The Shadowhunter Games

Hoofdstuk 24: Van leven naar dood

"De kust is veilig."

Paige liep achter Stephan aan de grot uit. Aiden stond, nadat hij het gebied om de holte heen gecontroleerd had, buiten op de twee te wachten.

"De drie hebben een schuilplaats aan de zuidzijde van het bos. Als wij nu vanuit het westen hun kant oplopen, zullen we daar voor de middagzon zijn."

"Niet als de Clave ze daar al weggejaagd hebben." Zei Stephan met een diepe uitademing. "Gezien we nog maar met zes zijn." Paige knikte zachtjes.

"We gaan ze pakken, Stephan." Zei ze kalm tegen hem. "Zoals beloofd." Dankzij Stephan stond ze hier nog. Zonder hem, had ze nooit haar weg terug naar Aiden gevonden. Als ze levend uit de Arena zou komen, zou het allemaal dankzij hem zijn.

Stephan gaf haar een knipoog. "Fijn dat ik nog op je kan rekenen, liefje."

Aiden trok zijn wenkbrauwen op naar haar, wetende waar haar Parabatai op doelde. Lachend schudde ze haar hoofd.

"Kom, laten we gaan." Zei ze snel voordat er verder gesproken kon worden.

De twee mannen knikte instemmend, en Stephan gaf het voortouw aan Aiden. Wat logisch was, gezien Aiden wist waar de groep zich naar toe moest begeven.

Terwijl Aiden op kop liep, kwam Stephan naast haar wandelen.

"Dus..." zei de brede shadowhunter nog net hoorbaar.

"Dus?"

"Onze laatste uren in de Arena." Paige keek kort naar Stephan Ashdown, en dacht aan de tijd die zij hier met hem doorgebracht had. In Idris was hij een echte klootzak tegen haar geweest, maar in de Arena had hij toch een plek in haar hart verdiend. Vooral omdat hij tot twee keer toe haar leven gered had, maar een deel van hem deed haar aan Ben denken. Droge humor, een zeer gespierd lichaam, stoer praat, maar uiteindelijk het hart op de goede plek hebbende.

"Goed bedacht." Antwoordde Paige magertjes, en Stephan begon te lachen.

"Koele Paigie, ik zou je wel echt willen leren kennen."

Paige trok haar wenkbrauwen op. "Dit ben ik. Echt."

"Zonder gear, zonder dat er levens op het spel zouden staan. Gewoon Paige Whitesmith, die naar alle waarschijnlijkheid in jurkjes door de Instituut huppelt."

"Geen gehuppel." Antwoordde ze lachend, en ook Stephan liet de glimlach op zijn lippen. "Nephilim bloed stroomt door mij, net als bij jou, het vormt een deel van je persoonlijkheid."

Stephan gaf een bevestigend knikje.

"Maar ik denk dat als de mogelijkheid er was geweest, ik ook de echte Stephan had willen leren kennen. Misschien wel op een paar missies met hem gewild."

Verbazing leek Stephan's ogen te blokkeren. "Wat? Is dit een compliment?" Paige haalde sierlijk haar schouders op. "Ik kan wel aardig zijn, zeker in onze laatste uren."

Stephan sloeg één van zijn lange, atletische armen om Paige heen. "Dat hoefde je toch helemaal niet te zeggen, als je niet aardig was geweest, had ik je allang vermoord."

Kort stelde Stephan's arm en woorden haar gerust, maar toen Aiden naar hen omkeek werd ze weer hard terug de realiteit in gesmeten.

Paige schudde Stephan's arm los en wandelde in een kleine sprint naar Aiden. "Wat is het plan?"

Haar Parabatai doorkeek haar met onrust in zijn ogen.

"Je weet dat hij je gaat vermoorden." – Aiden streelde de pees van de boog in zijn handen – "Of dat wij hem moeten afmaken."