The Shadowhunter Games

Hoofdstuk 13: Onbekende, vijand, vriend, geliefde.

P O V * P a i g e W h i t e s m i t h

Toen Benjamin Youngblood als 16 jarige jongen het Instituut van Chicago binnen liep, dacht Paige meteen te weten wat voor een jongen het was.
Zijn donkere haren waren iets te lang, hij had brede schouders en een grijns op zijn gezicht waar elk meisje voor zou smelten.
Paige stond boven aan de trap, samen met Aiden, verscholen achter één van de kasten.
"Daar is ie." Fluisterde Paige naar Aiden, die knikte en zijn vinger voor zijn mond zette. Tristan had een paar dagen geleden al aan hun verteld dat ze nieuw gezelschap zouden krijgen. De jongen zijn ouders waren vermoord door wie weet nog wat, en Benjamin kon nergens terecht. Aiden's ouders hadden Benjamin naar de Chicago Instituut gerecommandeerd, gezien hun zoon daar enorme stappen maakte.
Beneden ving Joseph de jongen op. Ze schudde elkaar de hand en lachte wat. Vervolgens riep Joseph tot haar schrik de twee shadowhunters naar beneden.
"Ik weet dat jullie hier zijn!"
Paige schoot in de lach, en Aiden schudde zijn hoofd. Voor Joseph kon niemand verstoppen. Samen met haar beste vriend liep ze naar beneden. Ze voelde Benjamin's blik het gehele stuk op haar, en probeerde het te negeren. Eenmaal beneden stak hij zijn hand naar Aiden uit.
"Ben Youngblood." Glimlachte hij. Aiden schudde hem de hand en stelde zichzelf voor. Vervolgens draaide hij zich naar Paige en schudde haar de hand. "Paige Whitesmith."
"Aangenaam. Zijn jullie de enige twee hier?"
Aiden schudde zijn hoofd, en Paige sprak. "Tristan Chaudbury leeft hier nog, ik geloof dat hij nu in de bibliotheek is. Maar verder niemand."
Knikkend vouwde Ben zijn armen over elkaar, en glimlachte breed naar Paige en Aiden. "Dus niet meer meisjes?"
Paige ademde diep in en rolde met haar ogen en conformeerde haar gedachten. Ben was precies zoals ze dacht.

***

Ze verdronk in zijn warme lippen, de emoties waren overal te vinden. Nog nooit had Paige naar liefde gesnakt. Haar leven was compleet met Aiden als beste vriend, Tristan als grote broer en naar haar idee was Ben een goede vriend. Maar goede vrienden snakte niet naar elkaar lippen.
Het was al vanaf het moment dat Paige Ben onder haarzelf vastgeklemd had dat ze naar hem verlangde. Heel haar lichaam schreeuwde Ben.
Maar ze wist ook dat dit niet langer door kon gaan.
Haar handen waren ondertussen in zijn zachte lokken beland, en voorzichtig trok ze haarzelf terug van de kus.
Ze ademde diep in, en legde haar voorhoofd tegen die van Ben aan.
"Over twee dagen kan ik dood zijn." Fluisterde ze zachtjes, terwijl ze met haar vingers door zijn haren ging.
"Jij gaat niet dood." Fluisterde hij terug, waarna hij haar hoofd in zijn handen nam, en haar aankeek. Waarom was ze nooit eerder in zijn blauwe ogen verdronken?
"Luister je naar me, Paige Whitesmith? Jij gaat niet dood. Jij gaat er alles aan doen om te overleven en terug thuis te komen. Terug naar mij te komen. En als dat uiteindelijk niet lukt, hebben we altijd dit moment om op terug te kijken."
Ze wilde weer huilen, troost zoeken bij Ben die in de afgelopen dagen zo veranderd is. Ze dacht terug aan de eerste keer dat ze hem zag en hem maar een egoïst vond. En nu was Benjamin de jongen waar haar hart harder van ging kloppen.
Langzaam knikte ze. "Oké." Waarna ze hem naar haar toe trok en hem meenam in een bloedstollende kus.

