A secret mission (✔)

24. Beschuldigingen

Het is alweer een week later en 3 keer raden. Caitlin is nog steeds niet terug.. Natuurlijk ga ik zelf weer op zoek. Ik moet met mijn oom, tante en vader praten. Ik heb ze al bijna een jaar niet meer gesproken... Ik heb met mijn oma afgesproken dat ze mijn moeder meeneemt een dagje zodat ik rustig met ze kan praten.

Ze heeft me de sleutel gegeven. Langzaam nader ik het huis. Het ziet er nog precies het zelfde uit. Langzaam loop ik naar de voordeur en draai hem open. Ik ben benieuwd hoe ze gaan reageren op mijn 'bezoekje'...

 Ik loop naar binnen. Het is verdacht stil. Voorzichtig loop ik naar de woonkamer. Daar zit mijn vader aan zijn laptop. Hij heeft me nog niet in de gaten. Ik kijk even rond. Vroeger stonden er veel meer foto's van me. De meeste zijn weggehaald. Mijn vader kijkt op. Hij blijft me even aanstaren. In plaats van wat te zeggen, gaat hij gewoon verder met wat hij bezig was. 'Papa.. Zeg alsjeblieft wat.. Scheld me desnoods uit.. Maar zeg wat,' snik ik. Hij kijkt boos op. 'Waarom zou ik?' Snauwt hij.

 'Pap.. Dit is kinderachtig..' Zeg ik zachtjes. Hij slaat met zijn hand op tafel. 'Noem je mij kinderachtig? Weet je wat kinderachtig was? Ons allemaal in de steek laten omdat je zo nodig avontuurlijk moest zijn en een kind moest krijgen met Dustin! Dat is pas kinderachtig!' Schreeuwt hij keihard.

'Sorry... Het was nooit mijn bedoeling om..' 'Nee joh, doe niet zo schijnheilig!' Onderbreekt hij me. Op dat moment komen mijn oom en tante binnenlopen. Mijn oom krijgt even een glimlach op zijn gezicht. Hij wil naar me toe lopen, maar bedenkt zich als hij de blik van mijn tante ziet. 'Nou... Je durft wel hè,' zegt mijn tante boos.

'Ik wil gewoon met jullie kunnen praten, als volwassenen,' zeg ik zachtjes. 'Denk jij nou echt dat wij daar op zitten te wachten!' Schreeuwt mijn tante boos. 'Laat haar even praten, laten we gaan zitten,' zegt mijn oom. Ik verras me over zijn aardigheid. Hij was 9 maanden geleden juist het meest boos op me..

 Zuchtend gaan mijn tante en vader zitten op de bank. Mijn oom en ik nemen ook plaats. 'Nou...Wat wil je zo graag met ons delen?' Vraagt mijn vader nep alsof aardig. 'Dit loopt uit de hand... Het is gewoon stom dat onze familie uit elkaar wordt gescheurd door dit. Ik wil jullie gewoon duidelijk maken dat het niet mijn bedoeling was om jullie te kwetsen of te verraden. Ik ben gewoon verliefd geworden. Wat kan ik daar nou verder aan doen?'

Mijn vader lacht. 'Je had er wel wat aan kunnen doen. Je had je gevoelens op 0 moeten zetten en hem gewoon moeten vermoorden. Besef jij je wel, dat dit allemaal is begonnen bij jou? Als jij niet zo hoogmoedig was geweest om de missie aan te nemen. En als jij de missie die je had gewoon had voltooid. Of ons op zijn minst eerder had ingelicht. Dan hadden wij hier nu niet zo gezeten.' Zegt mijn vader redelijk kalm.

'Oké...Dat is waar. Maar gebeurd is gebeurd. Ik zoek Caitlin, het is mijn kind. Dus als jullie iets weten, vertel het me dan...' zeg ik zachtjes.

'Oh. Daarom ben je hier. Je bent hier niet voor ons. Jij denkt gewoon dat wij haar hebben ontvoerd en daarom wil je het ineens goed maken. De andere maanden hadden we anders niets van je gehoord. En nu ineens wel, toevallig hè?' Schreeuwt mijn tante. 'Dus... Jullie hebben haar ook niet?' Vraag ik voorzichtig. Al had ik dat beter niet kunnen vragen. 'Dat zei ik je verdomme toch al, dat jij je eigen familie hiervan durft te beschuldigen!' Schreeuwt ze.

'Juist ja... Familie. Als wij familie zijn, dan zou je me ook kunnen helpen.' Mompel ik

'Die kansen heb je verspild. Ga hier nu weg! En kom nooit meer terug!' Schreeuwt mijn tante boos. 'Best joh.. Stik er lekker in. Ik heb jullie niet nodig!' Schreeuw ik en zonder iemand nog aan te kijken loop ik de woonkamerdeur uit en sla deze achter me dicht. Er rollen tranen over mijn wangen, maar ik veeg ze weg.

Deze mensen zijn het niet waard om voor te huilen. Ik snap hun argumenten wel. Maar ik snap het verschil niet.. Mijn oma, die het meeste haat had aan de Sparks, had me meteen vergeven. Waarom zij dan niet? Maar als ze het niet willen is het best, ik ga wel verder zonder hen.

Ik bedenk me opeens dat ik mijn andere oom en tante in het "vage dorp," lang niet meer heb gezien. Ik heb wel zin in een beetje gezelligheid eigenlijk. Even normale mensen om me heen. Ik glimlach en ga naar het dorpje. Als ik daar ben bel ik aan bij hun huis. Het duurt even en dan gaat de deur met een ruk open.

Magriet kijkt me verschrikt aan, maar herpakt zich. 'Uh... Hoi...' zegt ze gehaast en ze probeert een glimlach op te zetten. 'Stoor ik?' Vraag ik terwijl ik haar verbaasd aankijk. Magriet is nooit zo... Maar dan hoor ik gehuil van een baby op de achtergrond. Mijn ogen worden groot.. Zij?

---

Sorry, een hoofdstuk met alleen maar ruzie xD Maar het wordt hierna best wel spannend. Er komen namelijk nog maar 2 hoofdstukken, en 1 epiloog en dan is het boek afgelopen..