A secret mission (✔)

20. Hartverzakkingen en domme acties.

Nog een paar seconden blijf ik naar de lege kinderwagen staren, alsof ik Caitlin daarmee terug kan krijgen… Maar na een paar minuten begin ik me toch echt te beseffen dat ze weg is. Hopeloos kijk ik om me heen, erachteraan gaan is te laat, en ik weet tevens toch niet welke kant ze op gingen.

Maar toch ren ik een kant op, hopend dat ik ze nog tegen kom, maar tevergeefs, de enige die ik tegenkom is een man met een hond, ik loop weer terug naar de akelig lege kinderwagen. Ik pak de kinderwagen en loop naar het huis van Dustin en mij. Ik zet de lege kinderwagen in de gang en loop de kamer in. Dan pas besef ik me dat ze echt weg is. Ik krijg tranen in mijn ogen en dat verandert al snel in een huilbui. Dustin komt de kamer in lopen. ‘Wat is er?’ Vraagt hij.

 Ik kan niet uit mijn woorden komen en stotter maar wat. ‘Waar is Caitlin?’ Vraagt Dustin geschrokken. ‘I-ik liep in het p-park en d-daar was een vrouw en die vroeg me de weg, d-dus ik d-draaide me naar haar t-toe om dat t-te vertellen, en toen ik me w-w-weer terug draaide was C-c-Caitlin w-w-weg,’ stotter ik.  Dustin staart me even aan ongelovig aan, maar dan begint het ook tot hem door te dringen.

 'Is het nou zo moeilijk om op een kind te letten!’ Schreeuwt Dustin boos. ‘Ja, hallo, als iemand mij de weg vraagt, verwacht ik niet dat ze mijn kind willen ontvoeren,’ schreeuw ik boos terug. ‘Waar is het gebeurd?’ Vraagt Dustin weer normaal.

‘In het park,’ zeg ik. Dustin knikt en pakt zijn jas, en loopt de deur uit. Ik kijk uit het raam en ik zie hem op zijn scooter richting het park rijden. Ik wil ook naar buiten gaan als de telefoon gaat, ik wil hem laten rinkelen, maar ik zie dat het Max is, natuurlijk verdenk ik hem niet, maar misschien weet hij wel meer, of heeft hij een van de Sparks gezien met Caitlin, je weet het maar nooit.

 ‘Hoi,’ zeg ik nog een beetje schor. ‘Alles oké daar?’ Vraagt Max. ‘Nee,’ zeg ik zachtjes. ‘What’s the matter?’ Vraagt Max. ‘Ik liep vandaag met Caitlin in het park en toen kwam er een vrouw die mij de weg vroeg naar de Lindenlaan, ik draaide me om naar haar en vertelde de weg en de vrouw ging weer weg, dus ik draaide me om naar Caitlin….’

‘En toen was ze weg,’ onderbreekt Max me.  ‘Hoe weet jij dat?’ Vraag ik verbaasd. ‘Dat is een hele bekende truc om baby’s te ontvoeren hier,’ zegt Max. ‘Heb jij niets gezien, of weet jij niets?’ Vraag ik wanhopig. ‘Nee… Maar blijf nu niet met mij aan de lijn hangen en ga haar zoeken,’ zegt Max ernstig.

‘Ga vooral kijken bij de Sparks, het zou me niets verbazen als die klootviolen het hebben gedaan, en als dat zo is moet je opschieten, ik wil je niet al te bang maken, of nou ja eigenlijk wel.  Als de Sparks haar hebben dan moet je vrezen voor haar leven, ‘ zegt Max met een angstige ondertoon in zijn stem.

Mijn hart begint nog harder te kloppen dan dat het al deed, natuurlijk hebben de Sparks haar, wie anders? En als de Sparks haar hebben, kan ze misschien al dood zijn. ‘J-j-ja,’ mompel ik en ik hang op.

 Het zweet breekt me uit, ik wil iets doen, maar ik weet niet wat , en ook niet waar ik moet beginnen, het lijkt wel alsof ik vast genageld sta aan de grond en niet meer normaal na kan denken, correctie, ik kan niet meer normaal nadenken. Vroeger begreep ik het begrip moederinstinct, niet zo goed. Maar nu ik zelf moeder ben, snap ik het helemaal.

 Na een tijd voor me uit gestaard de hebben ren ik zowat het huis uit en ik loop naar de bushalte, ik kan nu wel een potje gaan zitten janken, maar ik moet sterk blijven en haar gaan zoeken. Als de bus aankomt stap ik in en ik ga naar het dorp van de Sparks, ik kan me niemand anders in mijn hoofd halen die dit zou hebben gedaan, dus ik weet zeker dat ik in het dorp van de Sparks goed zit.  De bus stopt en ik stap uit, ik loop hier nu wel open en bloot, dus ze herkennen me zo, maar dat kan me nu niets schelen. Het enige wat er nu toe doet is Caitlin.

 Ik loop naar de boomhut waar ik Dustin heb ontmoet, als je een baby ergens wilt verstoppen, dan is een afgelegen boomhut ideaal , lijkt me. Ik kom al aan bij het park en ik loop door naar de boomhut, gewoon open en bloot, zonder pistool of een ander wapen.

Ik hoor al geluiden, er zijn mensen. Zonder verder ook nog maar na te denken klim ik naar boven en ik gooi de deur van de boomhut open.  Daar staan zijn broer, zus en volgens mij zijn ouders, maar geen Caitlin… ‘Zozo, wie hebben we daar, is dat niet onze schoondochter?’

 Nu pas besef ik me dat ik niet zo heel slim was daarnet…

----

 Voila, hoofdstuk 20, sorry dat het zo heel lang heeft geduurd, maar ik had het best druk, maar hier is hij dan.