CAN YOU DANCE WITH ME?

CHAPTER 23

  Second day ni Jeff sa ICU pero hindi pa rin siya nagkakamalay.
      "How's my boy?" tanong ni Coach Cullen sa attending doctor nang dalawin ito na kasama si Tintin at ilang skaters.
    "Still in comatose stage," sikap nitong umiwas na makabigkas ng mga malalalim na medical terminologies dahil nga alam niyang mga atleta ang mga ito, walang alam sa language nila sa medisina. "But his condition now is showing a little bit stability, no sign of any complication yet. He is under our top priority watch every hour for develoments."
   "How long do we need to wait?" tanong ni Tintin.
     Isip muna ang doctor bago ito sumagot, "A week maybe... I  don't know." di siya sigurado dahil baka magkaroon ng mga complications, everything is possible to happen "It will defend on his stamina. If things turned worse we will open him again to determine the cause of it."
     "Coach Jeff is a fighter!" diin ng isang skater. "Gagaling siya!" impit na sigaw nito. He believed his idol coach ay makakaligtas sa trahedyang ito. "He can motivate me sa paglalaro... and him is my inspiration to aim for a win!"
     Himas ni Tintin ang likod nito. The boy is a real believer of Jeff.
      Isang fourteen years old girl ang nakatitig kay Jeff. Hindi nawawala sa isip niya ang masayahing mukha nito, laging nakangiti kahit halatang pagod na siya. But now that face is pale,  maputla iyon na parang walang dugong dumadaloy. She can feel he is fighting for his life.  Silently shouting inside her begging God for help. Oh God please don't let him go! Inihawak nito ang mga kamay sa salamin, humihikbi na itong di na kayang pigilin ang sarili. "Coach Jeff...we need you!" in low voice murmored, she can't accept a lost of a beloved tutor, "since you teach me humusay ako." angat nito ng isang kamay na parang sumusumpa. "I'm not lying now, promise." nilingon si Tintin na parang humahanap ng pagkampi nito sa kanya, "My parents are proud with me now."
    Tumango si Tintin, "Your Papa told me that.  Ipinagyayabang ka na niya sa mga kasama niya sa trabaho."
     "Totoo po?"
     "Later I will show you my down loaded post of your Papa sa fb niya, I will let you read it."
    Iyak lalo nitong bumalik sa pagtanaw kay Jeff. Tumingkayad pa para makita nang husto ito, "Hear that coach?" pagyayabang nitong parang may malay ang kausap. "Coach don't leave us ha? Hihintayin ka naming gumaling. We love you..."
   Hatak ng emosyon ng bata si Coach Cullen, she covered her mouth by her hand to hold herself. The kid's words is really striking, it can make you burst in tears. "Oh Jeff  darling... we all wished you survive this."
       "He will," sagot ng doctor na yumuko pa para pahirin ang masaganang pagpatak ng luha ng teenager, he uses his own handkership. "Your prayer will help him good. He will get well soon. Do you believe in it?"
     Tango ang teenager, "Opo."
    "Good!" pahid nito sa basang mukha at himas na nito sa ulo ng bata. "Soon he will wake...your beloved coach will teach you again."
      "Promise mo iyan ha?"
       Tango ito. "A week from now you can go back here and chat with him." he promise though he's not sure of it. At least he had given her a bit of hope.
     The kid hug the doctor.
     "Not a week, " paniniyak ng bagong dating na si Coach Norman. He knows Jeff fully well,  he's acquainted well with all of his strong wills and hard works. "That meat lying there," turo nito si Jeff, " is a hell of a fighter. He knows not the meaning of defeat.  And even death, I assure you he will defeat it!"
     "You really trusted him don't you?" naniniwalang tukso pa ni Coach Cullen.
     "He's doing those things you don't expect him to do but he did it beautifully and mastered it."
     Napapatango si Tintin. "I know" ngiti nitong yumakap kay Coach Norman, "I first met him before you. That thing is a winner in all aspect. I believe he will do it again. As you said, even death... he defied death every time he do flip backs and  that super dangerous parquor acts on both dashboard ang bikes. "
     Nagbuka ng kamay si Coach Norman, yumakap si Tintin dito.
  Third day na nang umaga ng ilipat ng silid si Jeff. Medyo umayos na kasi ang pulse beat niya at walang makitang problema sa ginawa nilang operasyon dito. Successful ang operasyon sa kanya, kaya nga pinayagang makadalaw  na ang mga magulang niya at ilang close friends na pipiliin ng paryentes ng pasyente.  

