Een Canvas Vol Liefde✔️ (Uitgegeven)

20

''Meestal ben ik niet zo'n fan van Mexicaans eten, maar dit is echt heerlijk,'' mompel ik met mijn mond vol. ''Ahhh.''

Jared grinnikt zachtjes om mijn liefde voor de taco die ik in mijn handen heb en neemt een laatste hap van zijn eigen.

''Ik kan niet geloven dat je nog nooit een taco gegeten hebt!'' zegt Jared verbijsterd. ''Je had het gezicht van die verkoopster moeten zien toen je vroeg wat ik bedoelde.''

Jared lacht nog harder dan net en maakt een propje van zijn servet om deze weg te gooien in een prullenbak langs het voetpad.

''Nou, ik heb haar gezicht gezien hoor. Ik bedoel kom op! Kijk hoe we eruit zien!'' zeg ik lacherig. ''Arm kind.''

Ik neem zelf ook nog een hap van mijn taco en kreun innerlijk van de heerlijke smaak van de groentes en gesmolten kaas.

''Ik ben het met je eens hoor, ik vind dat je – O my god! Kijk voor je!'' schreeuwt hij hard.

Ik krijg bijna een hartaanval als ik de lege straat direct afzoek naar een teken van gevaar. Als ik er geen kan vinden is het al te laat. Jared heeft het laatste stukje van mijn taco  uit mijn handen gestolen.

''Ugh, eikel. Ga je de hele avond eten van me stelen?'' vraag ik geërgerd. ''Koop er de volgende keer dan gewoon twee.''

Jared mompelt wat onverstaanbaars met volle mond, waardoor ik hem niet kan verstaan.

''Wat?'' vraag ik.

Jared slikt en keert zich dan weer tot mij.

''Als ik er twee koop is het weer te veel,'' klaagt hij. ''Je weet toch hoe dat werkt?''

Ik werp hem een blik toe die zo sarcastisch mogelijk moet overkomen en schud mijn hoofd heen en weer in een stille nee.

''Nee, nee ik heb geen idee.''

Jared lacht lief en kijkt dan beschaamd van me weg. Het is iets wat wel vaker gebeurd. Na een korte stilte besluit hij maar een vraag te stellen.

''Waarom vindt je Acosta's kunst nou zo geweldig?'' vraagt hij.

Ik kan me herinneren dat hij me die vraag al een keer eerder gesteld heeft, maar ik vind het niet erg om zijn geheugen wat op te frissen.

Ik schop verveeld een steentje weg met mijn voet. Het gebouw waar we moeten zijn steekt torenhoog boven de rest van de huizen en winkels uit. Het lijkt nog zo ver weg. Ik had andere schoenen mee moeten nemen.

''Hm, het is gewoon écht. Je kan zien dat het de realiteit is. De kleuren spreken van gevoel en dat is gewoon het belangrijkste in een stuk vind ik,'' leg ik uit. ''Waarom vindt jij van niet?''

Jared haalt zijn schouders op. Het jasje van zijn pak rekt wat op wanneer hij dit doet. Het is een grappig gezicht. Vooral omdat het jasje net iets te klein is en zijn figuur daarom nog sterker accentueert.