends zou gebeuren.

"Heb je een vriendje?"

Paige draaide haar hoofd in één ruk naar de jongen toe. "En vanwaar die gedachte?" vroeg ze terug.

Een lach verliet Stephan's keel en hij haalde zijn schouders op. "In het begin dat ik echt dat Aiden en jij een stelletje waren. Maar dat had ik dus toch mis vanwege het hele parabatai-gedoe."
Net voordat Paige antwoord kon geven, ging Stephan verder.
"Jongens smeken vast en zeker om je mee te nemen naar feestjes in Idris."

Ze schudde haar hoofd terwijl ze aan Ben en Tristan en Aiden dacht. Dat waren haar jongens. Haar jongens waar ze tot voor kort nooit romantisch aan had gedacht. Het waren haar trainingspartners, haar vrienden waarmee ze op missies ging.

"Ik heb 3 mannen in mijn leven." Antwoordde ze zacht, terwijl ze vooruit keek met een glimlach op haar lippen. Ze vertelde over Aiden en Tristan. Het praten over de twee zorgde er voor dat ze heel even met haar gedachten uit de Arena was – weg van het doden en overleven.
"En nummer drie?" vroeg Stephan. Paige zag hem nadenken, want ze had hem wel in de interview genoemd. "Z'n achternaam kwam mij zo bekend voor..."
"Youngblood. Benjamin Youngblood." Zei Paige zachtjes. Het lichtje leek bij Stephan te gaan branden. "Ja! Ik weet het weer. Verschrikkelijk wat er de familie gebeurd is."

Ben was als enige van de familie over. De rest was in koud bloed vermoord door iets gruwelijks. Iets waar Ben nooit over sprak.

Ze zag dat Stephan weer iets wilde vragen, maar voordat hij kon klonk er geschreeuw in de verte.

Paige spitste haar oren, en keek naar de man naast haar. "Het is een vrouwenstem." Stephan knikte instemmend.

Uit haar wapenriem haalde ze een tweede klein zwaard,zodat beide handen bewapend waren. Stephan kopieerde haar en knikte, waarna zesamen begonnen richting het geschreeuw haastte.