The Shadowhunter Games

Hoofdstuk 11: Atrox Melior Dulcissima Veritas Medaciis

P O V * P a i g e W h i t e s m i t h

Paige kon niet meer rustig zitten. Ze wikkelde haar linkervoet om de houten stoelpoot, en trok hem weer terug. Het zien van Aiden's interview was zenuwslopend. Ze had zo gehoopt dat hij niet te veel zou zeggen.
Hij had ook niet veel gezegd, dat deel was waar. Aiden antwoordde Patrick zijn vragen koel en kort. Maar ook zeer doeltreffend.
Het liefst had Paige gehoord dat Aiden voor zijn eigen kansen zou gaan – jammer voor je Paige. Maar hij had live, publiekelijk voor heel de Nephilim verteld dat hij de grote held zou uithangen en arme, lieve, Paige Whitesmith veilig naar huis zou brengen. Natuurlijk zou hij haar niet vermoorden, zij was zijn parabatai. Aiden zei ook dat als ze géén parabatai zouden zijn, hij er voor zou zorgen dat zij zou winnen.
Ze dacht terug aan Ben, die bij zijn afscheid van haar vertelde dat hij samen met Tristan bij Aiden was geweest, en Aiden had beloofd haar veilig thuis te krijgen. Nog steeds zou zij het niet toestaan.
Hoe moest ze nu haar interview in gaan? Ja, Aiden was ontzettend eerlijk geweest, maar hij had Paige meegenomen in zijn eerlijkheid.
Recht van haar voelde ze de ogen van een aantal tributen op haar. Degene die niet wisten dat Aiden en zij parabatai waren wisten dat nu wel. En iedereen wist nu ook wat Aiden zijn plan was in de Arena.
"Daniël Longford!" De vrij kleine, 18-jarige shadowhunter stond op. Hij gooide zijn blonde lokken naar achteren en liep naar de uitgang van de kamer. Daniël Longford kwam uit één van de Aziatische instituten en Paige verwachtte dat hij technisch én snel was door zijn kleine bouw. Op kracht scoorde hij zeker minder. Er waren nog 10 tributen te gaan voordat Paige haar naam zou horen.
Nog 10 tributen de tijd om na te denken over wat ze aan Patrick los zou laten.
Misschien hoopte Aiden dat de andere tributen zijn verhaal als bluf zouden aanhoren. In de trend van: 'Als ze denken dat ik Paige bescherm, gaan ze niet meteen achter haar aan.' Of: 'Gaan ze meteen achter haar aan en ben ik van haar af.'
Eerlijk, had Paige geen idee hoe ze over Aiden zijn woorden moest denken en wat het voor haar betekende.
En natuurlijk wilde zij Aiden beschermen. Aiden was haar beste vriend, haar soulmate, haar parabatai. In ieder gevecht zou zij voor hem op komen, zoals ze altijd deed. En nu in de Games zouden het veel gevechten en veel zelfvertrouwen betekenen. Maar uiteindelijk kan er maar één naar huis. En als het tussen haar en Aiden uit zou komen, zou Paige liever met Aiden sterven, dan dat hij haar alleen achter zou laten.