***

Het afscheid van Ben ging gemakkelijker als gedacht. In hun laatste uur hebben ze gelachen, momenten gedeeld, gezoend. Ze had verteld over haar verbinden met Aiden, hoe ze zijn gevoelens kon voelen en andersom. En wat was Ben blij voor de twee. Hij had gezegd:
"Als er twee individuen een verbinden aan moeten gaan, dat waren het jullie. Jullie twee samen zijn niet te stoppen, zeker nu als parabatai."
Toen de portal opende, gaf Ben haar een laatste kus, waarna hij door de portal stapte zonder achterom te kijken. Dat was voor het beste.
Het was waar, wat Paige gezegd had in het interview gisteren. Ben was dichterbij haar gegroeid. Maar in de afgelopen dagen was dat in een sneltrein gegaan en waren het echte gevoelens geworden. Ze kon alleen maar hopen dat de gevoelens echt waren.

***

Om 8 uur stipt stond Paige voor Aidens deur. Ze klopte hard aan, en het duurde even voordat hij de deur opende.
"Goedemorgen." Zei ze zacht. Ze had Aiden sinds het incident niet meer gezien.
"Paige." Fluisterde hij, waarna ze binnen stapte. Aiden was nog in zijn pyjama broek, de beoordelingen zouden pas vanmiddag zijn, en de lessen van vanochtend waren geschrapt - de shadowhunters hadden meer rust nodig en deze lichting leek ook geen lessen meer nodig te hebben.
Paige plofte neer op de bank, en keek Aiden aan die bleef staan.
"Mijn excuses voor mijn uitbarsting gisteren. Dat was niet netjes én niet slim."
"Nee, dat zeg je goed."
"Maar ik werd uitgelokt."
"Een beetje. Je had je gedachten voor je kunnen houden."
Paige probeerde haar ademhaling onder controle te houden. Ze wist dat Aiden doorhad dat ze meer wist. "Wil je alsjeblieft komen zitten, Aiden? Je maakt me zenuwachtig."
"Mijn parabatai die dingen achterhoudt maken mij zenuwachtig."
Gefrustreerd stond ze op. "Het spijt me!" riep ze uit. "Het spijt me dat ik je niet verteld heb dat ik wist dat er alleen maar sterke shadowhunters in de glazen bol zaten! Toen jou naam uit die bol kwam, wist ik dat je het kon winnen. Maar vervolgens kwam ook mijn naam er uit Aiden! En ik was vanaf dat moment alleen maar gefocust om jou veilig thuis te krijgen! En dat was en is het enige waar ik aan denk."
Ze hapte naar adem. Dit was voor het eerst dat ze uithaalde naar Aiden. In alle jaren dat ze hem kon, hadden ze nog nooit over iets gediscussieerd. En nu leek er een bom ontploft.
Aiden schudde zijn hoofd en terwijl hij plaats nam naast haar, pakte hij haar handen stevig vast.
"Het is oké, Paige. Het zou toch niets meer veranderen. Maar als er wat gebeurt, als je er problemen zijn - kom naar mij. Zeker nu."
Kort knikte ze. "Alsjeblieft Paige, geen geheimen meer."
Geen geheimen meer. Ze zou hem alles vertellen. Alles.
"Vannacht is Benjamin door een portal naar mij toe gekomen."

***

Aiden leek niet eens gestockeerd. Hij keek haar rustig aan, en hield nog steeds haar handen vast. "Je kunt dat soort dingen toch niet door de parabatai-bond voelen?" Vroeg ze snel, zenuwachtig.
Aiden schudde zijn hoofd. "Het enige wat ik gisteravond voelde was in eerste instantie verdriet, gevolgd door een liefdevolle blijdschap. Ik wist dat er iets aan de hand was, maar wat geen idee."
Aiden begon te lachen. "Maar ik ben blij dat Ben je zo vrolijk gemaakt hebt, en niet een Stephan Ashdown."
Paige wuifde Aiden's gedachten snel weg. "Doe normaal." Zei ze lachend. "Van m'n leven niet."
"En, ik zag je ketting." Zei hij, terwijl hij naar het turquoise steentje om haar nek wees. "En ik ken maar één shadowhunter die zoiets kostbaars heeft." Paige haar hand reikte naar het kettinkje. De steen in het hangertje voelde warm aan. Het voelde als thuis.
"Hoe gaat het met ze?"
"Gewoon. Joseph is zoals altijd in de bibliotheek, en Ben en Tristan kunnen het met elkaar vinden. Ze moesten vandaag samen op missie. Ben zei wel dat hij het helemaal niet zag zitten om alleen met Tristan weg te gaan, maar ik denk dat die twee nog eens goede vrienden kunnen worden."
Aiden grinnikte, waarna beide shadowhunters opstond. "Kom. We hebben weer een lange dag voor de boeg."