The Shadowhunter Games

Hoofdstuk 16: If you want peace, prepare for war.

P O V * P a i g e W h i t e s m i t h

Ongeloof staarde Paige in haar ogen. Had Aiden haar echt alleen gelaten? Nee, dit moest deel van zijn plan zijn, het kon niet anders.
Want zij kon niet geloven dat haar beste vriend, haar verdomde parabatai, haar alleen zou laten met 3 moordende mannen.
Net voordat Paige iets tegen Stephan wilde zeggen, begonnen de kanonschoten voor de gevallen Shadowhunters. Paige telde ze af.
15 shadowhunters waren over. Vijftien.
Paige schudde haar hoofd. "Hoe kunnen er zoveel over zijn?"
Gilbert haalde zijn schouders op. "Veel waren super snel gevlucht, gepakt wat ze pakken konden."
Ze ademde diep ik, en keek naar het veld. Zij was verantwoordelijk voor de dood van Petra en de Bellefleur jongen. Langzaam liep ze het veld op, kijkend naar de levenloze lichamen.
De jonge 13-jarige Liliane Montclaire, Erin Dieudonne met de laagste score, Oliver Featherstone uit Los Angeles, Mendoza uit Spanje, een jongen wiens naam ze niet meer wist, en nog twee meisjes. Dat waren de doden. 9 doden bij het bloedbad, waarvan zij mee had gedaan aan 2.
Paige draaide om en liep terug naar de drie jongens. Terwijl ze liep deed ze haar capuchon terug over haar hoofd.
Voordat ze iets tegen de jongens zei, pakte ze wat ze pakken kon. Nog wat kleinere messen en een zakje voedsel die ze in haar rugzak stopte.
"Hier scheiden onze wegen." Zei ze met zo veel zelfvertrouwen als ze kon bundelen.
Stephan trok zijn wenkbrauwen omhoog. "Je kunt ook met ons mee. Er zijn nog zoveel-"
"Nee. Dit pact was tot het bloedbad, en ik houd me aan mijn woord. Dat mijn domme parabatai besluit dat niet te doen, is niet mijn verantwoordelijkheid."
"Prima Paige. Si vis pacem, para bellum." Stephan gaf haar een knipoog en Paige schudde haar hoofd.
"Vaarwel." Ze draaide de jongen de rug toe en begon te rennen. Ze keek niet achterom, en had gelukkig door dat ze haar niet volgde. Want Stephan Ashdown had de oorlog met haar verklaard met die woorden. Haar latijn was erg goed, en Stephan's woorden dreunde door haar hoofd terwijl ze aan het rennen was.
Als je vrede wilt, bereid je dan voor op oorlog.
En dit ging een wereldoorlog worden.

***

Na een lang stuk aan een gesloten gerent te hebben, besloot ze te rusten. Ze kon niet op de grond rusten – te gevaarlijk met nog 14 andere shadowhunters opzoek naar hun veilige thuis haven.
Met gemak klom Paige een boom in, en nam ze plaats op een breed stuk. Ze trok haar rugzak af, en opende de tas.
Waterzuiveringstabletten, een touw, een dunner touw voor vallen, gedroogd fruit, een leeg flesje, kauwgom en een stele.
Een stele.
Het was onmogelijk.
Ze staarde naar het lange, slanke takje. Hoe kon de Clave een stele in de Games toestaan? En nog mooier... dat uitgerekend Paige hem in haar handen had.
Snel stroopte ze haar linkermouw op en zette het puntje van de stele op haar huid.
En met alle emoties in haar, markeerde ze haar zelf.

Binnen een paar minuten had Paige haar lichaam vol gemarkeerd met runes. Uithoudingsvermogen, onbevreesd, flexibiliteit, geluk, precisie, geluidloos, nachtvisie en kracht.
Ze stopte de stele veilig in de binnenzak van haar jas en kon alleen maar hopen dat zij de enige was met een stele.
Ze had de runes over haar lichaam gezet waar ze ze kon bedekken – ze wilde niet dat anderen die ze tegen kwam konden zien dat ze een stele had. Dan zouden ze nog een grotere honger krijgen om haar te doden.
Met het touw uit haar tas, bond ze haarzelf vast aan de boom. Het was nog licht, maar Paige ging nu slaap pakken.
Want in de nacht zou ze gaan jagen.

***

Ze schrok wakker van een kanonschot. En nog één. Iemand was op oorlogspad.
Paige maakte het touw los, stopte het in haar rugzak en klom uit de boom. Het was ondertussen donker geworden, wat voor haar betekende dat ze op jacht ging.
Met de stele ging ze over de nachtvisie rune, en in ene keer leek het weer licht.
Wat was het fantastisch om een shadowhunter te zijn. Het hebben van engelenbloed gaf zoveel voordelen. De runes, die haar zoveel krachtiger maakte dan dat ze al was. En het vechten tegen demonen gaf ook een soort van blijdschap – het beschermen van de mundanes.
Voorzichtig klom ze uit de boom, en landde zacht op haar voeten en begon te lopen.
Ze had het zwaard en een mes uit haar riem getrokken. Het zwaard had ze in haar dominante rechterhand, het mes in de linker.
Het was eng stil in het bos. Bij elk geluidje draaide Paige geconcentreerd om, om er achter te komen dat het de wind was. Of een konijn.
Natuurlijk had een groot deel van de tributen zich verstopt – gezien het feit dat je in de nacht niet veel kon zien.
Paige wandelde nog een uur door, waarna ze het voor gezien hield. Ze wilde weer een boom in klimmen, tot ze geschreeuw hoorde. En het geschreeuw was dicht bij. Ze haalde diep in, en begon te rennen naar het geluid.

