PAPATYALARIN KALBİ MAVİ Mİ ANNE?

Babam...

Bir zamanlar babam vardı

Avuçlarında kuşları besleyen adam

O minicik kalbine bütün sevgileri sığdıran babam...

Tırnağım kırılsa üzülen adam...

Babam...

Fidanlar dikerdik boş kalmış bir toprak görsek

Sevmezdik ikimizde hayat olmayan yerleri

Kuşlar ötmezse o dallarda duramazdık

Seni seviyorumlarla doldururduk kalplerimizi...

Bilirdim o daha çok severdi beni

Gözlerimden anlardı bir bakışta

Söylemeden bilirdi hüzünlendiğimi...

Şimdi şiirlerden çiçekler dikiyorum

Ayağının bastığı gözünün dokunduğu yerlere

Çay tepsinin kenarından öptüğü ellerime...

Bir çay, alt tarafı bir bardak çay

Ona götürürken ne kadar değerli oluyordu

İçerken bin teşekkürle gözlerimin içine bakıyordu

Minneti ondan öğrendim...

Çok sevmeyi ondan öğrendim...

Aşkla severdi annemi

Vefayı sadakati ondan öğrendim...

Aşkı ondan öğrendim...

Şimdi öğrettiklerinin ustası oldum

Kırılmışlıklarım,yorgunluklarım ondandır

Hayaliyle dikerim kanayan kalbimi...

Özlemlerin ustasıyım şimdi

Hayatın öğrettiklerine hala acemi...

Ayşe Keleş