Een Canvas Vol Liefde✔️ (Uitgegeven)

17

''Pen! Honderd procent pen!'' roep ik luid.

Ik duizel wat wanneer ik probeer op te staan. Paniek! Zo veel paniek! Ik veeg met mijn vingers vluchtig mijn tranen onder mijn ogen vandaan en struikel akelig over mijn woorden.

''Wat, eh, sorry, maar heb je niet geluisterd naar wat ik je net verteld heb?!'' vraag ik verward.

Jared staat gelijk op wanneer ik dit aan hem vraag. Hij lijkt zo onthutst, alsof ik hem zojuist recht in zijn gezicht geslagen heb.

''Jawel,'' zegt Jared. ''Juist wel. Wat is het probleem?'' vraagt hij.

Hij reikt met zijn hand naar mijn pols, maar ik ben zo in de war van de vlinders die in mijn buik rondfladderen dat ik ze op dit moment het liefst plat trap. Ik beweeg rustig van Jared weg en zet een flinke stap achteruit. Heeft hij dan echt niet geluisterd?

''Probleem? Probleem! Ik vertel je net dat mijn beste vriend veranderd is in een monster en dan besluit je om – om dát te doen?!'' vraag ik hem.

Ik ben zo in de war van zijn intenties dat ik haast niet meer weet hoe ik normaal moet ademen. Mijn borstkas beweegt zo snel op en neer dat het net lijkt alsof ik een marathon gelopen heb. Jared blijft staan waar hij staat, in het midden van de kamer, en fronst opnieuw niets begrijpend met zijn wenkbrauwen.

''Om wát te doen? Ben je soms bang dat het opnieuw gebeurd?'' vraagt hij serieus. ''Lena, ik doe je niets, oké?''

Ik sla mijn armen over elkaar heen en kijk van hem weg.

''Ik weet het!'' roep ik hard. ''Ik weet het...''

Een tweede akelige stilte volgt, waarin geen van ons beide weet wat te doen. Om heel eerlijk te zijn ben ik te moe en te verward om hier op dit moment mee om te kunnen gaan. Ik heb hem net mijn diepst weggestopte geheim vertelt en hij doet alsof het niets is.

''Ik ben gewoon in de war, begrijp je?'' vraag ik. ''Uitgeput, mentaal en fysiek om niet te vergeten, en dan kan ik dit er écht niet bij hebben.''

Ik probeer mezelf kalm te houden en de warmte die ik voel in Jared's gezelschap te verbannen, maar dat gaat niet zo gemakkelijk als hij recht voor me staat. Jared veegt nu ook zijn eigen wangen droog en vrij van zijn tranen.

''Waarom heb je dat probleem dan alleen bij mij?'' vraagt hij begripvol. ''Waarom niet bij Abby? Of bij Adam? Of bij de rest? Waarom alleen bij mij?''

Hij stelt zijn vraag zo goed dat ik het hem wel uit moét leggen, maar ik wil dit niet ingewikkelder maken dan dat het eigenlijk is. Ik wil hem niet vertellen dat ik de vlinders in mijn onderbuik het liefst plat wil branden, elke keer als ik naar hem kijk. Allemaal omdat ik bang ben dat hij net als Michael verandert wanneer ik die vlinders juist liefdevol omarm.

''Ik weet het niet!'' lieg ik. ''Misschien omdat we elkaar te vaak zien? Misschien omdat we dit soort dingen met elkaar bespreken? Misschien omdat het gewoonweg aan mij ligt?''