Met haar nachtvisie zag ze twee mannen. Snel verstopte ze haarzelf achter een boom, en probeerde het gevecht mee te krijgen.
Ze zag de kleine, Aziatische Daniël Longford. Hij had een bebloed gezicht, en een enkel mes in zijn hand. Robert Kingsmill, een 17-jarige jongen lag op de grond. Hij probeerde overeind te komen, maar hij zat vol met mes steken. En Daniël Longford stond klaar om het af te maken. De jonge Aziaat glimlachte en vroeg: "Nog één kans, waar is Dearborn?"
Aiden Dearborn. Een brok zat vast in haar keel. Waarom was hij opzoek naar Aiden?
Ze moest het weten.
Vanachter de boom rende Paige geluidloos op Daniël af. Ze duwde haar zwaard in zijn been, en met een schreeuw zakte Daniël naar de grond. "Bitch!"
Snel schopte ze het mes uit zijn hand en gaf een snelle blik aan Robert, die in heel veel pijn was. Hij had geen wapens, en was geen bedreiging.
Paige legde het puntje van het zwaard in Daniëls hals. "Waarom ben je opzoek naar Aiden?"
Daniël begon te lachen, maar Paige vond er niets grappigs aan. Ze gaf met het zwaard meer druk op zijn nek en Daniël kraakte.
"Ashdown is opzoek naar hem!" Zei de shadowhunter met zijn handen omhoog, alsof hij onschuldig was. "Als ik Aiden zou vinden zou Stephan mij bescherming bieden!"
Een glimlach verscheen op haar lippen. "Dwaas. Er kan maar één iemand levend uit de Games komen... Stephan zou je meteen doden."
En met die woorden, stak ze het zwaard door zijn hals. De jonge Aziaat bloedde snel dood, en een kanonschot klonk. "Hail and farewell" mompelde ze.
Paige trok haar zwaard terug, en borg hem weer op in haar riem. Ze pakte het mes van Daniël op en stopte hem weg in haar rugzak.
"Alsjeblieft, Paige..." klonk er achter haar.
Zacht draaide ze haarzelf om, en knielde neer bij Robert Kingsmill.
"Waar is Aiden?" fluisterde ze eisend.
"Ik zag hem voor het laatst ten noorden van het meer. Hij zag me, maar deed niks." Robert hoestte, en ging verder. "Toen hij mij zag klom hij een boom in. Hij heeft een pijl en boog dus had me makkelijk kunnen raken. Geen idee waarom hij mij liet lopen."
Paige haalde haar wenkbrauw op. "Hoe weet ik dat je eerlijk bent?"
Robert begon te lachen. "Ik ben stervende." Hij wees met zijn ogen naar zijn pols die hij vasthield. Daniël had een slagader geraakt en als Robert de druk eraf zou halen zou hij doodbloeden.
"Als iemand moet winnen, ben jij dat." Fluisterde hij. Paige nam diep adem.
"Je eerlijkheid zal beloont worden. Waar leeft je familie?"
"Idris, mijn vader heeft een boekenwinkel. Kingsmill."
Paige knikte en haalde de stele uit haar jaszak. Ze voelde Roberts ogen verwijden. "Je hebt een stele?" fluisterde hij.
Paige hield het stokje tussen haar vinger en lachte. "Ik weet niet wat het anders is."
Robert kreeg een glimlach op zijn lippen. "Daniël heeft mij gedood. Niet jij." Zei hij.
Ze knoopte zijn jas open, en trok zijn shirt omlaag zodat ze bij zijn hart kon.
"Dankjewel, Robert." Fluisterde ze. Ze zette de stele op zijn borst en de jongen sloot zijn ogen. Terwijl ze de slaaprune op zijn borst – op zijn hart – aan het markeren was, sprak ze de woorden die elke shadowhunter zou moeten horen als hij overleed:
"Atque in pepetuum frater ave atque vale."
"Voor eeuwig mijn broeder, wees gegroet en vaarwel." Robert herhaalde haar woorden en sloot zijn ogen. Daarna liet hij zelf zijn pols los.
Na een paar seconden volgde een kanonschot. En voor het eerst sinds ze in de Arena was voelde Paige schuld. Haar hart brandde, haar handen jeukte. Ze borg haar stele op en stond op. Ze keek nog één keer naar Roberts lijk en veegde snel een paar tranen uit haar ogen weg. Die paar tranen was het enige wat ze haarzelf toeliet, ze mocht heel even emotioneel zijn. Heel even boos op de hele wereld, heel even verdrietig. En als ze dit zou overleven zou ze naar Idris gaan. En zou ze boeken kopen in de boekwinkel van Kingsmill en zou ze aan zijn ouders vertellen hoe hun zoon overleden is en hoe schuldig Paige haarzelf er voor voelde.
Net als ze naar de familie Von Mainz, Bellefleur en Longford zou gaan.
Maar nu moest ze verder. Ze moest Aiden vinden.