The Single Rose |book 1|

στριπίζ μπιτς |26|

Meow -Αν είσαι ghost reader, φύγε απ'το βιβλίο μου.-

Now:

"Ειι ηρέμησε!" είπε ο ανεδαίστατος ενώ με ακινητοποίησε.

"Πες τώρα!" είπα παλεύοντας να ελευθερώσω τα χέρια μου.

Ο Λουκάς πήγε να σηκωθεί για να με βοηθήσει αλλά ο Αχιλλέας τον κοίταξε με μάτι γαρίδα και κάθισε εκεί που ήταν, καημενούλης.

"Δεν κάναμε τίποτα παραπάνω! και δεν φταίω εγώ στην τελική, είχα πιεί επίσης. Απλά φιληθήκαμε." είπε δυνατά.

"Με εκμεταλλεύτηκες" απάντησα γεμάτη οργή.

"Ένα απλό φιλί ήταν! το κάνω με όποια θέλω, και το άλλο επίσης!" είπα φανερά εκνευρισμένος αφήνοντας τα χέρια μου.

"Δεν θέλω να ξανα μιλήσουμε ποτέ, μαλάκα!"

"Δεν μιλάγαμε έτσι και αλλιώς Άντα. Επίσης χτες με παρακαλούσες και για άλλα πράγματα αλλά σε σεβάστηκα αν θες να ξέρεις!"

Εξαγριωμένη πλέον, του έριξα ένα δυνατό χαστούκι.

"πως τολμάς" άρχισα να βουρκώνω.

"απλά την αλήθεια λέω, και ηρέμησε πια! είσαι κοντά 18 και κάνεις σαν μωρό!" με κοίταξε πιο έντονα, ακουμπώντας ελαφρά το μάγουλο του.

"Συγγνώμη για αυτό" είπα απολογητικά για το χαστούκι.

"Δ-δεν το ήθελα" συνέχισα.

"Το ξέρω..σε καταλαβαίνω" είπε συμπονετικά.

"Τώρα μπορείς να πηγαίνεις." είπε απλά, και εγώ τον υπάκουσα.

"Πάμε Λουκά" είπα πιο φωναχτά και βγήκαμε έξω απ'το σπίτι του.

Αφού βγήκαμε άρχισα την φλυαρία.

"Πως τόλμησε να μου μιλήσει έτσι; καλά δεν έκανα όταν τον χαστούκισα; ε;" έκανα πολλές ερωτήσεις στον Λουκά, και εκείνος φαινόταν απλά μπερδεμένος.

"Θες τον Αχιλλέα;" ρώτησε πιο χαμηλόφωνα όταν είχαμε βγει από την έπαυλη.

"Τι;" ξαφνιάστηκα με την ερώτηση του. Τι λέει, μωρέ; Που το σκέφτηκε τώρα αυτό;

"Θες τον Αχιλλέα" επέμενε. Με κοίταξε αποδοκιμαστικά, γέλασα.

"Εγώ; Να θέλω τον Αχιλλέα; ούτε καν." Είπα πιο αβέβαιη και από ποτέ.

Κάτσε, μήπως όντως τον θέλω;

"Πως το συμπερανες αυτό;" συμπλήρωσα ρωτώντας καχύποπτα.

"Φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά. Όταν τον κοιτάζεις το βλέμμα σου αλλάζει,όταν είσαι κοντά του η παρουσία σου ομορφαίνει. Δεν είναι τυχαίο"