***

Tijd tikte langzaam weg, en Paige deed niet eens meer moeite om naar de televisieschermen te kijken. Ze was waarschijnlijk ook ergens tussen de 15de en 23ste tribuut in slaap zijn gevallen, gezien ze wakker schrok toen haar naam geroepen werd.
Ze sprong op haar voeten, trok haar T-shirt goed en knikte. "Dat ben ik." En liep naar de grote man die de deur van de uitgang voor haar open liet. Kort keek Paige nog terug naar de kamer waar ze zonet de tijd uitgezeten had. De ruimte was nu leeg, zij was de laatste shadowhunter die het podium moest betreden.
Paige stapte door de deur en liep richting het podium. Kort werd ze tegen gehouden - Gilbert Solcedo, bondgenoot van Stephan zat nog naast Patrick die zijn gesprek met de 18-jarige shadowhunter aan het afsluiten was.
Plots golfde zenuwen door Paige haar lichaam. Ondanks dat het gesprek met Patrick haar geen extra wapens in de Arena, of haar ergens op kon afrekenen, was het gesprek van groot belang. Alle overige tributen konden het interview zien. Ze konden je stem horen, je kenmerken onthouden, en naar je verhaal luisteren. Bepaalde informatie kon van cruciaal belang zijn.
Paige moest vanavond op de kamer de interviews waarbij ze in slaap gevallen was terug kijken. Sommige tributen zullen van hun zwakheden hebben laten horen, en die moest ze onthouden voor in de Arena.
Zo wist ze nu dat de neef van Stephan, Bob Ashdown, een slechte nachtvisus had zonder runes. De kans dat er steles in de Arena zouden liggen was miniem. Met steles zouden de Games veel te lang duren. Zo zouden shadowhunters zichzelf kunnen helen, en natuurlijk hun zwakheden opheffen. En helaas gingen de Games maar om één ding: De dood van 23 shadowhunters.
"De laatste tribuut van deze avond is een bijzondere. Ik heb me in tijd niet zo geïnspireerd gevoeld: Een hartelijk applaus voor Paige Whitesmith."
Bedankt Patrick Rosewain, alsof de druk niet hoger kon.
Ze haalde diep in, en liep het podium op. De zaal zat vol. Vol met klappende Nephilim, leden van de Clave en nog meer belangrijke mensen. Op de voorste rijen zaten de overige 23 tributen.
Patrick schudde haar de hand, en Paige gaf hem een knikje, waarna ze naast hem plaats nam op de zwarte fauteuil naast Patrick. De man streek zijn overhemd goed, en vouwde zijn handen in elkaar, wachtend tot het publiek klaar was met klappen.
Paige legde haar linkerbeen over haar rechterbeen en zat recht op. Imponeren, zelfverzekerd, sterk.
Het publiek stopte met klappen, en voordat Patrick begon likte hij zijn lippen.
"Paige, fantastisch om je te ontmoeten. Jij bent de laatste naam die uit de glazenbol getrokken werd. Kun je ons terug nemen naar dat moment?"
Imponeren, zelfverzekerd, sterk.
"Ik was sprakeloos." Begon ze. "De kans dat mijn naam er op dat moment nog uitgehaald zou worden was minimaal. Ik had het zeker niet verwacht, en was me voor dat moment alleen maar aan het bedenken hoe ik afscheid van Aiden ging nemen."
Kort slikte ze.
"Dus toen ik mijn naam hoorde dacht ik dat ik droomde. En vanaf dat moment dacht ik alleen maar aan de mensen waarvan ik hield en dat ik hun zou moeten achterlaten."
Patrick knikte zachtjes terwijl ze sprak. Het gesprek ging zover goed. Praten over haar vrienden, niet over haar krachten.
"Je woont al vrijwel heel je leven in het Chicago Instituut, dus ik neem aan dat daar de mensen zijn waarvan je houd?"
Een kleine glimlach verscheen op haar lippen. "Ja, zeker."
Kort dacht Paige aan het Instituut – hoe zouden zij nu naar de televisie kijken? Ze verwachtte dat de drie mannen op de bank zouden zitten, ieder op een eigen. Wat zou de Instituut nu rustig en stil zijn. Ze dacht aan Ben, die bij elke tribuut commentaar zou hebben. Tristan die Ben zou tegenspreken, en Joseph die geconcentreerd naar elke tribuut zou luisteren. Hoe zouden ze nu naar haar interview luisteren?
"Tristan Chaudhury is als een broer voor mij, en woont al zo lang als ik weet met mij in het Instituut. Ben Youngblood is nog niet heel lang bij ons, maar in de jaren is hij zeker naar mij toegegroeid. Joseph Stewart is als de vader met altijd goede adviezen, een echte hoofd van het hele gebeuren. En Aiden, Aiden is mijn beste vriend, mijn Parabatai. Ik zou niet weten wat ik moet doen als ik hem verlies."
Langzaam voelde Paige haar ogen opzwellen. Ze was niet eens heel diep in de stof geweest, en ze werd nu al somber. Waar was de sterke Paige? De zelfverzekerde Paige? Ze liet een hand door haar korte haren gaan en ademde diep in. Voordat ze nog wat kon zeggen, begon Patrick weer.
"Dankjewel Paige, voor je gevoelens. Zoals ik al zei, je inspireert mij ontzettend. Niet alleen met je gevoelige zijde, maar ook vanwege je vechtende zijde. Er wordt gezegd dat jij de beste shadowhunter van de eeuw bent – kun je dit zelf beamen?"
Wat? Hoe was het gesprek in één keer zo gekanteld?
Sprakeloos keek ze Patrick aan. "I-Ik wil dat zelf niet zeggen, nee."
"Maar is het dan niet waar dat jij een groep van wel acht Hellhounds in je eentje verslagen hebt?"
Versteld was ze. Hoe moest ze haarzelf hier uit praten? Wist Patrick wel wat hij haar nu aangedaan had? En hoe kwam hij aan die informatie?
Ze kon haar eigen hachje niet meer redden. Het was te laat.
Imponeren, zelfverzekerd, sterk.
"Ja, dat is waar." Sprak Paige luid en duidelijk, terwijl ze nog een keer recht op ging zitten.
"Maar ik moet nu niet tegen Hellhounds vechten. Ik moet iets veel ergers doen: Mijn eigen soort vermoorden. Alleen maar omdat een groepje Nephilim zichzelf groter en beter als ons voelen en het fantastisch vinden om eens in de vier jaar goede televisie te maken. En dat alleen maar omdat wij Nephilim met zogenaamd te veel worden!"
Ze was nu op dreef, en bleef doorgaan.
"En weetje, daar geloof ik niets van. Want als wij met teveel zouden zijn, zou ik nooit in m'n uppie acht Hellhounds moeten doden. Dus nu de grote vraag: Ja, ik ga er alles aan doen om veilig uit The Shadowhunter Games te komen. En als ik er niet veilig uit kom, dan komt mijn parabatai er wel veilig uit. Maar ondanks dat, welke shadowhunter er ook uit komt: Diegene is getekend voor het leven. Diegene heeft zijn eigen soort moeten doden. Verspilling van zijn eigen bloed, van het bloed van de heilige Raziel! En valt het dan ook niet op dat er hier enkel en alleen de beste shadowhunters van de hele eeuw staan? Het zal vast wel toeval zijn."
Paige hart ging te keer. Ze had het allemaal gezegd. Ze was uitgeraasd. Alle woede die de afgelopen dagen in haar kookte kwam er uit.
In één ruk stond ze op en draaide naar het publiek. Ze keek naar alle tributen die op een rijtje zaten, naar Aiden.
"Atrox Melior Dulcissima Veritas Medaciis." De bittere waarheid is beter dan de zoete leugens.
En met die woorden liep Paige Whitesmith het podium af, naar wie weet welke problemen.