Project: Yngrid

Chapter Nine

Chapter Nine

"Nawawala yung isa mo'ng tenga, Ate Yn." Mula sa inaantok at mapupungay na mga mata ni Andrew ay biglang nanlaki at bumilog ang mga ito nang husto. "NAWAWALA ANG TENGA MO, ATE YNGRID!"

Lumayo si Andrew sa kanya na nakasabunot ang dalawang kamay sa itim na buhok buhok. Nakalaglag ang panga nito habang nakatingin sa pinsan at natahimik saglit.

Hinawakan ni Yngrid ang kanyang mga tenga, nawawala nga ang kaliwang tenga niya. Inisip niya kung saan ito nalaglag pero hindi niya mahanap sa kanyang database ang impormasyon.

"Patay," sambit ni Andrew. Naglakad ito nang pabalik-balik sa loob ng kwarto. "Saan mo 'yon nalaglag? Hwag naman sana sa bahay ni Alonzo. Sana hwag doon." Muling lumapit si Andrew sa pinsan niya. "Sabihin mo na hindi mo roon nalaglag ang tenga mo, Ate Yn."

"Hindi ko nalaglag ang tenga ko roon," sagot ni Yngrid.

"Saan mo nalaglag?"

"Hindi ko alam."

"Pero hindi kina Alonzo, di'ba?"

"Hindi ko mahanap sa database ang sagot sa tanong mo Andrew."

"Pero sabi mo kanina..." Napapikit si Andrew. "Ate Yn, naman. Hindi ko sinabing ulitin mo ang sinabi ko kanina. Haay."

Nang gumabi ay naghanda sina Andrew at Yngrid na lumabas ng bahay nang palihim. Hindi nila masasabi sa mga magulang ni Yngrid ang nangyari. Hindi nila masasabi na iniimbestigahan nila nang palihim si Noah Alonzo. Hindi nila masasabi na hinahanap nilang dalawa ang pumatay sa anak nila.

"Ayos lang naman kung nalaglag mo 'yon sa bubong ng mga bahay o bakuran ng bahay ng kapitbahay ni Alonzo," bulong ni Andrew sa pinsan niya habang binubuksan ang bintana ng kwarto niya. "Doon lang sa bahay niya dapat masigurado na hindi nalaglag 'yon. Kaya doon tayo pupunta. Ebidensya 'yon, Ate Yn. Kapag may nakita siyang hindi niya dapat makita sa bahay niya, tiyak na magtataka 'yon. At for God's sake, tenga yung nalaglag mo. Napaka-unusual na makakita non sa sahig."

"Hindi ko pwedeng makita si Noah. Nasisira ang system ko kapag nakikita ko siya."

Napahinto si Andrew sa paglalagay ng bag sa likod niya at tinignan ang pinsan.

"Hindi kasi maipaliwanag ng system mo kung ano ang nangyayari kapag nakikita mo o naririnig ang pangalan ni Noah. Pero may adjustment system sa loob mo, Ate Yn. Emergency sequence number 66; chameleon." Bumuntong hininga ang binata. "May kulang kasi sa system mo pinsan. Yung parte ng system mo na dapat ay magco-connect sa emosyon mo. Lahat ng nilagay namin sa'yo ay may kani-kaniyang functions. Kapag kulang ng isa, nagkakaroon ng malfunction, katulad sa utak ng tao."

Nanatiling nakatayo si Yngrid sa tapat ng nakabukas na bintana. Nakatingin siya sa pinsan na papaupo sa kama. Ibinaba nito sa sahig ang bag.

"Nakalimutan ko na ang tungkol sa emosyon mo. Mabuti nalang pala at hindi mo nakita si Noah noong pumunta ka sa bahay niya. Kung nagkataon na nasira ang system mo habang kaharap mo siya, lagot na tayo." Tumingin si Andrew Yngrid. "Gusto mo bang ibalik ko ang emosyon mo pinsan?"

"Kung kailangan."

"Kailangan mo 'yon. Pero matatakot ka lang at masasaktan sa nangyari sa'yo. Baka hindi mo matanggap ang nangyari sa'yo ngayon. Naalala mo pa naman kung ano ang nangyari noong ikinabit ko ang wire, hindi ba?"

Tumango si Yngrid. Hindi na niya nararamdaman pa ang sakit na 'yon pero malinaw sa isipan niya ang pakiramdam. Ganoon pala ang ibig sabihin ng mga tao na masakit. Naalala niya kung ano ang nangyari. Naalala niya noong nahulog siya sa bisikleta at nagkaroon ng pasa at sugat sa tuhod at siko niya. Umiyak siya noon. Pero 'yon ay ang taong si Yngrid, hindi siya. Iba siya kay Yngrid. Hindi siya tao.

