Een Canvas Vol Liefde✔️ (Uitgegeven)

27

Sommige dagen sla je liever over. De verjaardag van je verschrikkelijke tante, je eindexamenperiode of de begrafenis van een dierbare. Het zijn dagen die je het liefst gelijk weer vergeet als je ze meegemaakt hebt.

Vandaag is de dag die ik al zo lang gevreesd heb: de dag waarop de eindstukken van de tweedejaars studenten ten toon gesteld zullen worden in de grote hal van de UVAK. Alle tweedejaars zijn terug op de campus en beleven een dag lang vol zenuwen, zo vlak na kerst. Ga ik een prijs winnen? Haal ik het vak? Moet ik hertentamen doen? Kan ik nieuw jaar gaan vieren zonder te hoeven wensen voor een voldoende?

Het is een zenuwslopende dag vol drukte en jewelste en ik ga niet. Ik kan het gewoon niet. Daarbij heb ik niet eens een stuk ingeleverd! Het enige wat ik kan is slapen, eten, film kijken en nog meer slapen. Mijn ouders heb ik niet meer gesproken, Jeff en ik hebben geen patatje kunnen eten samen, waar ik nog steeds een beetje mee zit en Jared? Ik weet niet wat onze relatie nog betekend op dit moment.

Abby en Adam hebben nog wel met hem gesproken, maar niet heel lang. Volgens Abby moet ik met hem gaan praten, maar ik weet niet of ik het gesprek aan kan met deze mentale staat. Ik ben zo radeloos en wanhopig dat ik niet meer redelijk kan denken. Ik lig al vijf dagen in bed zonder iets nuttigs gedaan te hebben en het voelt zo verschrikkelijk.

Mijn vrienden hebben geprobeerd me over te halen om mee te gaan vandaag, maar het voelt niet goed om naar de uitreiking van de aanvullende beurs te gaan. Ik hoef niet te zien hoeveel getalenteerde studenten hun stuk dit jaar succesvol afgerond hebben. Het doet alleen maar pijn om te moeten kijken naar het werk van anderen, wat waarschijnlijk zo'n duizend keer beter is als dat van mij.

Ik heb niet eens de energie om naar Adam's optreden te gaan kijken, voor zijn eindstuk.  Waarom is alles dan ook zo krap gepland? Vlak na de kerst nog even een tentamen dag erdoorheen jassen! Het is onzin. Abby's eindstuk is ook pas op vijf Januari, ná nieuwjaar. Het is gewoon niet eerlijk!

Ik draai me om op mijn rug en staar naar het plafond boven me. Ed en Abby proberen me al dagen uit bed te krijgen om me onder de douche te houden, maar dat is nog moeilijker dan gedacht. Ik heb gewoon nergens meer zin in.

Het wit van mijn plafond verveelt me, net als elke eenzame dag in deze kamer, al heb ik me tenminste aangekleed vandaag, dat is een pluspunt van de week. Mijn blanco gedachtegang wordt opgevuld met het geluid van mijn telefoon, welke ik na dagen eindelijk weer opgeladen heb. Ik ben bang om te kijken naar de berichten die ik ontvangen heb.

Ik durf mijn kamer echt niet meer uit na alles wat er gebeurd is. De UVAK studenten zullen wel denken; o, dat is die dochter van die twee advocaten. Die denken dat ik hier alleen maar ben omdat mijn ouders me naar binnen gekletst hebben. Nou, het tegendeel bewijst zichzelf maar weer. Mijn ouders willen niets met de UVAK te maken hebben.

Ik pak uit tegenzin mijn telefoon van mijn nachtkastje af en durf in het vervolg amper te kijken naar alle meldingen die ik binnen gehad heb. Wel dertig gemiste oproepen en meldingen. Ik durf mijn WhatsApp amper te bekijken.