A secret mission (✔)

3. Toch niet zo makkelijk...

Na een tijdje nadert de bus het dorpje van de Sparks, ik ben hier wel eens geweest, maar dat was dan ook heel snel, want het is hier levensgevaarlijk voor een Anderson. Mij zullen ze minder snel herkennen, want ik zit nog niet zo lang in de bende, maar als mijn vader of moeder hier heen zou gaan, zouden ze er ook niet meer vandaan komen, overal lopen Sparks door het dorp.

De bus komt met een schok tot stilstand en ik slik. Ik trek mijn muts beter over mijn hoofd, maar ook weer niet zo erg dat het opvalt, en ik stap de bus uit.

Daar sta ik dan, alleen in het dorp van de Sparks. Het leek allemaal zo makkelijk om even naar dit dorp te gaan en Dustin te vermoorden, maar nu lijkt het een onmogelijke opgave.. Toch moet ik maar gaan lopen, want te lang stilstaan valt ook op.

Langzaam loop ik door de straten en ik probeer me zo rustig mogelijk te houden. Een paar mensen kijken me aan, ik ben voor hen natuurlijk een vreemdeling en hier komen normaal niet zo snel mensen heen vanwege de Sparks. Ik glimlach klein naar ze en ik loop rustig door, ik kijk nog even achterom en de mensen zijn weer rustig aan het praten met elkaar.

 Ik loop door het dorpje heen naar het park, het ziet er van ver weg al spookachtig en verlaten uit. Hoe dichterbij het park ik kom hoe banger ik word.

Ik krijg steeds vaker de neiging om me om te keren en weer als een gek terug naar huis te rennen. Maar ik verman me en ik loop door. Dit is gewoon een kwestie van trots, ik wil echt niet voor schut staan bij mijn familie. Daar blijven ze me jaren mee pesten, dat weet ik zeker.

Als ik bij het park ben zucht ik, waar is dat clubhuis nou? Max zei aan de rand van het park. Gelukkig maar, want het park ook daadwerkelijk in moeten is pas echt hel. Nu maar zoeken dus.. Ik loop een rondje om het park heen en kijk goed om me heen, maar nergens een clubhuis te zien, als ik merk dat ik al meerdere rondjes heb gelopen schop ik tegen een steen, is dit wel de goede plek?

Ik zucht en ik sms Max.

 -Ik ben aan de rand van het park, maar geen clubhuis te vinden, weet je zeker dat dit de goede plaats is?-

Al snel antwoordt Max.

-Ja, je moet gewoon goed kijken :)-

Ik zucht even, daar heb ik wat aan, met tegenzin loop ik weer een rondje langs het park, maar ditmaal kijk ik ook goed in de bosjes, maar nog steeds zie ik niets. Totdat ik geluid hoor, het klinkt heel dichtbij, maar ik zie niets. Wacht... Het lijkt wel van boven te komen!

Ik kijk naar boven en ik zie een boomhut, zal dat miezerige kleine boomhutje hun clubhuis zijn? Het is natuurlijk wel een goed dekmantel. Ik besef me dat ik al een tijdje pal onder hun clubhuis sta en ik kan het niet laten even te grijnzen, maar mijn grijns verdwijnt snel als ik gekraak hoor, snel duik ik in de bosjes die naast de boom staan waar het clubhuis zich in bevindt.

Gelukkig is het vals alarm, want er komt niemand naar beneden, maar je weet het maar nooit. Zo te horen zijn er wel meer mensen, dus de kans dat Dustin alleen naar buiten komt is klein en ik weet sowieso niet eens of hij er wel is. Ik blijf zo stil mogelijk zitten en ik probeer te luisteren naar het gesprek dat ze voeren, maar er is niets van te verstaan, jammer, anders kon ik misschien al horen of ze weer plannen hebben om naar onze stad te komen, dat kon ik de rest waarschuwen.

Na een tijdje ongeduldig gewacht te hebben, - hoor ik weer gekraak, ik spits mijn oren en het gekraak komt steeds dichterbij, ik gluur door de bosjes en ik zie dat er een man en een vrouw naar beneden komen, volgens mij zijn dat de ouders van Dustin, wat zielig toch dat ze hun kind moeten gaan missen... (sarcasme.)  

'Dustin, kom je zo ook?' Roept de man naar boven. 'Ja pap, nog even wat spullen op orde leggen!' Hoor ik een jongensstem van boven roepen. Ik grijns even, Dustin komt dus zo alleen naar buiten.

 Als de man en de vrouw beneden zijn duik ik snel dieper in de bosjes en ik hoor hun voetstappen langzaam wegvagen. Er komt ook geen geluid meer van de boomhut, alleen wat gerommel, dus ik kan er wel van uit gaan dat Dustin alleen is. Misschien moet ik maar gewoon naar binnen gaan?

Dan schiet ik hem daar wel dood, dan hoef ik hem niet helemaal te achtervolgen en hier is het ook stil genoeg. Maar ik weet natuurlijk niet zeker of hij alleen is... Na een tijdje hoor ik een jongensstem een liedje van Bruno Mars zingen, ik hoor dat het weer de zelfde stem is als daarnet, dus Dustin moet haast wel alleen zijn, anders ga je niet lopen zingen en het klinkt nog eens hartstikke vals ook, nu moet ik het dus afmaken, ik slik even, ik ben nog nooit in mijn leven zo zenuwachtig geweest.

Maar nu moet ik het ook echt doen, ik ben zo dichtbij! Ik heb Max nog beloofd het stappenplan te volgen, maar dit is veel handiger en wat kan er nou mis gaan? En als ik straks terug ben thuis zal ik ook even laten weten dat het stappenplan allemaal bullshit is.

Langzaam kom ik uit de bosjes vandaan en ik sluip naar het clubhuis, langzaam stap ik op het houtentrapje, het kraakt wat, maar Dustin zingt zo hard dat hij het vast niet hoort. Ik doe mijn must weer wat beter op mijn hoofd, het is maar beter dat hij me niet herkent, stel hij overleeft het wel, dan nemen de Sparks uiteraard wraak, dus hij kan me beter maar niet herkennen.

Nu komt het er op aan, ik stap tree voor tree naar boven, soms neem ik even een pauze om te kijken of Dustin me al hoort, maar hij zingt nog steeds vrolijk door. Nog 3 treden, nog 2 treden, nog 1, en ik sta boven, ik adem even diep in en uit, nog nooit heb ik iemand alleen vermoord. Snel open ik de deur en ik kijk recht in het gezicht van Dustin, door de spanning was ik helemaal vergeten mijn pistool er bij te pakken en voor dat ik het weet heeft Dustin zijn pistool al op mij gericht.

-------------------------

Toch niet zo makkelijk...

Wowie, ik dacht dat dit hoofdstuk pas volgende week online zou komen, maar nu komt hij al binnen 24 uur :) Ik had inspiratie en had mijn huiswerk toch al af :P

Ik heb trouwens al een beetje in grote richtlijnen een plan gemaakt voor dit boek, ik bepaal namelijk nooit van te voren wat er precies gaat gebeuren in mijn boeken, want vaak als ik aan het schrijven ben krijg ik toch weer nieuwe ideeën. 

Volgend hoofdstuk zal wel wat langer duren denk ik, want er komen weer toetsen aan :(

Vond je dit hoofdstuk leuk? Vote and comment! ♥

Byeeexxx