"Nagbago na ang isip ko. Hindi na tayo tutuloy sa bahay ni Alonzo." Tumayo si Andrew at pinatalikod si Yngrid. Itinulak niya ito nang marahan palabas ng kwarto. "Bumalik ka na muna sa kwarto mo pinsan. Matulog ka. May gagawin na muna ako."

Hindi nakipag-talo si Yngrid sa pinsan niya dahil wala naman siyang makitang mali sa desisyon nito. Sumunod siya sa gusto ni Andrew. Pumasok siya sa kwarto niya at humiga sa kama. Nang ipikit niya ang mga mata ay dinig niya ang paglagitik ng keyboard ng computer ni Andrew. May ginagawa na naman ito.

***

Hindi lumabas ng kwarto si Andrew nang mag-umaga na. Hindi rin ito pumasok sa klase nito. Nanatili itong nakakulong sa sarili nitong kwarto.

"May ginagawa na naman sigurong imbensyon ang pinsan mo, Yngrid," pahayag ng Papa niya habang kumakain ang mga ito sa lamesa. "Kapag ganyan siya, walang kayang makapagpalabas sa kanya sa kwarto niya. Sana lang ay maalala niyang kumain."

"Nag-mana talaga siya sa Lolo niya," sabi ng Mama ni Yngrid na nakangiti. Tumingin ito sa asawa. "At katulad mo rin siya."

"Ikalawang araw niya palang sa pagbabalik eskwela ay absent na kaagad siya. Hindi niya sana mapabayaan ang pag-aaral niya."

"Ano ba ang inaalala mo, Mahal?" Hinawakan ng Mama ni Yngrid ang isang kamay ng asawa nito. "Matalinong bata si Andrew. Mas matalino pa siya nang di hamak sa ibang tao na naka-graduate na at may diploma."

Tumawa ang Papa ni Yngrid. "Oo tama ka nga. Pero maganda parin sana kung may diploma siya. Gusto ko na maranasan niya ang makihalobilo sa mga kaedad niya hindi yung ganito..."

Natahimik sila.

May pagkain na nakalagay sa plato ni Yngrid, inilagay iyon ng Mama niya. Tinitigan lang niya iyon at hindi kinain. Hindi siya pwedeng kumain non. Kuryente lang ang pagkain niya. Isang paalala na hindi siya tao. Pero mukhang hindi maalala ng Mama niya na hindi siya tao, para rito ay normal lang na maglagay ng pagkain sa plato nya.

Nakita niya na napansin din ito ng Papa niya ngunit di nag-komento.

Napatingin si Yngrid sa itaas. Patuloy ang pagtunog ng keyboard ni Andrew. Hindi parin ito tapos sa ginagawa nito.

***

"NATAPOS KO NA!!!" sigaw ni Andrew mula sa loob ng kwarto niya habang nakatingin sa microchip na nasa kamay. "Yn!" tawag nito sa pinsan.

Makalipas ang ilang segundo ay pumasok si Yngrid sa loob ng kwarto ni Andrew. Nakita niya si Andrew na may malapad na ngiti at kumikinang na mga mata.

"Pinsan!" Itinaas nito at ipinakita ang hawak na chip. "Nagawa ko na! I f*cking made it, Ate Yn!" Nilapitan ni Andrew si Yngrid. "Alam mo ba kung ano ito?"

"Isa yang microchip."

"TAMA!" Hinawakan ni Andrew ang magkabilang balikat ni Yngrid. "At nasa loob nito ang solusyon para sa'yo pinsan!"

"Solusyon," ulit ni Yngrid.

"Pwede na nating ayusin ang system mo. Heto ang solusyon," tukoy nito sa chip. "Gumawa ako ng software na pwedeng i-filter ang emosyon mo. Pwede ka na ulit magkaroon ng pakiramdam, Ate Yn! Pwede ka na ulit makangiti! Pwede ka na ulit maging masaya at hindi ka na masisira pa dahil kay Noah Alonzo!"

"ANDREW!" isang malakas at galit na boses ang nagpahiwalay kay Andrew sa pagkakahawak sa pinsan.

Nakita nilang dalawa ang mukha ng Mama at Papa ni Yngrid. Nakatayo ang mga ito sa bukas na pintuan ng kwarto ni Andrew. Bakas ang gulat at takot sa mukha ng Mama ni Yngrid samantalang galit naman ang nasa mukha ng asawa nito.

"Ano ang ibig sabihin nito?!" galit na tanong ng Papa ni Yngrid. "At ipaliwanag mo kung bakit nasama ang pangalan ni Noah Alonzo!"