A secret mission (✔)

19. 9 maanden later

'Gefeliciteerd, het is een meisje,' zegt de zuster en ik krijg mijn kind in mijn armen gedrukt, even kan ik het niet beseffen, dat dit kleine schattige baby'tje dat in mijn armen wordt gedrukt, gewoon mijn kind is. Ik kijk even opzij naar Dustin die daar met een grote glimlach staat, het is fijn dat ik hem weer zie lachen. De laatste maanden waren voor ons allebij moeilijk, Dustin heeft zijn familie geen een keer meer gezien en mijn moeder,  vader, oom en tante laten ook maar niet van zich horen.

 Alleen Magriet is meerdere malen langs geweest en mijn oma en Max natuurlijk, al doet Max nogsteeds niet aardig tegen Dustin, maar dat moet je van hem ook niet verwachten. Ook hebben we woonruimte gevonden, een flat in en een of andere buitenwijk, het is zeker niet ideaal, maar het is tenminste wat. En zelf ben ik ondertussen ook 18 geworden, wel jammer dat er maar 5 mensen op de verjaardag waren...

Van de Sparks hebben we raar genoeg nog niets gemerkt, ze zeiden dat ze er alles aan zouden doen ons kapot te maken, maar ik heb er tot nu toe nog niets van gemerkt eigenlijk... De deur van de ziekenhuiskamer gaat open en mijn oma en Max staan in de deuropening. Ik glimlach klein naar ze. Soms vind ik het toch wel lullig naar Dustin toe, ik heb nog wel familie die me komt opzoeken, en hij helemaal niet..

'Dit is haar dus,' zegt mijn oma vrolijk terwijl ze naar binnen komt lopen en ze bekijkt het kindje aandachtig. Ze pakt een stoel en zet deze naast mijn bed neer, ze kan de laatste tijd niet meer zolang blijven staan, dus al snel moet ze zitten. 'Jij ook gefeliciteerd Dustin,' zegt mijn oma vriendelijk tegen hem. 'Bedankt,' zegt Dustin en hij glimlacht. Mijn oma en Dustin kunnen het nog best goed vinden samen, in het begin was het allemaal nog een beetje geacteerd, maar nu zie je dat ze aan elkaar gewend zijn.

 'Weet je al een naam?' Vraagt Max terwijl hij ook en stoel pakt en gaat zitten. Ik kijk Dustin even aan, daar hebben nog helemaal niet aan gedacht. 'Eigenlijk niet,' zeg ik en ik bekijk haar even, welke naam zal goed bij haar passen? 'Wat vind jij leuk?' Vraag ik dan maar aan Dustin. Zelf kan ik niets verzinnen.

Dustin denk even na en haalt zijn schouders op. 'Ik vind Caitlin wel leuk,' zeg ik na een tijdje en ik kijk Dustin en de rest vragend aan. 'Ja, leuk,' zegt Dustin en hij glimlacht even. 'Oké, Caitlin dus,' zeg ik vrolijk terwijl ik even naar het baby'tje kijk, Caitlin is zo mooi, haar huidje is nog helemaal perfect glad en ze heeft een klein beetje donker haar op haar hoofd en heldere blauwe ogen.

'Wanneer mogen jullie naar huis?' Vraagt mijn oma. 'Morgen al, alles is verder goed gegaan,' zeg ik met een glimlach op mijn gezicht, ik kan die glimlach er maar niet vanaf halen, ik ben gewoon een moeder! Bij het woord moeder slik ik even, ik had zo graag gewild dat mijn moeder er vandaag ook bij zou zijn.

Vroeger vroeg ik altijd aan haar hoe ze het zou vinden om oma te worden en dan zei ze altijd dat ze het helemaal geweldig zou vinden en altijd op bezoek zou komen, maar ja, toen was ik 8, nu 18. Zo makkelijk klinkt het allemaal niet meer.

 'Hoe is het met de bende?' Vraag ik aan ze. 'Ja, zijn gangetje,' zegt Max droog. Weer kijkt hij op zijn telefoon, wat zit hij nou steeds te doen? 'Wat doe je steeds met je telefoon?' Vraag ik. Max schrikt op. 'Ik moest even met iemand sms'en,' zegt hij snel.