     Yakap si Aling Elsie nang makita ang anak. "Jeff...anak!" Wala sa hinagap niya na sasapitin ni Jeff ito. Napakabait na bata nito kaya walang nakaaway sa lugar nila.  
      Hagod ni Mang Gusting ang balikat ng asawa.
      Titig si Jackie kay Jeff.
      Nakatusok pa ang hose na nagsu-supply ng hangin sa baga ni Jeff.
      Putlang-putla siya ngayon. Wala ang mapurok niyang pisngi na lagi niyang pinanggigilan na pisilin. Pero ang maamo niyang mukha is still there. Masyadong maamo iyon na parang walang problema. And when he laugh you will love it dahil galing sa puso niya iyon. It is the real he,
masayahin.   He hated tears as equal as he hates sad expression.
Natataranta nga ito kapag mataas ang lagnat niya. Kapag may problema siya ay isip ito ng paraan kung paano mareresolba iyon. And she loved him too much because of that, she missed all those things noong lumayo siya dito.    
     She needed to do it. She's too afraid she can't hold herself kaya kahit masakit sa kanya ay ginawa niya. Ang hindi niya alam ay naghihintay lang pala ng pagkakataon ang mga hitad para makasingit. Oh God! If she only knew this thing will happen.
   Impit na pagluha ni Jackie, sising-sisi sa ginawa niya. Sana hindi na lang siya lumayo. Kung may mangyari man sa kanilang dalawa ay pinabayaan na lang niya. Mapapatawad naman sila ng mga magulang nila.                        Heto siya nasa bingit ng kamatayan. GOD! Sa pakiramdam niya ay nasa bingit din siya ng kamatayan! She can't pursue life without him.
      Kinuha ni Jackie ang isang stool na nasa loob ng silid, itinabi iyon sa gilid ng kama ni Jeff. Dalawang daliri na himas nito ang maputlang kamay ni Jeff. She really can accept what happened to him. Why si Jeff pa? Maingat na hinawakan nito ang kamay. Ang kamay na ito ang laging gamit ni Jeff na pangdampi sa pisngi niya. He love it touching her cheek, she cherished it much.
Iniangat iyon at hinalikan.
     Jackie cried unashamely, "Jeff... wake up baby," diin na nito ng kamay sa labi niya, walang sawang hinalikan iyon. "Narito na uli ako sa tabi mo. Can you feel me love?"
     Awang-awa sa anak si Mang Nestor, hinimas nito sa ulo para aluin. "Natuklasan ko na mahal ka ni Jeff noong mag-cypher dance sila sa tapat ng bahay natin."
       Napatingala si Jackie. "Pang?"
      "Iniluluha ng mga kilos niya sa kanyang sayaw ang pagkawala
mo sa kanya. May luha sa mga mata niya noon ilayo siya. He don't want to leave then. Pero ikakasal na siya."
     "Pang, hindi kayo tutol kung kami ni Jeff?"
     "Ang wished ko noon
ay makatagpo ka ng tulad niya o kayong dalawa na mismo."
     Yuko si Jackie.
     Tingin si Mang Nestor sa kumpare niya. "Pare, babaliktarin ko na talaga ang panahon. Ako na ang hihiling sa iyo na kapag nalusutan ni Jeff ito ay ayusin na natin ang kasal ng mga bata."
    "Walang problema Pare. Gusto ko na ngang malagay sila sa ganoon para wala nang bumangon pa na ganitong problema."
      Balik si Jackie kay Jeff. "Narinig mo iyon Jeff?" abot nito sa pisngi nito. "Baby, get well na, then we will prepare every thing, you and me... di na tayo maghihiwalay."

             -----------0----------

Ako ba ang sumulat nito?
Nang basahin ko uli ay nadale ako...may nabuong luha sa gilid ng mga mata ko.
   Maybe, I thought, I'm starting to learn how to write using the emotion- which is not included on my first write-ups  that I sold.
*****