Bul Beni Kaybolmuşum

7.bölüm

Gözlerimi saçımda hissettiğim ufak dokunuşlarla açtığımda ilk bi 10 saniye nerede olduğumu anlamaya çalıştım. Karanlık oda!!!

"Sen hiç uyumadınmı berke"

"Hayır uyku tutmadı." odada görebildiğim kadarıyla göz altları çökmüştü zaten.

"Sence bize ne yaparlar?"

"Furkan takıntılı biri zamanında göksuyada takıktı o yüzden barut onu dövüyordu. Spor salonunda sıkıştırmış göksuyu barut da onun hıncıyla dövmeye başlamıştı."

Keşke o gün kahramanlık yapmaya çalışmasaydım.

"Göksunun peşini bıraktı artık ve furkan şuan da sana takmış durumda ne yapar kestiremiyorum hasta ruhlu biri o bi an gelir öldürmeye bile kalkışabilir."

Normal insanlar böyle bi durumda oturup ağlamaya başlarlar oysaki ölüm benim için bir şey ifade etmiyor. Bu yüzden şuanda da nasıl hissetmeliyim hiç bir fikrim yok.

"Anladım" dedim bende.

"Renk ölebiliriz diyorum ne bu rahatlık"

"Ne yapıyım oturup ağlıyımmı ölcez diye"

"Sende haklısın" aramızda geçen uzun sessizlikten rahatsız olarak konuşmaya başladım.

"Berke biliyomusun hani ben senle sürekli uğraşıyorum ya aslında kötü niyetimden değil. Sadece seni kendime çok yakın hissettiğim için."

"Bende ne kadar rahatsız gibi gözüksemde içten içe eğlendiğimi itiraf etmeliyim. Hatta benimle sürekli dalga geçip laf sokmanı seviyorum." bu dediği beni mutlu etmişti.Eğer beni manevi kardeş olarak görüyorsa ne güzel.

"Neden?"
Konuşmaya başlamadan önce yüzü düştü. Derin bir nefesi içine çekip anlatmaya başladı.

"Yaklaşık 5 yıl önce ailecek ben annem babam kız kardeşim pikniğe gitmiştik. Oradan dönerken saatte tabi biraz geç oldu hava karanlık. Arabayı babam sürüyor. Arkadan bi kamyon hızla gelmeye başladı. Babamda kazadan kurtulmaya çalıştı ama orada olan oldu."

Berke bunları anlatırken içten içe hıçkırarak ağlamaya başlamıştım yüzümde ise hiç bi duyguyu anlamaksızın boş bakıyordum. Ağlamamalıyım şuan değil en azından.

"En az hasarı ben almıştım orada neden biliyomusun renk? Çünkü kardeşim kazadan dolayı üstüme düşmüş bana gelen hasarı kendisi yüklenmiş." sonlara doğru sesi kısık çıkmıştı göz damlaları bir bir gözlerini terk ediyordu.

Kalbimde sızı oluştu. Kendimi düşündüm aksele veya göktuğya birşey olursa? Sonuçta kardeşim gibiler onlarda. Gözlerimin dolduğunu hissettim. Kafamı yukarı kaldırdım geri göz yaşlarımın gitmesi için. Başkasının yanında ağlamayı sevmezdim neden bilmiyorum ama insanlara karşı güçsüz gözüktüğümü düşündüm hep. Aslında ağlamak güçsüzlük değildir ama ben öyle gözüktüğümü düşünüyorum işte.

"Kazadan sonra bende pek birşey yoktu. Gözlerimi yavaş yavaş açtığımda annem ve babam baygındı telefondan ambulansı aradım. " dedi ve durakladı devamını dinlemek istemiyordum çünkü kendimi tutamayabilirdim.

"Tek tek herkesi indirirken kardeşimin sesini duydum. Kısık sesle abi dedi." hıçkırığını duydum. Benmi?

Hala duygusuzca yüzüne bakıyordum.

"Kardeşimin yanına gittim ve kafasını dizlerime koydum. Gözlerimin içine öyle bi baktı ki renk gözleriyle yardım istedi sanki. Peki ben? Allah kahretsin hiç bişey yapamadım. Bekle dedim elini tuttum sıktım güç verebilmek için. Bırakma kardeşim diye başında ağlamaya başladım bıraktı renk gözlerimin içine baka baka seni çok seviyorum abicim dedi ilk defa abi dedi bana"