Een beetje raar kijk ik hem aan, maar ik haal dan mijn schouders op. Max legt zijn telefoon weg en kijkt mijn oma even aan, ze glimlacht terug en richt zich weer op mij. 'Wat is er nou? Wat doen jullie raar?' Vraag ik aan ze. 'Je ziet het zo wel,' zegt Max met een grijns. 'Zeg gewoon,' zeg ik geïrriteerd, ik kan er nooit tegen als mensen wat verzwijgen.

 Max lacht even. 'Nu je moeder bent, moet je wel iets geduldiger zijn hoor,' zegt hij. Ik zucht even. 'Oké dan,' mompel ik. Het blijft een tijdje stil als de deur open gaat, als ik naar de deuropening kijk staat daar mijn moeder, verbaasd kijk ik haar aan, droom ik? 'Verrassing,' zegt mijn oma met een glimlach. Mijn moeder komt naar binnen lopen en omhelst me, nog steeds een beetje overdonderd knuffel ik haar terug. 'Sorry.' fluistert ze in mijn oor. 'Nee, ik moet mijn excuses aanbieden,' zeg ik zachtjes.

'Misschien, maar ik ook,' zegt ze terwijl ze op het voeteneinde van mijn bed gaat zitten. 'Ik heb je gemist,' zegt ze en ik kan zien dat ze het meent. Mijn ogen vullen zich met tranen. 'Ik jou ook,' zeg ik zachtjes. 'Dus, dit is mijn kleinkind, hoe heet ze?' Vraagt mijn moeder en ze glimlacht breed.

'Caitlin,' zeg ik nog steeds met tranen in mijn ogen. 'Mooie naam,' zegt ze. Haar oog valt op Dustin, ze kijkt hem even aan, maar kijkt dan weer weg. 'Ik ga maar weer eens, ik spreek je snel,' zegt ze en zonder verder nog wat tegen iemand te zeggen, loopt ze de kamer uit.

Ik grinnik even, dat is typisch mijn moeder, ze is altijd al van de korte bezoeken geweest. Nog even praten we wat met elkaar als Max en mijn oma ook besluiten te gaan. 'We zien jullie later,' zegt mijn oma vrolijk terwijl ze langzaam naar de deur loopt. 'Ja, tot snel,' zegt Max en al snel zijn ze uit ons zicht verdwenen. 'Sorry,' zeg ik zachtjes tegen Dustin.

'Waarvoor?' Vraagt hij verbaasd en hij gaat aan mijn voeteneinde zitten. 'Dat ik allemaal familie heb die komt, en jij niet,' zeg ik. 'Ik heb jullie toch,' zegt Dustin en hij glimlacht. 'Maar mis je ze niet dan? Je hebt het er verder nooit over,' zeg ik. Dustin zucht even. 'Natuurlijk, maar als ze me niet meer willen zien, is dat nu eenmaal zo, dat gaat niet veranderen als ik er de hele verdriet om heb,' zegt hij. 'Dat is waar,' zeg ik en ik glimlach even klein.

----

Het is een paar weken later en samen met Caitlin in de kinderwagen loop ik door een parkje heen, al snel heb ik gemerkt dat Caitlin rustig wordt in de natuur. Ik kijk even naar Caitlin en glimlach. Er komt een oud vrouwtje op me aflopen en tikt me aan.

'Meisje, mag ik jou wat vragen?' Vraagt ze vriendelijk. 'Natuurlijk,' zeg ik. 'Waar is de Lindenlaan?' Vraagt ze. Ik leg het haar uit en ze knikt. 'Dankjewel,' zegt ze en ze loopt weg. Ik draai me weer om naar Caitlin, maar dan kom ik tot de schokkendste ontdekking die ik tot nu toe in mijn leven heb gedaan, ik trek wit weg en ik staar voor me uit, de kinderwagen is leeg.... Meteen schiet er een ding door mijn hoofd: de Sparks!